Παρουσίαση μουσικής

286. Έχω εν’ αηδόνι στο κλουβί

ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ

LYRA 2001

Στον 7ο προσωπικό δίσκο της Μελίνας Κανά κρύβεται ένα όμορφο τραγούδι σε μουσική του Νίκου Πλάτανου και ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.

Ο Νίκος Πλάτανος, όχι εμπορικός συνθέτης δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει «και η πιο λόγια αλλά και η πιο... νυχτερινή αντίληψη της μουσικής».
Εξηγεί την απουσία του από την 1^η σειρά των προβεβλημένων : «...προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια  να είμαι ενεργός μουσικά είτε μέσα από το θέατρο, είτε παρουσιάζοντας τη δουλειά μου σε διάφορους χώρους και κυρίως γράφοντας πολύ μουσική. Αλίμονο αν περιμέναμε τις δισκογραφικές για να υπάρξουμε δημιουργικά στη μουσική, δεν θα κάναμε τίποτα. Πάντως νομίζω ότι πρόκειται για μια ασυγχώρητη “πολυτέλεια” να αποκλείονται συνολικά οι πιο απαιτητικές δουλειές με το πρόσχημα ότι είναι αντιεμπορικές, σε μια εποχή που το ελληνικό τραγούδι, που κάποτε υπήρξε το διαμάντι του ελληνικού πολιτισμού, βρίσκεται σε τεράστια κρίση και ένδεια.»

Σεχτικά με την μελοποιημένη ποίηση λέει: «...η ποίηση σ’ ένα τραγούδι είναι αυτό που το μετατρέπει από καταναλωτικό αντικείμενο σε έργο τέχνης, που του προσδίδει μια αξία πέρα από την τρέχουσα εμπορική. Ακόμα και σε τραγούδια που δεν βασίζονται σε στίχους ποιητών, αυτό που μας κάνει να τα αγαπάμε και να τα ξεχωρίζουμε είναι η ποίηση που περιέχουν. Στην πράξη τώρα, θεωρώ ότι τα ποιήματα συνιστούν ένα πρώτης τάξεως υλικό για τραγούδι. Βέβαια είναι πιο δύσκολο να το προσεγγίσεις και ίσως δεν είναι κατάλληλα όλα τα ποιήματα για να γίνουν τραγούδια. Πάντως είμαι σίγουρος ότι όλοι οι ποιητές όταν γράφουν φαντάζονται ότι τραγουδάνε. Το βλέπουμε στο πόσο συχνά χρησιμοποιούν στους τίτλους των ποιημάτων τους την λέξη “τραγούδι”, “άσμα”, “canto”, “song”, “chanson” κλπ. Την αληθινή μουσική που κρύβει ένα ποίημα δεν θα την ανακαλύψουμε ίσως ποτέ. Εκδοχές μόνο και όψεις της θα φωτίζουμε. Μια μελοποίηση είναι κάτι σαν τη σκηνοθεσία ενός θεατρικού κειμένου, μια ανάγνωση, μια ερμηνεία, μπορεί να υπάρχουν και χιλιάδες άλλες, αυτή όμως είναι η δική μας προσέγγιση, σήμερα. Και για να είναι ζωντανό ένα έργο τέχνης απαιτείται μια δική μας προσωπική προσέγγιση, στο σήμερα, διαφορετικά το έργο για μας και για την εποχή μας είναι νεκρό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Οι ποιητές έχουν εξοβελιστεί στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μας και τα βιβλία τους τα έχει σκεπάσει η σκόνη. Αν όμως σκεφτούμε ότι το ακραίο καταναλωτικό μοντέλο της τελευταίας τριακονταετίας έφτασε στα όριά του και μια νέα πνευματικότητα τείνει να αναδυθεί, μπορούμε σιγά-σιγά να αρχίσουμε να ξεσκονίζουμε αυτά τα ποιητικά βιβλία και τότε μπορεί ανάμεσα στις σελίδες τους να ανακαλύψουμε πράγματα που σημαίνουν πολλά για τη ζωή μας. Να δούμε αυτούς τους ανθρώπους, τους ποιητές, όχι σαν τίποτα αποστειρωμένους λόγιους, άξιους για το σκονισμένο ράφι, αλλά σαν αυτό που κάποτε και στην πραγματική ζωή υπήρξαν: πνεύματα ανεξάρτητα, συνήθως σε ρήξη με το κοινωνικό τους περιβάλλον, κάποιες φορές αλήτες και πλάνητες, τραγουδιστές του έρωτα και της νεότητας, σύγχρονοι προφήτες. Και τότε σας διαβεβαιώνω ότι το πιο αγαπημένο μας οργισμένο ροκ είδωλο θα ωχριά μπροστά σ’ αυτούς τους έκπτωτους αγγέλους.»

(απόσπασμα συνέντευξης του συνθέτη στον Τάσο Π. Καραντή της καλής ιστοσελίδας: www.e-orfeas.g)

Έχω έν' αηδόνι στο κλουβί
κι απ' το καημό του λιώνει
έχω εν' αηδόνι στο κλουβί
και μοίρεται, τ' αηδόνι.
Μου λέει για τις αμυγδαλιές
π' ανθίζουν άσπρο χιόνι,
μου λέει για τις τριανταφυλλιές
και μοίρεται, τ' αηδόνι.
Και παραδέρνει ανώφελα
και τα φτερά τ' απλώνει,
κάθε που φεύγουν τα πουλιά
κι αναριγούν οι κλώνοι.