23 Νοε 2014




Παρουσίαση μουσικής
383. Ragtime
ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΙΑ
LEGEND, 2011

Ο Νίκος Πλατύραχος είναι επίτιμος δημότης της «Μενεστρέλλων Πολιτείας» από το «χτίσιμό της». Τι να κάνουμε, αδυναμίες είναι αυτές. Στον δίσκο αυτό για 1η φορά περιέλαβε εκτός από ορχηστρικά κομμάτια και τραγούδια. Αντιγράφουμε από το MusicHeaven: «Πρόκειται για μια μυστική περιπλάνηση εμπνευσμένη από εικόνες και μουσικές του κόσμου, που άφησαν βαθύ το ίχνος τους, συγκίνησαν και τελετούργησαν το δικό τους μύθο μέσα στο χρόνο. Η προσωπική σφραγίδα του συνθέτη φαίνεται από την αναδυόμενη κινηματογραφική απόχρωση».
Στη ηχογράφηση συμμετέχουν η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ υπό την διεύθυνση του συνθέτη και η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό την διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη. Το συγκεκριμένο ορχηστρικό κομμάτι έχει τίτλο «Rag Time» και το πρώτο του σφυριχτικό σόλο είναι του Κώστα Θωμαϊδη.
 


12 Νοε 2014




Παρουσίαση μουσικής
382. Η αλεπού κι ο κόρακας
ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ;
IANOS, CANTINI, 2014


Μια από τις καλλίτερες δουλειές στην παιδική μουσική-βιβλίο είναι και το έργο: «Τι λέει η αλεπού;». Η Ευανθία Ρεμπούτσικα, αγαπημένη συνθέτις της «Μενεστρέλλων Πολιτείας» έγραψε τη μουσική κάνοντας χρήση διαφορετικών μουσικών υφών και ρυθμών, πάνω σε πολύ καλούς στίχους της Ελένης Ζιώγα. Σωστή ενορχήστρωση Ρεμπούτσικα-Σταυρίδη και πολύ ενδιαφέρουσα απόδοση με σπάνιου ηχοχρώματος φωνές από τα παιδιά (Πρωτονοτάριο, Τζορμπατζάκη, Φραγκή, Τσιρκινίδη, Παπάζογλου, Σαρατσή, Γόρδιο κα) υπό την διεύθυνση της Αρτέμιδος Γκόνου. Τι καλή ιδέα να ασχολείται κανείς με τις σοφές και μεστές νοήματος ιστορίες του φτωχού εκείνου δούλου, του Αίσωπου, αντί για άλλα κενά θέματα, από τα οποία κατακλυζόμαστε πανταχόθεν. Το συγκεκριμένο κομμάτι σε ρυθμό χαρούμενο μαρς 4/4, έχει διδακτικούς στίχους και σε ξεσηκώνει θέλοντας και μη. Προτείνω να αντικαταστήσει τα εμβατήρια που παιανίζουν οι μπάντες στις παρελάσεις μπροστά στους αγαπημένους έλληνες πολιτικούς.
Η αλεπού κι ο κόρακας
Μια πεινασμένη αλεπού μέρες πολλές νηστική
που όσο κι αν έψαχνε δεν έβρισκε φαΐ
τον κόρακα κοιτάει σ’ ένα κλαδί.
Είχε στο στόμα κρεμασμένο ένα κομμάτι τυρί
κι ετοιμαζόταν μόλις να το καταπιεί
μ’ακούστε τι της ήρθε να του πει, η πονηρή.
«Τι κούκλος που είσαι κύριε κόρακα
θα πω να σε κάνουν βασιλιά.
Πες «κρα»να μάθουνε τα κόμματα
τι λες πάνω στα πολιτικά».
Τ’ακούει εκείνος και φουσκώνει σαν γεμάτο ασκί.
Μέσα του νοιώθει μια λαχτάρα δυνατή
κυρίαρχος να γίνει μες στη Γη.
Τα μαύρα πούπουλα του βλέπει μες της δόξας το φως
κι όλος μπροστά του να υποκρίνεται ο λαός.
Πετάει το τυρί και κράζει «Κρα! Είμαι αρχηγός!»
«Τι βλάκας που είσαι κύριε κόρακα.
Τι χάχας, τι ανόητο πουλί.
Σου πέταξε η αλεπού δολώματα
και τώρα σου τρώει το τυρί...»
Για να’ χεις δάφνες κι αξιώματα
δεν φτάνει να κάνεις «κρα» και «κρο».  
Να πείσεις θέλει κύριε κόρακα
πως έχεις και μια σταλιά μυαλό...


2 Νοε 2014



Παρουσίαση βιβλίου
Το βιβλίο των γάτων
Δήμου Νίκος
Εκδ. Νεφέλη, 1981









Το πιο γνωστό ποιητικό βιβλίο του Νίκου Δήμου είναι "Το βιβλίο των γάτων", που το 1985 κυκλοφόρησε αναθεωρημένο και συνοδευμένο από φωτογραφίες. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί και στα ιταλικά, με τίτλο "La gatta di Corfu". Δώδεκα από τα ποιήματα μελοποιήθηκαν από την Μαριέλλη Σφακιανάκη με το μουσικό σύνολο της ΕΡΑ, και τον βαρύτονο Αντώνη Κοντογεωργίου.

«Ο συγγενής των γάτων»
Ποιός χάϊδεψε ποτέ τους γάτους
των νεκροταφείων;
Οι φύλακες τους κλοτσάνε
οι παπάδες το ίδιο
οι συγγενείς κλαίνε
και οι νεκροί –
οι νεκροί σιγολιώνουν σιωπηλοί μέσα στο χώμα.
Και οι γάτοι γυρίζουν, γυρίζουν
ανάμεσα στους τάφους
βρόμικοι, πειναλέοι
μακάβριοι
άγριοι
έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στους νεκρούς
(μόνο αυτοί δεν κλοτσάνε).
Εγώ, αντί για κόλλυβα στους νεκρούς
(που δεν τρώνε)
πηγαίνω φαγητό στους γάτους
που καταβροχθίζουν.
Κι ανάμεσα στους συγγενείς των πεθαμένων
κυκλοφορώ
ο συγγενής των γάτων
που είναι άγριοι και μόνοι
και ποτέ δεν μάφησαν
να τους χαϊδέψω.

«Το άγχος του Νταγιάν»
Ο Νταγιάν -μαύρη βούλα στο μάτι-
τρώει τα νύχια του στα παράθυρα
φωνάζοντας: να μπει!
Βλάχος, στραβοκάνης, κοντοπόδαρος
με μια βραχνή φωνή σαν κόρνα
όλη μέρα κρέμεται στα τζάμια
φωνάζοντας: να μπεί!
Μα όταν μπεί, νιώθει ξαφνικά
να τον πλακώνουν τα ταβάνια, οι τοίχοι
και όλος άγχος ορμάει στο παράθυρο,
ουρλιάζοντας: να βγεί!
Βγαίνει, και στήνεται αμέσως στο περβάζι
φωνάζοντας: να μπεί!

«Η Κυρία της Νύχτας»
Μακρινή κι απρόσιτη
η γοητευτική άγνωστη
στέκεται στο παράθυρο
-βαθιά μεσάνυχτα-
κοιτάζοντας αχόρταγα
με χρυσές ίριδες.
Η Κυρία της Νύχτας.
Χάνεται μήνες,
έπειτα νιώθεις
πανίσχυρα μάτια
καρφωμένα στην πλάτη σου.
Η Κυρία της Νύχτας.
Δέχεται το χάδι
με συγκατάβαση
χωρίς οικειότητες.
Δεν τρώει ποτέ.
Άψογοι τρόποι
πειθαρχημένη περιέργεια
αυστηρό ινκόγκνιτο.
Η Κυρία της Νύχτας.
Γάτα ρομαντική;
Γάτα-Μποβαρύ
που δραπετεύει όταν μπορεί
από τη μικροαστική
ασφυξία;

«Ο γάτος Κρου»
Οι άλλοι λένε μιάο,
νιάου, ρνιάρρ,
αυτός κάνει μόνο: "κρού".
Έναν ήχο σαν λυγμό, σαν κρώξιμο
μοναχικού πουλιού.
Είναι μοναχικός.
Θύμα της κακής αγάπης.
-Ωραία τα γατάκια μικρά, μα, σαν μεγαλώσουν...
Έτσι ο Κρού έμεινε ορφανός.
Οι άλλοι ζητιανεύουν φαΐ
αυτός, σπίτι.
Μπαίνει αθόρυβα, κρύβεται
κι όταν πλησιάζεις κάνει πως δεν υπάρχει.
"Δεν υπάρχω-δεν υπάρχω", λέει μέσα του
και κλείνει σφιχτά τα μάτια, να μην τον δεις.
Να μείνει στο σπίτι.
Στο σπίτι.
Είδα το Χαμένο Παράδεισο,
ένιωσα τη Νοσταλγία του Γυρισμού
στην αγωνία του Κρού
κάτω από τον καναπέ,
στην κραυγή του Κρού
όταν τον διώχνουν,
στη λαχτάρα του Κρού
όταν κοιτάει
το σπίτι.

«Η γάτα ψίψη»
Εικόνα της υπομονής,
ήσυχη έξω απ’ το τζάμι.
Περίμενε.
Ήξερε από ανθρώπους, τρυφερή.
Ήταν κάποιου γάτα, την άφησε,
ήρθε σε μας.
.....
Τη βάλαμε στο πορτ-μπαγκάζ.
Την αφήσαμε σε μια μικρή πλατεία
στο Ψυχικό.
Φώναζε.
Έπειτα, πήγαμε εκδρομή.
Μια εκδρομή όλο σιωπές.
Το βράδυ δεν αντέξαμε.
Εικόνα της υπομονής,
ήσυχη στην πλατεία,
περίμενε.
Πήδηξε μόνη της στο πορτ-μπαγκάζ.
Κι από τότε είναι πάντα μαζί μας
η γάτα-Ψίψη,
η γάτα Τύψη.