Παρουσίαση μουσικής

371. Η ιστορία της Μαρίας Νο 1

ΑΤΑΣΘΑΛΙΕΣ

LYRA, 1993

Ο φίλος Βασίλης Νικολαϊδης είναι μόνιμος κάτοικος της Μενεστρέλλων Πολιτείας και έχει ήδη προσφέρει δύο τραγούδια του το 2008 και το 2011. Όπως κάθε τρία χρόνια λοιπόν έτσι και φέτος φιλοξενούμε το πιο εμβληματικό, κατά την άποψή μας, έργο του, «την ιστορία της Μαρίας», που περιέχεται στον δίσκο «Ατασθαλίες». Πρόκειται βέβαια για το 1^ο μέρος της ιστορίας της περίφημης αυτής Μαρίας με την ευπροσάρμοστη ηθική, που της επέτρεψε να επιζήσει σε χρόνια δύσκολα. Το 2^ο μέρος υπάρχει στον ίδιο δίσκο και έχει μια πολύ πρωτότυπη τροπή. Ίσως το 2017... Μουσική, στίχοι, ερμηνεία Βασίλης Νικολαΐδης.

Η ιστορία της Μαρίας Νο 1

Σαν πρώιμο σταφύλι η Μαρία

Πριν πατήσει ακόμα καν τα δεκατρία

Τους άντρες έκανε τυφλά να την ποθούν

Σαν τα μυγάκια που πετούν γύρω απ’ τη φλόγα

Όταν αντίκριζαν τη ροδαλή της ρώγα

Γύρω της τρέχαν για να τσουρουφλιστούν

Κατεβαίνει απ’ το χωριό της στην Αθήνα

Γερμανοί παντού και λύσσαξε στην πείνα

Τι άλλο θα βρω για να σας πω ένα παραμύθι

Λόγω πείνας της αμβλύνθηκαν τα ήθη

Στην Αθήνα της Μαρίας η εμορφιά

Ξεπουλήθηκε στη μαύρη αγορά

Ένας δοσίλογος την έχει ερωτευτεί

Κι αυτή του δίνεται χωρίς να το σκεφτεί

Μία μέρα ένας άντρας την πλευρίζει

"Κακομοίρα μου", στ’ αυτί της ψιθυρίζει

"Μ’ αυτόν που είσαι το κεφάλι σου θα φας,

Γυρεύοντας κοπέλα μου το πας;"

Σηκώθηκε ένα βράδυ απ’ το κρεββάτι

"Προς νερού μου" λέει "πάω" στο συνεργάτη

Βιαζότανε αυτός να την πηδήσει

Μα τον πείθει πως αμέσως θα γυρίσει

Από κάτω περιμέναν οπλισμένοι

Δυο της Όπλα και στο κόμμα οργανωμένοι

Τους ανοίγει, ανεβαίνουνε επάνω

Και σκοτώνουν στο κρεββάτι τον ρουφιάνο

Φχαριστήθηκε ο κοσμάκης, κι η Μαρία

Άστε ντούε βγήκε στην παρανομία

Μα την ψάχνανε παντού οι Γερμανοί

Φεύγει εκείνη στο βουνό για να κρυφτεί

Με αντάρτες στο βουνό κάνει παρέα

Γνωρίζει κάποιονε ονόματι Αντρέα

Τα γένια του μυρίζανε θυμάρι

Μαυροσκούφης ήτανε του Άρη

Της υπόσχεται, μόλις λευτερωθούνε

Με το καλό θα ήθελε να παντρευτούνε

Ενώ μπαίναν στην Αθήνα οι Εγγλέζοι

Δως του εκείνος για παντριά να την πιέζει

Κάποιος βρέθηκε να την διαφωτίσει

Ο Φώτης, και τα μάτια της να ανοίξει

"Ο Αντρέας ήταν", λέει, "Τροτσκιστής,

Γι’ αυτό δεν πρέπει να τον ξαναδείς"

Του χώσανε λοιπόν μία παγίδα

Του αντάρτη κι αν τον είδατε, τον είδα

Πάει τον έφαγε το μαύρο το σκοτάδι

Κατά διαταγήν του Ζαχαριάδη

Και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο Γράμμο

Ο Φώτης την εζήτησε σε γάμο

Ο Φώτης βρέθηκε μετά στη Βουλγαρία

Κι αυτή να σέρνεται μες στα στρατοδικεία

Ο επίτροπος ζητά την εσχάτη των ποινών

Μα επεμβαίνει, ευτυχώς, κάποιος γιος εφοπλιστών

Την είχε δει σε μια εφημερίδα

"Την ερωτεύτηκα μπαμπά", του λέει, "μόλις την είδα"

Κι όταν σκότωσαν τον Νίκο Μπελογιάννη

Στη Μητρόπολη γινήκανε οι γάμοι

Ο φάκελός της σαν σκιά εξαφανίστηκε

Σε κολυμπήθρα εθνική ξαναβαφτίστηκε

Από τότε κολυμπάει στα πλούτη μέσα

Η Μαρία είναι τώρα ναυαρχέσα

Έχουν δίκιο της ζωής οι βετεράνοι

Στόλους σέρνει άμα θέλει το φουστάνι

Έχουν δίκιο όταν λένε οι παλιοί

Στόλους σέρνει άμα θέλει, (νανανα.. τιντιντιν....)

Παρουσίαση μουσικής
224 Για τις γυναίκες
ΟΔΟΣ ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ
ΜΙΝΟS 1982







Μουσική από τον 1ο δίσκο του τραγουδοποιού Βασίλη Νικολαΐδη. Ο Έλληνας «Georges Brassens» υμνεί με τον μοναδικό δικό του τρόπο το ψευδο-ασθενές φύλο, που μας καταδυναστεύει από τότε που εγκαθιδρύθηκε η «ισότητα» ! Όπως πάντα μουσική, δυνατοί στίχοι, ερμηνεία, όλα δικά του. Απολαύστε!

Έχουν χίλιους τρόπους για να μας σκοτώνουν,
το μυαλό να μας τινάζουν με μια σφαίρα,
μ’ ένα χαμόγελο με μια καλησπέρα
ακόμα με τον ήχο ενός βιολιού.
Από το δρόμο όταν μας περιμαζώνουν
η ορφάνια μας απάνω τους ξεδίνει
τους χρωστάμε κι από πάνω ευγνωμοσύνη
καθότι είμαστε λειψοί αφ’ εαυτού.
Καθότι χάσκουμε σα φάλτσο κουαρτέτο
στα χάσκοντα κουαρτέτα της Ελλάδας
μα της φιλίας μας και της μακαρονάδας
η γεύση χάνεται στη θέα θηλυκού.
Από τα μάτια τους το ξέρω πως το ξέρουν
στα μάτια πόση έχουν γοητεία
με φιλαρέσκεια και ματαιοδοξία
την εύνοιά τους μας χαρίζουν την πικρή.
Όπως στο Ζάππειο τα περιστέρια
χαχανίζοντας ταΐζουν κοριτσάκια
μα είναι μικρή του παιχνιδιού τους η διάρκεια
σε λίγο θα έχουν κι όλας κουραστεί.
Και μεις που χάσκουμε στο πάρκο σα σπουργίτια
και που συνέχεια για αλλού την κοπανάμε
και υποφέρουμε γι’ αυτές που αγαπάμε
από τα άλλα ζώα πιο πολύ.
Γιατί είναι τόσο πια μεγάλη η ανάγκη
που της αγάπης μας γινόμαστε φονιάδες
κι από αξιοπρέπεια φυγάδες
για να μη πέσουμε στη ζητιανιά.
Που να κρυφτούμε πείτε μας και που να πάμε.
Ότι μας γέμισε εκείνο μας κρατάει
σαν έκτρωση και πιο πολύ πονάει
μοιάζει σας λέω με ισόβια δεσμά.
Μα σ’ ένα αλεγκρίσσιμο φινάλε
στις ταβέρνες ξανά θα μαζευτούμε
τα χοντρά μας τα αστεία να τη βρούμε
για να τα ξαναχάσουμε μετά.
Γιατί έχουν χίλιους τρόπους για να μας σκοτώνουν,
το μυαλό να μας τινάζουν με μια σφαίρα,
μ’ ένα χαμόγελο με μια καλησπέρα
ακόμα με τον ήχο ενός βιολιού.

Παρουσίαση μουσικής
21. Οι άδειες καρέκλες
Η ΝΥΧΤΑ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ
ΣΕΙΡΙΟΣ 1989

7/12

Δεκαεννέα τραγούδια σε στίχους & μουσική του δικηγόρου Βασίλη Νικολαΐδη, (γνωστού από «το ερείπιο της οδού Σανταρόζα»). Πρόκειται για έναν σπάνιο τρουβαδούρο, που με καυστικό στίχο συγκίνησε τους «Μπρασσενσ-ικούς» Έλληνες του ’80, αλλά που στην συνέχεια εξαφανίστηκε. Ασφαλείς πληροφορίες τον τοποθετούν σε ανθρωπιστική βοήθεια στην Ρουάντα προ 15ετιας, απεσταλμένο του ΟΗΕ. Επέστρεψε και μετά από μερικές εμφανίσεις (μπαράκι του Βασίλη) η μουσική τύχη του αγνοείται.
Το συγκεκριμένο τραγούδι με εξαιρετικούς στίχους, όπως και τα περισσότερα του Βασίλη Νικολαίδη, έχει τίτλο «Οι άδειες καρέκλες».
Μην βιαστεί από σας κανένας
σ’ ένα φόρτε της ψυχής του
για τον κόσμο που δεν έρχεται
εδώ δα να λυπηθεί
τον καϋμένο καλλιτέχνη,
γιατί πλάνη δεν υπάρχει
μεσ’ τον κόσμο μεγαλύτερη από αυτή.
Στην ουσία λυπημένες
είναι μόνον οι καρέκλες.
Με της γνώμης μου το θάρρος
φανερώνω το γιατί:
Γιατί εδώ και κάτι μέρες
έχουν οι κατακαϋμένες
τα τριψίματα των κώλων στερηθεί.
Γιατί αυτός που την κιθάρα του
ποτέ δεν καταθέτει
γκάρισμα νάν’ η λαλιά του
κι όχι ανθρώπινη μορφή
και ταλέντο να μην έχει
θα πετύχει αν διαθέτει,
αν διαθέτει γαϊδουρίσια υπομονή.
Κι όμως κατά βάθος ίδιος,
ίδιος και σεμνός θα μείνει κι
όσοι είχαν περιθάλψει
τα τραγούδια του παλιά,
απ’ το μπρούσκο της καρδιάς του,
που το λένε ευγνωμοσύνη
θα χουν μια μεγάλη κουταλιά.
Αρκετή για να φουσκώνουνε
περήφανα το στήθος
κι απ’ τους άλλους να εξέχουν
πέντε πόντους πιο ψηλοί,
αφού είχαν επιδείξει
γενναιότητα και ήθος,
ένα «μπράβο φίλε» μέσα στη σιωπή.
Και βεβαίως δεν το ξέρω
αν δαφνο-στεφανωμένος,
σα στιφάδο θα του φαίνεται
ο κόσμος πιο γλυκός.
Ένα ξέρω: οι καρέκλες
οι καϋμένες ορισμένως
θάναι πια ευτυχισμένες διαρκώς.