Παρουσίαση μουσικής

388. Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα

Η ΖΩΗ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ

ΑΚΤΗ, 1995

Το γνωστό και αγαπημένο κομμάτι του τραγουδοποιού Φοίβου Δεληβοριά με τους πρωτότυπους στίχους. Το ερμηνεύει σε μια εξαιρετική τζαζ διασκευή με μπρίο η καταπληκτική Μαρία Ρίζου. Συνδυασμός επιτυχίας.

Αν ζούσαμε σ’ άλλη εποχή,

ίσως και να’ χαμε παντρευτεί,

ίσως και να’ χαμε ήδη παιδιά,

κουμπάρο, σπίτι, πεθερικά.

Ίσως να φόραγες μπικουτί

και μία ρόμπα μισάνοιχτη,

να μπαίνει ο ήλιος, να βλέπω το φως,

να παύει ο έρως να’ ναι τυφλός.

Θ’ άλλαζε νόημα κι η Κυριακή

δε θα’ ταν πια μελαγχολική

στην Κερατέα και στο Γραμματικό,

στις σούβλες, τα παλιά μας εγώ.

Μα εγώ, το’ χω περάσει αυτό το στάδιο

κι είναι το σπίτι μου άδειο,

βγαίνω νύχτα, κοιμάμαι πρωί.

Κι εσύ στ’ αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια

και της καρδιάς τα επεισόδια

προτιμάς να τα δεις στην τιβί.

Μες στα στενά της Λιμνούπολης,

της Μέτρο Γκόλντουϊν, της Φίνος Φιλμς,

ο Ντόναλντ Ντακ, ο Κλαρκ Γκέιμπλ κι ο Βουτσάς

ματαίως θα περιμένουν για μας.

Τα είδη προικός, τα επιπλάδικα

θα διαφημίζονται άδικα,

τα photo albums θα μένουν λευκά,

ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά.

Εμείς δεν ζούμε σ’ άλλη εποχή,

η μοίρα μας έταξε σ’ αυτή

που ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω Θεό

κι εσύ είσαι εσύ, κι εγώ είμαι εγώ.

Παρουσίαση μουσικής

343. Χριστούγεννα

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

ΑΚΤΗ, SONY MUSIC, 2003

Ο 4ος δίσκος του τραγουδοποιού Φοίβου Δεληβοριά περιέχει το επίκαιρο, αλλά και αντισυμβατικό τραγούδι των Χριστουγέννων με τους πολύ καλούς στίχους και τον απρόσμενο μουσικό επίλογο, που ξαφνιάζει ευχάριστα.

Χριστούγεννα

Δεν περιμένω όμως τίποτα πια

Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά

Κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός

Ένας θνητός

Με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά

Και το ανοιξιάτικο κορίτσι - μαμά

Πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά

Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ

Κάποια πληγή

Που απλώς δε θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά

Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά

Ίσως για κάποιους νά ΄ναι ακόμα γιορτή

Μα ποιοι είν’ αυτοί;

Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά

Πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά

Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ

Σε άλλον αμνό

Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά `ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;

Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά

Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό

Πως σε μισώ

Θες νά `σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ

Με θες προσωπικό σου δημιουργό

Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ

Λάμπω εγώ

Μα μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά

Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά

Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό

Να `ναι ανοιχτό

Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά

Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά

Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά

Χρόνια πολλά

Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια

Παρουσίαση μουσικής
88. Το κορίτσι με τα σκισμένα πέπλα
Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ
ΣΕΙΡΙΟΣ 1989
10/13
Ο πρώτος προσωπικός δίσκος, τou Φοίβου Δεληβοριά.
Το συγκεκριμένο τραγούδι, όπως και όλα τα υπόλοιπα, ερμηνεύει ο ταλαντούχος τραγουδοποιός.
Κορίτσι με τα ξυρισμένα όνειρα
Μες στους τρελούς ρυθμούς σου χάρισέ μας
Νυχτερινά οράματα παμπόνηρα
Σελίδες, που δε ζήσαμε ποτέ μας...
Στείλε μικρές καντάδες για το θάνατο
Στα χείλη των ανάξιων θαυμαστών σου
Και θρέψε αυτό το ψέμμα το ανάπηρο
Με μια κραυγή ή με δώρο των ματιών σου...
Σε βλέπω στις πλατείες με τα φαντάσματα
Τα πέπλα σου ρυθμίζουν τη φωνή μου
Μερεύουν της μελάνης μου τα πλάσματα
Και τʼ άστρα σου μοιράζουν την ορμή μοu
Κρατάς στο χέρι μοίρα, θλίψη, σώματα
Χτυπάς το πόδι ρυθμικά στη γη τους
Ιδέες δεν έχεις, δεν θυμάσαι ονόματα
Και χύνεις μες στο δρόμο το κρασί τους
Κι εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι
Το τίποτα, που πλάθεις σαν κοιμάσαι
Ω εμείς, νυχτερινοί διανοούμενοι
Κεντάμε μουσική μα εσύ φοβάσαι...
Και σκίζεις τα πολύχρωμα σεντόνια σου
Σκοτώνεις τους ρυθμούς του τραγουδιού σου
Και μοναχή στα μαρμαρένια αλώνια σου
Παλεύεις με τη μοίρα του κορμιού σου...
Θα φτιάξεις σπιτικό, θα φτιάξεις σύζυγο
Θʼ αφήσεις το τραγούδι δίχως τέλος
Και στων λευκών νυχτών σου το μαρτύριο
Θα περιμένεις μάταια για το τέλος...
Σε ξανασυναντώ μπρος στον καθρέφτη σου
Γυμνή σαν τα όνειρα του πυρετού σου
Τα πέπλα σου μακριά κι εσύ κλειδώνεσαι
Στη φυλακή του μικροαστισμού σου...