27 Νοε 2010

Παρουσίαση μουσικής
196 Sleepwalk
MUSIC FOR FILMS
MINOS-EMI 2009

Συλλογή συνθέσεων του Μίνωα Μάτσα για κινηματογραφικές ταινίες. Ο ίδιος λέει: «Κάθε ταινία είναι μια αφορμή για μένα να εξερευνήσω μουσικά τον εαυτό μου, ακόμα και να έρθω πιο κοντά στους συνθέτες που αγαπώ. Βλέποντας ένα φιλμ σχεδόν πάντα οι σκηνοθέτες θέλουν ένα βασικό θέμα. Και είναι πάντα μια λεπτομέρεια, μια κίνηση ενός ανθρώπου, ένα αναπάντεχο πλάνο της φύσης, και συχνά οι ατέλειωτες συζητήσεις με το σκηνοθέτη που θα γεννήσουν την πρώτη μουσική. Από εκεί και πέρα περνάω ατέλειωτες ώρες με τους ηθοποιούς μπροστά στην οθόνη και σχεδόν γίνομαι ένα με αυτούς. Η μουσική μπορεί να ξεγελάσει τους θεατές μιας ταινίας. Μπορεί να μπει στο υποσυνείδητο τους και να τους οδηγήσει όπου θέλει αυτή. Γι' αυτό η ισορροπία με την εικόνα είναι πολύ λεπτή. Πολλές φόρες μια νότα παραπάνω ή πιο λίγο και η σκηνή αλλάζει τελείως. Αυτό μοιάζει με παιχνίδι...» (απόσπασμα συνέντευξης στον Νίκο Αντωνίου - Music Corner).
To συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο «Sleepwalk»

22 Νοε 2010

Παρουσίαση μουσικής
195 Ο Ισραφήλ
ΑΣΚΗΣΕΙΣ
LYRA 1994

3/12





To 1994 ο τραγουδοποιός Βαγγέλης Γερμανός εξέδωσε τον 7ο από τους 11 δίσκους του με τίτλο «Ασκήσεις». Το κομμάτι «Ισραφήλ» έχει τους ακόλουθους πρωτότυπους μεταφυσικούς στίχους:

Ο Ισραφήλ έχει χορδές, κιθάρες για καρδιά του,
φωνή μελωδικότερη απ' όλων των πλασμάτων.
Κι όταν αργά μεσουρανεί στον κόσμο των πνευμάτων,
αστροπλημμύρα γίνεται να ακούσουν τη λαλιά του.
Ο άγγελος ο Ισραφήλ
με το μοναδικό του στυλ
και το αραβικό προφίλ
Είναι γνωστή από παλιά του Ισραφήλ η χάρη,
αφού με το τραγούδι του γεμίζει το φεγγάρι
και φτερουγίζουν απαλά τα ουρί του παραδείσου,
κάθε που τροχιοδρομεί στο χείλος της αβύσσου.
Στον κόσμο τον προσωρινό δεν έχουμε αγγελούδια,
με πόνους και με στεναγμούς γεμίζουν τα τραγούδια.
Αν ήμουνα εγώ εκεί κι εκείνος εδώ κάτω,
θα βλέπαμε ποιος θα 'γραφε τον ύμνο του αοράτου.

14 Νοε 2010

Παρουσίαση βιβλίου
Μανέτας Γιάννης
Τι θα έβλεπε η Αλίκη στη χώρα των φυτών
Παν/κες εκδόσεις Κρήτης, 2010






Γιατί η κίνηση είναι περιττή στα φυτά; Πώς κάνει σεξ και πώς αμύνεται ένας ακίνητος οργανισμός; Γιατί τα φυτά είναι ασύμμετρα και χωρίς σταθερό μέγεθος; Γιατί μερικά είναι πρακτικώς αθάνατα; Γιατί στον φυτικό κόσμο η δημιουργία κλώνων είναι καθημερινό φυσικό φαινόμενο; Με ποιον μηχανισμό καταφέρνουν τα φυτά να εκμεταλλεύονται μια πρακτικά ανεξάντλητη, εξωγήινη ενεργειακή πηγή; Με ποιον τρόπο ρυθμίζουν τη σύσταση της γήινης ατμόσφαιρας, τον υδρολογικό κύκλο, τη ροή της ύλης και της ενέργειας και, τελικά, το κλίμα; Γιατί τα φυτά δεν υπέστησαν στο παρελθόν μαζικές εξαφανίσεις, όπως τα ζώα; Πώς αντιλαμβάνονται τα φυτά τον έμβιο και άβιο κόσμο και πώς επικοινωνούν μεταξύ τους; Είναι, εν τέλει, τα φυτά ευφυείς οργανισμοί;Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που πραγματεύεται τούτο το βιβλίο, σε μια προσπάθεια να πεισθεί ο αναγνώστης ότι κακώς τα φυτά θεωρούνται απλοί οργανισμοί χωρίς εμφανή συμπεριφορά και ευφυία, άρα και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα θα εκπλαγεί τόσο ευχάριστα όσο η Αλίκη όταν έπεσε στη λαγότρυπα για να βρεθεί σ’ έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από τον δικό μας.
Εξαιρετικό πόνημα του κ. Γιάννη Μανέτα, καθηγητή Φυσιολογίας Φυτών στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας.
"Αντιλαμβάνομαι ότι όσοι δεν έχετε ποτέ ρίξει δεύτερη ματιά σε φυτό (γνωρίζω πολύ κόσμο που κυριολεκτικά δεν βλέπει τα φυτά που έχει δίπλα του και έχω δει σε γραφεία κάκτους, που απαιτούν ελάχιστον νερό, να πεθαίνουν από τη δίψα μπροστά στα μάτια των ιδιοκτητών τους) θα δυσκολευτείτε να πιστέψετε αυτά που διαβάζετε. Στο κάτω-κάτω, πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχουν αυτά τα πλάσματα που δεν μιλούν, δεν έχουν μάτια, μύτη, στόμα και περνούν όλη τους τη ζωή ριζωμένα στο ίδιο μέρος; Ε, λοιπόν εδώ βρίσκεται το ζουμί της υπόθεσης, αλλά και η μαεστρία του συγγραφέα! Η υπεροψία μας έναντι των φυτών (τα οποία, σας θυμίζω, προϋπήρξαν των ανθρώπων και χωρίς τα οποία δεν θα ήταν ποτέ δυνατή η δική μας παρουσία πάνω στον πλανήτη Γη) έχει να κάνει με το ότι δεν μας μοιάζουν. Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας των δυτικών κοινωνιών μάς έχει καταστήσει τυφλούς απέναντι στα φυτά αλλά ο κ. Μανέτας επιτυγχάνει να μας κάνει να ενδιαφερθούμε για αυτούς τους οργανισμούς. Και μάλιστα, όχι επειδή μας είναι χρήσιμοι καθώς τα καλλιεργήσιμα φυτά δεν έχουν θέση στο πόνημά του. Παρεμπιπτόντως, ξέρετε γιατί δεν έχουν θέση; Επειδή είναι πολύ βαρετά: χωρίς τον άνθρωπο και την προστασία που τους παρέχει, θα ήταν καταδικασμένα σε εξαφάνιση. Τα άλλα όμως είναι τόσο, μα τόσο γοητευτικά! Και έχουν σκαρφιστεί τόσα τεχνάσματα για να αντεπεξέρχονται στις δυσκολίες του περιβάλλοντος και να επιτυγχάνουν τον τελικό στόχο που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία απογόνων. Περιττό να πούμε ότι ο εν λόγω στόχος εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η σεξουαλική ζωή των φυτών είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη δικιά μας! (Διαβάστε στο εξαιρετικό κεφάλαιο 5 τις λεπτομέρειες της σεξουαλικής ζωής των φυτών και θα δείτε τι εννοώ...). Και δεν είναι μόνο η σεξουαλική ζωή τους που είναι αξιοθαύμαστη: από το αμυντικό σύστημά τους (κεφάλαιο 7) και την αισθητηριακή αντίληψή τους (ναι, τα φυτά βλέπουν, μετρούν τον χρόνο, τα επίπεδα υγρασίας και CΟ2, προσανατολίζονται προς το φως, όπως μας πληροφορεί το κεφάλαιο 6), ως τις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους (συμβιωτικές, παρασιτικές) και με τους υπόλοιπους οργανισμούς του περιβάλλοντός τους (κεφάλαιο 8) τα φυτά επιδεικνύουν μια ευφυΐα (κεφάλαιο 10) η οποία εκπλήσσει. Εκτός από την πλειάδα των λόγων για να θαυμάζει κανείς τα φυτά, ο αναγνώστης ανακαλύπτει στο πόνημα του κ. Μανέτα και εναύσματα για σκέψη ως προς τη δική μας θέση πάνω στη Γη. Πράγματι, το βιβλίο έχει και μια φιλοσοφική διάσταση την οποία ίσως και να μάντευε κανείς από τον τίτλο, αλλά σίγουρα δεν θα την περίμενε σε τέτοια έκταση. Χαρακτηριστικά είναι τα κεφάλαιο 3 και 4 («πώς τα δένδρα προσεγγίζουν την αθανασία» και «σύντομη εξελικτική ιστορία των φυτών» αντίστοιχα), αλλά η διάσταση αυτή ενυπάρχει σε κάθε κεφάλαιο του βιβλίου. Ένα άλλο αναπάντεχο χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι τα μεγάλα περιθώρια στα οποία αναγράφεται η περίληψη, ή μάλλον η κεντρική ιδέα κάθε ενότητας. Τα «περιθωριακά» αυτά κείμενα δεν είναι απλώς τίτλοι, έχουν ροή, διαβάζονται κανονικά το ένα μετά το άλλο και βγάζουν νόημα. Έτσι, ο βιαστικός αναγνώστης μπορεί αν θέλει να εισπράξει το μήνυμα ενός κεφαλαίου και να επανέλθει κάποια άλλη στιγμή για τις λεπτομέρειες. Αυτό το «βιβλίο εντός βιβλίου» σε συνδυασμό με την εκτενή βιβλιογραφία στο τέλος καθιστούν το πόνημα του κ. Μανέτα εργαλείο δουλειάς για όλους όσοι έχουν λόγους να γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες των φυτών: γεωπόνοι, βιολόγοι, φαρμακολόγοι, αλλά και εκπαιδευτικοί που θα ήθελαν να εμπλουτίσουν το μάθημά τους, σίγουρα θα βρουν το βιβλίο περισσότερο από χρήσιμο. Αλλά η χρησιμότητα του εν λόγω βιβλίου δεν περιορίζεται σε όσους το έχουν ανάγκη. Πολύ περισσότερο θα πρέπει να διαβαστεί από όσους ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα φυτά: όχι τόσο για να μάθουν λεπτομέρειες γι΄ αυτά, αλλά γιατί θα μάθουν πράγματα και για τον εαυτό τους! Σας αρέσουν τα άνθη της συκιάς; Τι, δεν τα έχετε δει ποτέ; Χμ! Και βέβαια τα έχετε δει, αλλά δεν τα αναγνωρίσατε ως τέτοια. Πρόκειται για τα σύκα που τρώμε και τα οποία λανθασμένα θεωρούμε καρπό της συκιάς. Στην πράξη πρόκειται για μια κλειστή ταξιανθία,«ένα άθροισμα δηλαδή δεκάδων μικρών ανθιδίων στερεωμένων στην εσωτερική επιφάνεια του σύκου, μέσα στο κοκκινωπό, γευστικό πήκτωμα» διαβάζουμε στη σελίδα 196 του βιβλίου «Τι θα έβλεπε η Αλίκη στη χώρα των φυτών».Ο λόγος για τον οποίο οι συκιές δεν χρειάζεται να έχουν εμφανή άνθη είναι επειδή έχουν συν-εξελιχθεί στη διάρκεια πολλών γεωλογικών αιώνων με τους επικονιαστές τους, τις σφήκες. Η σχέση αποκλειστικότητας που έχουν αναπτύξει καθιστά εντελώς άχρηστο για τη συκιά να επιδεικνύει τα άνθη της. Έτσι, τα φυλάει καλά κρυμμένα.«Όπως ο ζηλότυπος σύζυγος επιβάλλει να μένουν κρυμμένα τα επικίνδυνα σαγηνευτικά θέλγητρα της συζύγου του, έτσι και η συκιά κρύβει τα άνθη της ώστε να τα βρίσκει μόνο το μυημένο έντομο»σημειώνει ο κ. Μανέτας."
(άρθρο της κας Ιωάννας Σουφλερη από το Βήμα της Κυριακής)

7 Νοε 2010

Παρουσίαση μουσικής
194 Ο Έρωτας του γρύλου
ΕΝΑΣ ΓΑΤΟΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ
ΕΝ ΠΛΩ 2009

8/8

Η νέα δισκογραφική δουλειά της γνωστής στο είδος εμπνευσμένης, πολύπλευρης δημιουργού Τατιάνας Ζωγράφου. Yψηλού επιπέδου δουλειά, τόσο από συνθετική άποψη, όσο και από στιχουργική. Το παραμύθι του Κώστα Μάγου και της Γεωργίας Γκανιάτσου, από τα καλύτερα της τελευταίας 5ετίας, πλέει σ’ ένα πέλαγος σκουπιδο-παραμυθιών που βρέχει της αθώες ακτές της παιδικής αφέλειας και της γονεϊκής καλοπιστίας.
Γιατί ένας ξεχωριστός γάτος δυσκολεύεται να βρει φίλους; Γιατί η γατοπαρέα δε θέλει να παίξει μαζί του; Θα καταφέρουν, άραγε στο τέλος, να γίνουν μια συντροφιά; Μια ιστορία για το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί και για τον πλούτο που μας χαρίζουν οι διαφορές μας!Ενορχήστρωση άρτια του Δημήτρη Μπουζάνη, οργανοπαίχτες ένας κι ένας, με ιδιαίτερη μνεία στο μαντολίνο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Μετά το τέλος του παραμυθιού του γάτου, η Τατιάνα μας δωρίζει και τρία ακόμα τραγούδια με ζουζούνια «λιγότερο δημοφιλή», γρύλους, ακρίδες και κατσαρίδες...
Πολύ δύσκολη επιλογή ενός κομματιού για παρουσίαση. Ας προκριθεί λοιπόν «Ο Έρωτας του γρύλου», με τον τρυφερό μελαγχολικό στίχο, που ερμηνεύει ο βαρύτονος Τάσος Αποστόλου.

Ήτανε μια πεταλούδα
στου κορόμηλου τη φλούδα.
Χρώματα είχαν τα φτερά της
και αρώματα η ποδιά της.
Όλη μέρα πως πετούσε!
Δω κι εκεί χοροπηδούσε.
Κι όταν έφευγε ο ήλιος
τότε ερχόταν ένας φίλος
και τη γέμιζε φιλιά.
Τα φτερά της ακουμπούσε
και την χάϊδευε απαλά.
Είπανε πως ήταν γρύλος
και η αγάπη τους αυτή
κράτησε χιλιάδες χρόνια
σαν παλιό καλό κρασί

1 Νοε 2010

Παρουσίαση μουσικής
193 Παλιά γειτονιά
ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗ
LYRA 2000




Το τραγούδι "Παλιά Γειτονιά", σε στίχους Δημήτρη Γιαννουκάκη, είναι μια μουσική σύνθεση της Ντίνας (Παπασταύρου) Χατζηνικολάου, όχι ιδιαίτερα γνωστής, αλλά σημαντικής δημιουργού. Η κυρία Χατζηνικολάου έγραψε πολλά τραγούδια, όμως λίγα δισκογραφήθηκαν.
Όπως μας πληροφορεί ο συνθέτης και καλός φίλος Σταύρος Παπασταύρου, (http://ubudplaytime.blogspot.com/), προσφορά του οποίου είναι και το παρόν έργο, «...το 1960, στο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, προκρίθηκε το τραγούδι της “Στενό Δρομάκι”, το οποίο ερμήνευσε η Τζένη Βάνου. Το 1966, το τραγούδι της “Μια Συντροφιά”, σε στίχους της ίδιας, προκρίθηκε στο 5ο Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης... έχει γράψει τη μουσική στο παιδικό θεατρικό έργο της Μαρίας Γκόπη “Ένα Παιδί μέσα στη Νύχτα” και στο παραμύθι της Άλκης Γουλιμή "Η Γαλαζούλα". Έχει βραβευτεί από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου για την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία, και για το σύνολο του έργου της με το βραβείο "Πηνελόπη Δέλτα"».
Το συγκεκριμένο κομμάτι thz 10ετίας του 70’, συνδυάζει με καταπληκτικό τρόπο κεφάτη μουσική με μελαγχολικό στίχο. Αυτό είναι τέχνη! Ερμηνεύει άριστα η Πόπη Αστεριάδη.
Ξεκίνησα, ξεκίνησα για την παλιά μου γειτονιά,
λογάριαζα να ξαναιδώ την πράσινη την πόρτα,
με τα σκαλιά τα πέτρινα, κοντά στου δρόμου τη γωνιά
και τ’ άχτιστο το οικόπεδο με τ’ άγρια εκείνα χόρτα.
Και λαχταρούσα το μπαλκόνι το ψηλό
απέναντι στο σπίτι μας, με τις πολλές τις γλάστρες.
Ξεκίνησα, ξεκίνησα για την παλιά μου γειτονιά,
του σοκακιού λογάριαζα να ιδω τις ακακίες,
μα δάκρυσαν τα μάτια μου από του δρόμου τη γωνιά,
σαν είδα γύρω μέγαρα και πολυκατοικίες.