31 Ιαν 2009

Η Μενεστρέλλων Πολιτεία από την 1η μέρα της δημιουργίας της προάγει την Ελληνική Μουσική Τέχνης, περισσότερο γνωστή με τον όρο «έντεχνη». Θεωρούμε ότι η ονομασία «έντεχνη ελληνική μουσική» δεν αποδίδει αρκετά σωστά τον χώρο αυτό, και εξ άλλου χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον και καταχρηστικά από πολλούς. Μεγαλύτερη ίσως σημασία από την ονομασία έχει ο ορισμός αυτής της μουσικής. Η ιστοσελίδα για 1η φορά λοιπόν δέχεται προτάσεις. Το γραμματοκιβώτιο περιμένει τις επιστολές σας. Μην ξεχάσετε το γραμματόσημο να έχει δοντάκια...

23 Ιαν 2009

Παρουσίαση μουσικής
108. Two
ΔΥΟ
LEGEND 2006

7/15


H εμπνευσμένη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα για την αξέχαστη παράσταση 2 του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Ο τελευταίος γράφει: Ο Κων/νος Β. έντυσε με μουσική το ταξίδι μέσα από την εικόνα και την ανθρώπινη κίνηση». Για την παραγωγή του δίσκου υιοθετήθηκε η ιδέα της μετατροπής των ήχων σε high definition format, που είναι μια νέα μορφή τεχνολογίας, η οποία χρησιμοποιείται μόλις τα τελευταία δύο χρόνια. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το «Δύο».

18 Ιαν 2009

Παρουσίαση βιβλίου
Ο κόσμος της Σοφίας
Jostein Gaarder
Εκδ. Λιβάνης 1994

Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή έχουμε περάσει ή θα περάσουμε από μία περίοδο της ζωής μας κατά την οποία θα αναρωτηθούμε και θα θελήσουμε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, από πού προήλθαμε, πώς και γιατί ....
Ο Νορβηγός συγγραφέας του βιβλίου «Ο Κόσμος της Σοφίας» Jostein Gaarder, είναι καθηγητής φιλοσοφίας. Γνωρίζοντας καλά την ανάγκη του ανθρώπου για γνώση και ιδιαίτερα τα επίμονα εφηβικά ερωτήματα, μας παρουσιάζει την ιστορία της φιλοσοφίας μέσα από ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το μυθιστόρημα έχει ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι, η Σοφία. Όπως κάθε έφηβος, έτσι και εκείνη θεωρεί τη ζωή της ανιαρή μέχρι να αρχίσει να λαμβάνει ανώνυμες επιστολές με απλά ερωτήματα για την καθημερινότητά της, τα οποία θα αποδειχθεί ότι έχουν βαθύτατες έννοιες και θα την οδηγήσουν στο «παιχνίδι» της φιλοσοφίας. Σκοπός του «παιχνιδιού» είναι να βρει τις απαντήσεις που χρειάζεται, για να μάθει από πού και γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος στον οποίο ανήκει. Ταξιδεύει μέσα στο χρόνο από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας ως το σήμερα. Συναναστρέφεται με φιλοσόφους, μαθαίνει απόψεις και γεγονότα, τα οποία ενώ τώρα θεωρούνται αυτονόητα, κάποτε υπήρξαν υπέρλογα. Μαθαίνει επίσης ότι υπήρξαν άνθρωποι που έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους για να υποστηρίξουν τα «πιστεύω» τους, τα οποία ταυτίζονται με τα σημερινά δεδομένα και μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, καθώς και ότι αυτό θα συμβαίνει μέχρι να επέλθει το τέλος του είδους του.Πρόκειται για ένα υπέροχο βιβλίο που χαρίζει στον καθένα μας ένα τέτοιο ταξίδι γνώσης και φαντασίας με «ανοιχτό» εισιτήριο, έτσι ώστε να ταξιδέψουμε όποτε θέλουμε και όσες φορές επιθυμούμε. Επιπλέον, μας προσφέρει τη δυνατότητα να «συμφιλιωθούμε» με τον εαυτό μας σε επίπεδο αναγνώρισης, καθώς και να καταλάβουμε τα πολύ λεπτά σύνορα μεταξύ συνειδητού, υποσυνείδητου και ασυνείδητου. Θα μας δοθεί βοήθεια στο να επιλέξουμε το δρόμο που θα ακολουθήσουμε για να βρούμε τις δικές μας απαντήσεις.Γνωρίζοντας, λοιπόν, την ιστορία μας και, συνεπώς, όλα αυτά που έπραξαν κάποιοι, πριν τόσα χρόνια, για να ζούμε εμείς σε έναν καλύτερο κόσμο, μας δίνει σίγουρα δύναμη και θέληση για να αντιμετωπίσουμε το αύριο. Τέλος, αν υπάρχουν κάποιοι με τον απαραίτητο ζήλο για να ακολουθήσουν το παράδειγμα εκείνων που τόσο πάλεψαν, θα ήταν φρόνιμο να το πραγματοποιήσουν για να μπορέσουμε να αφήσουμε και εμείς κάτι σε αυτούς που θα μας «διαδεχθούν».
Κείμενο του «TheOne» από την «e-bibliothiki»
Ένα απόσπασμα:
Όταν ο Φάουστ πεθαίνει -και κοιτάζει πίσω, όλη του τη ζωή-, λέει θριαμβευτικά:
Μείνε λοιπόν, είσαι τόσο όμορφη!
Δεν μπορεί το χνάρι της ζωής μου στη γη
να χαθεί, να σβήσει μέσα στους αιώνες.
Είναι τόση η ευτυχία που με περιμένει,
που από τώρα νοιώθω τη γλύκα της στα χείλη μου.
.... Δεν προλαβαίνει καλά-καλά να ξεψυχήσει ο Φάουστ κι ο Μεφιστοφελής λέει:
Πάνε όλα! Περασμένα ξεχασμένα!
Τι κουταμάρες, όλα το ίδιο, όλα ένα!
Γιατί κοπιάζουμε χωρίς σταματημό,
γιατί συνέχεια δουλεύουμε και φτιάνουμε,
αφού στο τέλος, πάλι όλα τα χαλάμε,
τα σπάμε, τα πετάμε στον γκρεμό;
Πάνε όλα! Τι ψάχνει πια να βρει;
Έζησε; Μοιάζει πως όχι. Ποιός να θυμηθεί;
Κι όμως, όλα ζούνε και γυρίζουν στον καιρό,
γι αυτό κι εγώ διαλέγω το αιώνιο κενό.
Άλλο απόσπασμα:
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια σαρανταποδαρούσα που ήξερε να χορεύει υπέροχα με τα 40 ποδαράκια της. Κάθε φορά που χόρευε μαζεύονταν γύρω της όλα τα ζώα του δάσους για να τη θαυμάσουν. Κι όλα ήταν γοητευμένα από την τέχνη της. Μόνο ένα ζώο δεν άντεχε το χορό της, το βατράχι... Πως να κάνω να σταματήσει η σαρανταποδαρούσα το χορό; Σκεφτόταν. Δεν μπορούσε όμως να πει ότι ο χορός της δεν του άρεσε και δεν μπορούσε να ισχυριστεί ότι το ίδιο χόρευε καλύτερα, γιατί κανείς δεν θα το πίστευε. Με τα πολλά, σκέφτηκε ένα πραγματικά διαβολικό σχέδιο. Κάθισε και έγραψε στην σαρανταποδαρούσα ένα γράμμα. Ω ασύγκριτη χορεύτρια σαρανταποδαρούσα ... είμαι ένας ταπεινός θαυμαστής της εξαίσιας χορευτικής σου τέχνης και πολύ θάθελα να μάθω πως ακριβώς χορεύεις. Σηκώνεις πρώτα το αριστερό πόδι υπ’ αριθμόν 27 και ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμόν 12; Ή αρχίζεις το χορό σηκώνοντας το δεξί πόδι υπ’ αριθμόν 33 κι ύστερα το δεξί πόδι υπ’ αριθμόν 39; Περιμένω με ανυπομονησία την απάντησή σου. Με όλη μου την αγάπη το βατράχι. Μόλις η σαρανταποδαρούσα πήρε το γράμμα αυτό, άρχισε να σκέφτεται, για πρώτη φορά στη ζωή της, πως ακριβώς χόρευε. Ποιό πόδι σήκωνε πρώτο; Ποιό πόδι ερχόταν δεύτερο; Και τι φαντάζεσαι πως έγινε στη συνέχεια;
Νομίζω ότι δεν ξαναχόρεψε ποτέ πια
Ναι, αυτό ήταν το τέλος. Αυτό συμβαίνει όταν η σκέψη πνίγει την φαντασία...

13 Ιαν 2009

Παρουσίαση μουσικής
107. Τα παπαγαλάκια
Η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΙΤΩΝΑ
ODEON 2007

24/27

Ο Νίκος Πλατύραχος έγραψε την εξαιρετική μουσική της ταινίας του Γρηγόρη Καραντινάκη «Η Χορωδία του Χαρίτωνα». Η «Πολιτεία» πιστεύει πως ο συγκεκριμένος συνθέτης είναι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος εκπρόσωπος εν ζωή αυτού που ονομάζουμε "Ελληνική μουσική τέχνης" (άλλο έργο του υπάρχει και στην ανάρτηση Νο 5 του περασμένου Δεκεμβρίου). Το συγκεκριμένο τραγούδι της χορωδίας «του σχολείου» απέσπασε το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό χορωδιών στο έργο και είναι σε στίχους του ιδίου.
Τα παπαγαλάκια στην αυλή
πα-παπαγαλίζουν κάθε αυγή.
Κάνουν ότι λένε οι αρχηγοί τους
τρώνε κι όλο το φαΐ τους
κι όταν σουρουπώνει κρυφακούνε
τους γειτόνους τι θα πούνε.
Κι ένας παπαγάλος πιο χοντρός
που 'ν ο των αρχηγών ο αρχηγός
κάθε μέρα βάζει τα καλά του
βγάζει βόλτα την κυρά του
κι όλες κι όλοι τονε προσκυνάνε
και στα μάτια τον κοιτάνε.
Μια παπαγαλίνα στην αυλή
πα-παπαγαλίζει μοναχή της
Τον καλό της πήγαν μακριά της
κι όλο ζητάει τη μαμά της.
Θεέ μου βόηθα μας παντοτινά
να μην έχουμε αρχηγούς ξανά
να περνάει η ώρα μας σαν πρώτα
να περνάμε ελεύθερα την πόρτα
να μας δώσουν πίσω τα φτερά μας
το μπαμπά και τη μαμά μας.

6 Ιαν 2009

Παρουσίαση μουσικής
106. Η Εν Πολλαίς Αμαρτίαις Περιπεσούσα
ΟΙΚΟΣ ΑΝΤΟΧΗΣ
Καθρέφτης ήχων αληθινών 2007

8/10

Ο 1ος προσωπικός δίσκος μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας νέας δημιουργού, της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Η ίδια λέει: « Έχω την εντύπωση πως οι βαθύτερες ρίζες αυτού που κάνω βρίσκονται στο θέατρο... Η δομή του δίσκου είναι δομή μονόπρακτου από την αρχή μέχρι το τέλος». Οι μελωδίες είναι πάρα πολύ καλές και οι στίχοι πολύ πρωτότυποι. Το συγκεκριμένο κομμάτι, όπως και όλα της συλλογής, ερμηνεύει η ίδια η Δανάη.
Η Εν Πολλαίς Αμαρτίαις Περιπεσούσα
Τα δάκρυα της Κασσιανής παγώσαν στην ποδιά μου
μ' όνειρα, πέτρες κι αλκοόλ τα ρίχνω στην κοιλιά μου
Τον ακριβό σου γυρισμό στο φούρνο μαγειρεύω
Τον καταπίνω δυο μπουκιές αγάπη μου και φεύγω
Θα ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα
Με χάπια ηρεμιστικά, ματζούνια και ναρκωτικά
στομάχια κάναμε γερά που όλα τα χωνεύουν
Και ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα
Τα δάκρυα της Κασσιανής κορίτσια τα πουλάνε
Μια θέση στην κουζίνα σου στα τέσσερα ζητάνε
Κι έτσι εσύ γίνεσαι Θεός κι εγώ φτηνή εταίρα
Κι όλοι στην κόλαση μαζί παίζουμε κάθε μέρα
Θα ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα
Με χάπια ηρεμιστικά, με τέχνη και ναρκωτικά
στομάχια κάναμε γερά που όλα τα χωνεύουν
Και ζήσατε εσείς καλά κι εμείς καλύτερα

1 Ιαν 2009

Παρουσίαση μουσικής
105. Ο τροβαδούρος
LYRA (2048)
45 στροφών δίσκος της 10ετίας του 1970


Σήμερα, πρωτοχρονιά 2009, και η Πολιτεία των Μενεστρέλλων και των Τρουβαδούρων παρουσιάζει ό,τι πιο σπάνιο διαθέτει: Από παλιό δίσκο 45 στροφών, μάλλον του 1965, μια από τις 4 μπαλάντες του Μίμη Πλέσσα. Τραγουδάει ο Νίκος Κούρκουλος. Ο δίσκος αυτός δεν περιέχεται στην ιστοσελίδα του κ Πλέσσα. Το συγκεκριμένο ποίημα είναι του Μιλτιάδη Μαλακάση.
Ο τροβαδούρος
Ήρθα τα τραγούδια μου να σου τραγουδήσω
μα το παραθύρι σου, το ’βρα σφαλιχτό.
Σκέφτηκα – με τι καρδιά να γυρίσω πίσω
που δεν είχα δύναμη, μήτε να σταθώ.
Όλη νύχτα πέρασα στο πεζούλι απ’ έξω
κι άφηνε η κιθάρα μου θλιβερό σκοπό.
Μάταια – δεν άνοιξες μια στιγμή να βρέξω
το πικρό τ’ αχείλι μου μ’ ένα ευχαριστώ.
Κι όταν τα χαράματα πήρα αργά τον δρόμο
τον μακρύ ανήφορο με βαριά καρδιά,
την κιθάρα σήκωνα σαν σταυρό στον ώμο
και σκυφτός ανέβαινα, σαν στον Γοργοθά.