Παρουσίαση βιβλίου
Μαουτχάουζεν
Καμπανέλης Ιάκωβος
Εκδ. Κέδρος, 1995







Στις 5 του Μάη, λίγο πριν απ' το μεσημέρι, ένα θεόρατο αμερικάνικο τάνκ, καπνισμένο και σημαδεμένο απ' τον πόλεμο, γκρέμισε την πύλη του Μαουτχάουζεν και μπήκε στον περίβολο. Κι αυτό το θεόσταλτο άρμα της ελευθερίας ήταν, λέει, ένα από τα αμέτρητα κι ακατανίκητα της ενδεκάτης ταξιαρχίας αρμάτων της τρίτης αμερικανικής Στρατιάς που διοικούσε κάποιος σπουδαίος στρατηγός ονόματι Τζώρτζ Πάττον!...Τι ωραία λόγια, τι ουράνιες ειδήσεις... Οι πολεμιστές μας κοίταζαν σαστισμένοι, περήφανοι, περίλυποι....Καλά που κάνανε και μείνανε εκεί ψηλά, στη ράχη του τάνκ. Γλιτώσανε από τόσες μάχες. Απ' τη χαρά μας δε θα γλιτώναμε. Ουρλιάζαμε, ξεσκίζαμε τα ρούχα μας, ταρακουνιόμαστε σα δαιμονισμένοι. Στριμωχνόμαστε, ποδοπατιόμαστε, για να φτάσουμε κοντά στο τανκ. Πολλοί πέφτανε πάνω και φιλούσανε τα καπνισμένα σιδερικά κι άλλοι χτυπούσανε τα κεφάλια τους και κλαίγανε.
Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε και μόνο τώρα νιώθω σε θέση να θίξω και να καταγράψω το μέρος αυτό της ζωής μου και της ζωής τόσων άλλων. Σήμερα, που βλέπω τη «συνάντηση του παρελθόντος» με το «παρόν», ξεκαθαρίζουν στη σκέψη μου γεγονότα που δεν είχα καταλάβει. Ίσως να τα κατάλαβα τώρα...».
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Nάξο στις 3 Δεκεμβρίου του 1922. Στη κατοχή αναμείχθηκε στην αντίσταση αλλά όταν συνελήφθη από τους Γερμανούς (1943) οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τις 5 Μαίου 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Τάνια Σαββοπούλου.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είναι γνωστός σαν θεατρικός συγγραφέας. Έργα του έχουν παιχτεί στο Εθνικό Θέατρο, στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνές του ελεύθερου ελληνικού θεάτρου και, μεταφρασμένα, σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Το «Μαουτχάουζεν» είναι το μόνο πεζό έργο του συγγραφέα.
Αυτές τις μέρες νοσηλεύεται σε μονάδα εντατικής θεραπείας.
Το βιβλίο αυτό πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι άνθρωποι, ειδικά δε οι Γερμανοί, για να μην ξεχνούν τι έγινε.
Μερικά αποσπάσματα:
...Απ’ το νοσοκομείο ανέβαιναν τα μακριά καρότσια του κρεματόριουμ φορτωμένα με τους πεθαμένους της νύχτας. Στα δεξιά του δρόμου ήταν σωροί αποκαίδια που είχαν αδειάσει τα αυτοκίνητα. Τ’ αποκαίδια ήταν καλύτερο υλικό για επίστρωση δρόμων απ’ το ψιλό χαλίκι. Ειδικά τώρα που αρχίζανε οι βροχές. Δε λασπώνει τ’ αποκαίδι.. Τ’ αποκαίδι από άνθρωπο είναι καλύτερο από το γαρμπίλι. Όπως και να το κάνουμε ο άνθρωπος είναι πάντα το καλύτερο υλικό...
... ο διοικητής ες –ες είχε ένα γιό δεκατεσσάρω χρονών... πριν δυο χρόνια στα γενέθλιά του ο πατέρας του τού έκαμε δώρο σαράντα κρατούμενους... του χάρισε κι ένα περίστροφο... ήθελε να μάθει το γιό του σκοποβολή με ζωντανούς στόχους... Τους στόχους τους κανόνιζε ο ίδιος ο πατέρας του... τον πρώτο κρατούμενο τον έστησε στα πέντε μέτρα... είπε στον πατέρα του ότι προτιμά τους χάρτινους στόχους με κύκλους... ο μπαμπάς απάντησε πως οι χάρτινοι στόχοι είναι για τους δειλούς... και το παιδί άρχισε να πυροβολεί... Από ταραχή κι από αμάθεια ούτε την καρδιά μπορούσε να σημαδέψει, ούτε το κεφάλι... Δεν πειράζει, μου’ λεγε ο πατέρας μου, θα μάθεις... ξαναχτύπα. Μετά από κάθε επιτυχία του γιού του... έβαζε το επόμενο θύμα ένα βήμα πιο μακριά. Κάποτε το παιδί κουράστηκε... πιάστηκε το χέρι μου είπε στον ανακριτή...