27 Φεβ 2011

Παρουσίαση μουσικής
208 Κανονάκι
ΣΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ Τ’ ΑΝΟΙΧΤΑ
ΜΒΙ 2003







Ο δίσκος περιέχει 22 κομμάτια σε μουσική του Παντελή θαλασσινού και 4 τραγούδια άλλων συνθετών. Τα όμορφα γράμματα και η διακόσμηση είναι του Χιώτη χαράκτη Νίκου Γιαλούρη. Στο συγκεκριμένο ορχηστρικό κομμάτι με τίτλο «Κανονάκι» το ομώνυμο όργανο παίζει ο Πάνος Δημητρακόπουλος.

21 Φεβ 2011

Παρουσίαση μουσικής
207 Τrenta capilli da Castell’ a mare
ΑΥΛΟΣ
ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 2004





Ο Φραγκίσκος Λεονταρίτης χαρακτηρίζεται ως ο πρώτος Έλληνας μουσικοσυνθέτης των νεότερων χρόνων. Γεννήθηκε στον βενετοκρατούμενο Χάνδακα το αργότερο το 1518. Ήταν Έλληνας από πλούσια αστική οικογένεια πελοποννησιακής καταγωγής, καθολικός στο θρήσκευμα και προικισμένος με εξαίσια φωνή. Μητρική του γλώσσα ήταν τα ελληνικά. Μεγάλωσε στο περιβάλλον του καθεδρικού ναού της καθολικής αρχιεπισκοπής Κρήτης, τον Άγιο Τίτο του Χάνδακα, όπου ο πατέρας του Νικόλαος Λεονταρίτης υπηρετούσε ως καθολικός ιερέας, θησαυράριος (thesaurarius) και εφημέριος του Βενετού δούκα της Κρήτης. Ο Φραγκίσκος ήταν ο δεύτερος καρπός της παράνομης, για ένα καθολικό ιερέα, σχέσης του πατέρα του με τη Μαρία Σιμιλινοπούλα, γόνο ελληνορθόδοξης οικογένειας κατώτερης τάξης, την οποία όμως ο Νικόλαος Λεονταρίτης δεν εγκατέλειψε. Σε ηλικία 12-15 ετών στάλθηκε στη Ρώμη για να σπουδάσει μουσική. Πιθανολογείται ότι εκεί απέκτησε τις προχωρημένες μουσικές γνώσεις του, ως μέλος της χορωδίας του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού
Όταν επέστρεψε στον Χάνδακα έγινε κληρικός κατώτερης βαθμίδας σε νεαρότατη ηλικία. Απέκτησε μεγάλη κτηματική περιουσία, υψηλά αγροτικά εισοδήματα και προσβάσεις σε ανώτατα κλιμάκια της λατινικής εκκλησιαστικής ιεραρχίας και της βενετικής κρατικής διοίκησης. Το 1549 εγκατέλειψε το Χάνδακα αφήνοντας τη διαχείριση της περιουσίας του σε πληρεξούσιους επιτρόπους. Το παρωνύμιο Il Greco θα τον συνόδευε στο εξής στα μουσικά κέντρα της αναγεννησιακής Ευρώπης και εγκαταστάθηκε στη Βενετία. Αναφέρεται μεταξύ των γνωστότερων και περιζήτητων μουσικών της Βενετίας, των καλλιτεχνών με αθάνατη φήμη.
Στα τέλη του 1561, ίσως λόγω και της συμπάθειάς του προς τις ιδέες της Μεταρρύθμισης, εγκατέλειψε τελικά την περιοχή του Veneto και εγκαταστάθηκε σε ένα άλλο σημαντικό μουσικό κέντρο της εποχής, την αυλή του φιλότεχνου και φιλόμουσου δούκα Αλβέρτου Ε΄ στο Μόναχο, στη Βαυαρία. Από το 1567 βρίσκεται και πάλι στη Βενετία και στην Κρεμόνα, σε κακή οικονομική κατάσταση και μπλεγμένος σε μια υπόθεση κατασκοπείας. Το 1568 τέλος επιστρέφει στην Κρήτη. Κατηγορήθηκε από την Ιερά Εξέταση ως λουθηρανός, σε σχετική δίκη στο Ηράκλειο. Άρχισε να πουλά την πατρική του περιουσία για να εξοφλήσει τα χρέη του και σταδιακά αποκαταστάθηκε κοινωνικά και εκκλησιαστικά και ανέκτησε την ιεροσύνη του. Εκλέχθηκε κανονικός του Αγίου Τίτου και προφανώς ξανάρχισε τη μουσική του δραστηριότητα μέχρι τον θάνατό του το 1572.
Το έργο του Λεονταρίτη χαρακτηρίζεται από το συνδυασμό τεχνικής αρτιότητας και μελωδικότητας. Στα γνωστά και κατά το μεγαλύτερο μέρος σωζόμενα έργα του περιλαμβάνονται τρεις παρωδιακές λειτουργίες (Missa super Aller mi faut, Missa super Je prens en grez, Missa super Letatus sum), 76 εκκλησιαστικά και κοσμικά μοτέτα σε δύο συλλογές, 6 μαδριγάλια και 2 ναπολιτάνες.

Το σύνολο αναγεννησιακής μουσικής «Αυλός» ασχολείται αποκλειστικά με την εκτέλεση ευρωπ. μουσικών έργων της περιόδου 1400-1700. Τα μέλη του, για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει αρκετά τη 15ετία, ασχολούνται με την έρευνα σχετικά με την ερμηνεία της μουσικής αυτής της περιόδου. Μελετούν επίσης τα μουσικά όργανα εκείνης της εποχής, ιδιαίτερα τα πνευστα, ως προς την κατασκευή και τις μουσικές τους δυνατότητες. Ο «Αυλός» διαθέτει αξιόλογη Συλλογή πνευστών οργάνων, που είναι πιστά αντίγραφα οργάνων της Αναγέννησης (όπως αυτά εκτίθενται σε διάφορα μουσεία) και σημαντικό αριθμό μουσικών έργων της προμνημονευόμενης περιόδου. Στοχεύει στη διάδοση αυτής της μουσικής (της σχετικά άγνωστης στην Ελλάδα) με την πεποίθηση ότι η διαχρονική δομή της, παρά τη μεγάλη χρονική απόσταση που τη χωρίζει με τη σύγχρονη εποχή, μπορεί να έχει απήχηση στον σημερινό άνθρωπο και έτσι να συμβάλει στην προαγωγή του Πολιτισμού. Το Σύνολο έχει δώσει αρκετές συναυλίες, έχει συνεργαστεί με το Γ΄ Πρόγραμμα και έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις έργων του αναγεννησιακού ρεπερτορίου. Στελεχώνεται από τους εξής καλλιτέχνες: Βάνα Τρικολόρη-Μαρσέλλου (φωνή, κρουστά), Ντέπη Βολίκα (φωνή, φλάουτο με ράμφος, κορναμούζα, κρουστά), Νίκο Νικολαϊδη (φωνή, φλάουτο με ράμφος, κρομόρνη, κόρτχολτ), Κοσμά Μαρσέλλο (φωνή, φλάουτο με ράμφος, κρομόρνη, κορναμούζα, κόρτχολτ, σορντόνε) και Αλέξανδρο Πετράκη (φωνή, φλάουτο με ράμφος, κρομόρνη, ντούλσιαν, ράνκετ, κρουστά).

13 Φεβ 2011

Παρουσίαση βιβλίου
Μαουτχάουζεν
Καμπανέλης Ιάκωβος
Εκδ. Κέδρος, 1995







Στις 5 του Μάη, λίγο πριν απ' το μεσημέρι, ένα θεόρατο αμερικάνικο τάνκ, καπνισμένο και σημαδεμένο απ' τον πόλεμο, γκρέμισε την πύλη του Μαουτχάουζεν και μπήκε στον περίβολο. Κι αυτό το θεόσταλτο άρμα της ελευθερίας ήταν, λέει, ένα από τα αμέτρητα κι ακατανίκητα της ενδεκάτης ταξιαρχίας αρμάτων της τρίτης αμερικανικής Στρατιάς που διοικούσε κάποιος σπουδαίος στρατηγός ονόματι Τζώρτζ Πάττον!...Τι ωραία λόγια, τι ουράνιες ειδήσεις... Οι πολεμιστές μας κοίταζαν σαστισμένοι, περήφανοι, περίλυποι....Καλά που κάνανε και μείνανε εκεί ψηλά, στη ράχη του τάνκ. Γλιτώσανε από τόσες μάχες. Απ' τη χαρά μας δε θα γλιτώναμε. Ουρλιάζαμε, ξεσκίζαμε τα ρούχα μας, ταρακουνιόμαστε σα δαιμονισμένοι. Στριμωχνόμαστε, ποδοπατιόμαστε, για να φτάσουμε κοντά στο τανκ. Πολλοί πέφτανε πάνω και φιλούσανε τα καπνισμένα σιδερικά κι άλλοι χτυπούσανε τα κεφάλια τους και κλαίγανε.
Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε και μόνο τώρα νιώθω σε θέση να θίξω και να καταγράψω το μέρος αυτό της ζωής μου και της ζωής τόσων άλλων. Σήμερα, που βλέπω τη «συνάντηση του παρελθόντος» με το «παρόν», ξεκαθαρίζουν στη σκέψη μου γεγονότα που δεν είχα καταλάβει. Ίσως να τα κατάλαβα τώρα...».
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Nάξο στις 3 Δεκεμβρίου του 1922. Στη κατοχή αναμείχθηκε στην αντίσταση αλλά όταν συνελήφθη από τους Γερμανούς (1943) οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τις 5 Μαίου 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Τάνια Σαββοπούλου.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είναι γνωστός σαν θεατρικός συγγραφέας. Έργα του έχουν παιχτεί στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνές του ελεύθερου ελληνικού θεάτρου και, μεταφρασμένα, σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Το «Μαουτχάουζεν» είναι το μόνο πεζό έργο του συγγραφέα.
Αυτές τις μέρες νοσηλεύεται σε μονάδα εντατικής θεραπείας.
Το βιβλίο αυτό πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι άνθρωποι, ειδικά δε οι Γερμανοί, για να μην ξεχνούν τι έγινε.
Μερικά αποσπάσματα:
...Απ’ το νοσοκομείο ανέβαιναν τα μακριά καρότσια του κρεματόριουμ φορτωμένα με τους πεθαμένους της νύχτας. Στα δεξιά του δρόμου ήταν σωροί αποκαίδια που είχαν αδειάσει τα αυτοκίνητα. Τ’ αποκαίδια ήταν καλύτερο υλικό για επίστρωση δρόμων απ’ το ψιλό χαλίκι. Ειδικά τώρα που αρχίζανε οι βροχές. Δε λασπώνει τ’ αποκαίδι.. Τ’ αποκαίδι από άνθρωπο είναι καλύτερο από το γαρμπίλι. Όπως και να το κάνουμε ο άνθρωπος είναι πάντα το καλύτερο υλικό...
... ο διοικητής ες –ες είχε ένα γιό δεκατεσσάρω χρονών... πριν δυο χρόνια στα γενέθλιά του ο πατέρας του τού έκαμε δώρο σαράντα κρατούμενους... του χάρισε κι ένα περίστροφο... ήθελε να μάθει το γιό του σκοποβολή με ζωντανούς στόχους... Τους στόχους τους κανόνιζε ο ίδιος ο πατέρας του... τον πρώτο κρατούμενο τον έστησε στα πέντε μέτρα... είπε στον πατέρα του ότι προτιμά τους χάρτινους στόχους με κύκλους... ο μπαμπάς απάντησε πως οι χάρτινοι στόχοι είναι για τους δειλούς... και το παιδί άρχισε να πυροβολεί... Από ταραχή κι από αμάθεια ούτε την καρδιά μπορούσε να σημαδέψει, ούτε το κεφάλι... Δεν πειράζει, μου’ λεγε ο πατέρας μου, θα μάθεις... ξαναχτύπα. Μετά από κάθε επιτυχία του γιού του... έβαζε το επόμενο θύμα ένα βήμα πιο μακριά. Κάποτε το παιδί
κουράστηκε... πιάστηκε το χέρι μου είπε στον ανακριτή...

9 Φεβ 2011

Παρουσίαση μουσικής
206 Κοριτσάκι μου
ΠΑΡΑΜΥΘΟΤΡΑΓΟΥΔΑ
ΕROS MUSIC 1996

5/20



Το 1996 ο Γιάννης Ζουγανέλης έγραψε παιδικά τραγούδια βασισμένα σε στίχους γνωστών κλασσικών ποιητών μας, όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νικηφόρος Βρετάκος, ο Βασίλης Ρώτας, ο Τέλλος Άγρας, αλλά και νεώτερων στιχουργών όπως ο Θοδωρής Γκόνης, η Φρόσω Χατόγλου, & ο Μιχάλης Άνθης.
Ο ίδιος ο συνθέτης είναι και ο βασικός ερμηνευτής συνοδευόμενος από την τότε 13χρονη κόρη του Ελεωνόρα και από την Παιδική Χορωδία του 9ου Δημοτικού Σχολείου Κορυδαλλού.
Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Κοριτσάκι μου».
Κοριτσάκι μου
θέλω να σου φέρω τα φαναράκια των κρίνων,
να σου φέγγουν στον ύπνο σου.
Θέλω να σου φέρω ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας,
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρό σου.
Κοιμήσου, να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο κοριτσάκι
κι έχεις δυό πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.

4 Φεβ 2011

Παρουσίαση μουσικής
205 Στο αφιερώνω
ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ
ΕΜΙ 2003






Συλλογική συλλογή τραγουδιών με ερμηνευτή τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Το συγκεκριμένο τραγούδι που έδωσε και την ονομασία στον δίσκο είναι γραμμένο από τον συνθέτη Απόστολο Βαλαρούτσο σε στίχους Κώστα Ξηρομερίτη.

Σβήσε τα φώτα, γύρνα τα νώτα
σ’ ό,τι μας πίκρανε ως τα χθες,
πράγματα καθεστώτα, λέξεις καυτές.
Μη με φοβάσαι, δεν σε πειράζω,
δεν είναι ώρα να κρυφτείς.
Έλα τώρα κοντά μου όσο μπορείς
Στο αφιερώνω. Μην το αρνηθείς...
Είμαι μικρός, διαφανής, είμαι σχεδόν κανείς!
Απλά διαπιστώνω, κι έτσι μεγαλώνω.
Στ’ αφιερώνω.
Αυτό το βράδυ φτιάχνω πετράδι,
πολύτιμο, αστραφτερό.
Κι απ' της νύχτας το υφάδι τα άστρα αφαιρώ,
για να στα δώσω. Νάξερες πόσο
όλα οι καρδιές μας συγχωρούν,
σ' ένα ναι μικρό τόσο πόσα χωρούν.