30 Μαρ 2013



Παρουσίαση βιβλίου
Μικρή ιστορία της φιλοσοφίας
Warburton Nigel
Εκδ. Πατάκη, 2012









Μπορεί η ιστορία της φιλοσοφίας να παρουσιαστεί με τρόπο άμεσο και διασκεδαστικό και έναν λόγο σχεδόν προφορικό; Το βιβλίο του Νάιγκελ Βάρμπουρτον «Μικρή ιστορία της φιλοσοφίας» δεν είναι το μοναδικό που απαντά καταφατικά σε μια τέτοια ερώτηση. Είναι όμως και ένα από τα πιο αξιόλογα βιβλία του είδους και τα τελευταία χρόνια δεν έχουν εκδοθεί και λίγα που έθεσαν ως στόχο την εξοικείωση με τη σκέψη των μεγάλων στοχαστών ενός βιαστικού και σε πολλές περιπτώσεις αδαούς κοινού. Ο Νάιγκελ Βάρμπουρτον που διδάσκει φιλοσοφία στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, έχοντας αφουγκραστεί τις ανάγκες των καιρών για διάβασμα «ελαφρύ» που όμως δεν είναι χάσιμο χρόνου, με το βιβλίο αυτό επιχειρεί μια ξενάγηση στους μεγάλους σταθμούς που καθόρισαν τη σκέψη της Δύσης. Για να το πετύχει μηχανεύεται πολλούς τρόπους: δίνει στοιχεία της βιογραφίας των σπουδαίων φιλοσόφων, επινοεί ιστορίες ώστε να αποκαλύψει στον αναγνώστη του τον κεντρικό πυρήνα της σκέψης τους, δίνει παραδείγματα για να ξεκαθαρίσει το τοπίο ενός κόσμου που έχει συνδεθεί με βασανιστικά ερωτήματα και διάβασμα υψηλών απαιτήσεων. Κι όμως, η αντίληψη αυτή, πως η φιλοσοφία είναι βαριά και απροσπέλαστη, δεν είναι παρά μια φήμη. Ο ίδιος ο Βάρμπουρτον αν και γράφει ένα βιβλίο σε απλή γλώσσα, δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για τη φιλοσοφία, το ότι την βρίσκει έναν κόσμο συναρπαστικό, γεμάτο έντονες συγκινήσεις. Γι' αυτό και τελειώνοντας κανείς με την ανάγνωση δεν αποκλείεται να νιώσει την επιθυμία να στραφεί στις «πηγές», να επιχειρήσει μια άμεση γνωριμία με τους μεγάλους στοχαστές, ξεκαθαρίζοντας πως η φιλοσοφία δεν είναι ένα σύμπαν σκοτεινό που απευθύνεται σε εκείνους που είναι έτοιμοι για τις μεγάλες σκοτούρες, αλλά μια σπουδαία κληρονομιά ή καλύτερα μια πορεία προς τη γνώση, γραμμένη από ανθρώπους και προορισμένη να διαβαστεί από ανθρώπους. Επιπλέον, το στιλ της γραφής του, αλλά και η μέθοδός του, κάνουν το βιβλίο του προσιτό ακόμη και σε νέους ή πολύ νέους (μπορεί άνετα να το διαβάσει ένα παιδί των πρώτων τάξεων του γυμνασίου) που νιώθει τα πρώτα σκιρτήματα και αγωνίες και έχει θέσει τα πρώτα του ερωτήματα για τη ζωή, τον κόσμο, την πολιτική, την αισθητική, την ηθική.
Σαν παραμύθι
Ο Βάρμπουρτον αφιερώνει κάθε κεφάλαιο σε διαφορετικό στοχαστή επιλέγοντας ορθά τη χρονολογική σειρά. Ξεκινά από τον Πλάτωνα δίνοντας ένα πορτρέτο του Σωκράτη και παραθέτοντας στοιχεία για τη φανταστική, τέλεια κοινωνία της «Πολιτείας». Από τον Αριστοτέλη επιλέγει να εστιάσει στην αντίληψη της αληθινής ευτυχίας, ενώ από τον Επίκουρο στην άποψη για τη θεραπευτική διάσταση της φιλοσοφίας. Καταθέτει το σεβασμό του στη σκέψη του Αυγουστίνου, αναγνωρίζοντάς τον ως πρόδρομο της νεωτερικότητας, ξεκαθαρίζει τις συγχύσεις στην περίπτωση του Μακιαβέλι και γράφει ένα απολαυστικό, όσο και αποκαλυπτικό κεφάλαιο για τον Τόμας Χομπς. Στον Καντ αφιερώνει δύο κεφάλαια, στα οποία δεν κρύβει το δέος του για τον φιλόσοφο εκείνο που στην προσπάθειά του να κατανοήσει τη σχέση του ανθρώπου με την πραγματικότητα προχώρησε στη σύνθεση ενός ολόκληρου φιλοσοφικού συστήματος. Φτάνοντας στον 20ό αιώνα μας δίνει εξαιρετικά κεφάλαια για τον Ράσσελ, τον Βιτγκενστάιν αλλά και τη Χάνα Αρεντ, εστιάζοντας στην περίοδο που έγραψε το «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ». Η παρουσίαση του συγγραφέα, που φτάνει μέχρι τον Πίτερ Σίνγκερ, δεν είναι πλήρης. Ο Βάρμπουρτον επιλέγει, δίνει την άποψή του, ερμηνεύει. Η προσωπική ματιά χαρίζει στο βιβλίο αμεσότητα που δημιουργεί αμέσως κοινούς τόπους με τον αναγνώστη. Οι εύστοχες παρατηρήσεις του χαρίζουν στο βιβλίο εγκυρότητα και κύρος. (κείμενο της Εύης Καρκίτη)

25 Μαρ 2013



Παρουσίαση μουσικής
308. Μικρέ μου βασιλιά
ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
STUDIO PAZL, 2011

3/4

Τέσσερα τραγούδια και ένα παραμύθι ανεξάρτητο στον πολύ καλό αυτό δίσκο του ακορντεονίστα Γιώργου Ζωγράφου και της Βίκυς Μωραΐτη.
Το συγκεκριμένο κομμάτι με την δροσερή μουσική και τους συγκινητικούς στίχους ερμηνεύει ο Δημήτρης Καρράς

Θα σου μάθω να γελάς όταν κλαις κι όταν πονάς.
Ν’ αγκαλιάζεις τη ζωή, που ναι τόσο δα μικρή.
Αχ μικρέ μου βασιλιά, σαν τα μάθεις όλα αυτά,
θα μου φύγεις μακριά. Αχ μικρέ μου βασιλιά.
Θα σου μάθω να κρατάς μια κιθάρα όπου πας,
για να βρεις στη μουσική ό,τι λείπει απ' τη ζωή.
Θα σου μάθω να κοιτάς με τα μάτια της καρδιάς
και θα βρίσκεις στις στιγμές χρώματα και μουσικές.
Αχ μικρέ μου βασιλιά, σαν τα μάθεις όλα αυτά,
θα μου φύγεις μακριά, μ' ανοιγμένα τα φτερά.

18 Μαρ 2013



Παρουσίαση μουσικής
307. Κωλοέλληνες
ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ
POLYGRAM, 1989











Ο δίσκος αυτός  του Διονύση Σαββόπουλου χαρακτηρίστηκε ως ο πιο αμφιλεγόμενος & λιγότερο επιτυχημένος εμπορικά δίσκος της καριέρας του. Άραγε μετά από 13 χρόνια μήπως θάπρεπε οι πολυάριθμοι οργισμένοι μαζί του «κωλοέλληνες» να κάνουν λίγη αυτοκριτική και να παραδεχτούν ότι ήταν άλλη μια «δυνατή» στιγμή ενός διορατικού και ταλαντούχου δημιουργού;


Κωλοέλληνες.
Μελαμψές φυλές,
κοντοπόδαρες.
Σειλινοί του κράτους,
που ξερνάει και να `τους.
Τσιφτεντέλληνες,
με γονείς ληστές.
Των συντρόφων τους θύτες
για αμνηστία αλήτες,
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων.
Κωλοέλληνες.
Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη,
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό.
Στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ` ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.
Κωλοέλληνες.
Μασκαρλίκια δες.
Στο Άλφα της Αξίας
της Αρχής της Μίας,
λουτροκαμπινές.
Τιμωρός καιρός.
Πέντε αιώνες δύσης
εθνικής θα ζήσεις
από δω και μπρος,
με αγγλικές αλφαβήτες
μαλλιαροί μου Ελλαδίτες
θλιβερές μου πορδές.
Πνεύμα αλήτικο,
Ελλαδίτικο.
Σε μικρά Ασία,
Κύπρο, Λευκωσία,
Βόρειο-Ήπειρο.
Δεν ακούει κανείς.
Στο χειρότερο
του Ελληνισμού κομμάτι
στην Ελλάδα ζούμε.
Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,
τη θάλασσα, την πόλη, το ιερό,
πλημμύρισε σκουλίκια η μητέρα
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.
Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.
Σκαλιστές σκιές,
Μακρυχέρηδες.
Με το φως σπασμένο
Κρατικοποιημένο.
Αχ, οι Έλληνες!
Αλλά εκεί στην ξένη
στην οθόνη σκυμμένοι,
θεϊκά δεμένοι
με την οικουμένη.
Στους απέναντι τόπους
φωτοκολλημένοι
απ` τον εδώ ουρανό τους.
Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις,
ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί.
Στους Πανέλληνες.

11 Μαρ 2013



Παρουσίαση μουσικής
306. Σε χάνω
ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΡΟΒΑ
COLUMBIA, 1991

5/11
Ο τελευταίος κύκλος τραγουδιών που έγραψε ο Δημήτρης Λάγιος κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του με τον τίτλο «Ερωτική Πρόβα». Στο δίσκο συμμετείχαν οι Γιώργος Νταλάρας, Σαβίνα Γιαννάτου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, ενώ την ορχήστρα αποτελούσαν ο Γιάννης Σπάθας, ο Νίκος Αντύπας, ο Νίκος Τουλιάτος, κ.α.
«Η “Ερωτική Πρόβα”, είναι ουσιαστικά ένα χορόδραμα όπου ο συνθέτης αναζητεί τη λύτρωση περιγράφοντας –με μουσική και ποίηση- την πορεία προς το τέλος. Έχοντας επίγνωση του δικού του τέλους που πλησιάζει, βρίσκει την τεράστια καλλιτεχνική δύναμη να γράψει αυτό το έργο, το 1989… Στις 11 Απριλίου του 1991, ο Δημήτρης Λάγιος πεθαίνει από καρκίνο. Ήταν μόλις τριάντα οκτώ χρονών. (κείμενο Δημήτρη Αβούρη, Ελευθεροτυπία).
Το συγκεκριμένο κομμάτι ερμηνεύει η Σαβίνα Γιαννάτου με την αιθέρια φωνή.

Σε χάνω
Εκεί που πάω να σε συνηθίσω σε χάνω
κι ενώ βρίσκεσαι μέσα μου δεν φαίνεσαι
στο πλάνο.
Εκεί που πάω να σε συνηθίσω σε χάνω,
χάθηκα στην οχλοβοή κι η θλίψη με παγώνει.
Κανάλια ψάχνω ύποπτα, το αλκοόλ με κάνει σκόνη.
Εκεί που πάω να σε συνηθίσω σε χάνω,
όλα γυρίζουν κουρδιστά σε άσχημο παιχνίδι
το κέρινό σου ομοίωμα στο λούνα-παρκ με πνίγει.
Εκεί που πάω να σε συνηθίσω σε χάνω,
σπιρτόκουτα στις τσέπες μου μπουκάλια στο τραπέζι,
είναι το φιλμ αρνητικό κι ένας μονάχος παίζει.
Εκεί που πάω να σε συνηθίσω σε χάνω.

5 Μαρ 2013



Παρουσίαση μουσικής
305. Αναδρομές
ΕΡΓΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΘΕΤΩΝ ΓΙΑ ΠΙΑΝΟ
ΜΟΤΙVO, 1981


Η Έφη Αγραφιώτη είναι αξιόλογη Ελληνίδα πιανίστρια με πολυάριθμες εμφανίσεις εντός κι εκτός συνόρων και πλούσια ήδη κατατεθειμένη δισκογραφία εντοπισμένη κυρίως στο ελληνικό ρεπερτόριο. Χαρακτηριστικό δείγμα αποτελεί η παρούσα ηχογράφηση του 1981 για τη Motivo με επιλεγμένα έργα για πιάνο Ελλήνων συνθετών της παλιότερης γενιάς. Το υλικό είναι μάλλον ετερόκλητο, αλλά αρκετά αντιπροσωπευτικό των μουσικών τάσεων που αναπτύχθηκαν στην εγχώρια λόγια μουσική δημιουργία. Η ερμηνεία της Αγραφιώτη είναι στέρεη και ακριβής (κείμενο Γ. Κωστούλα).
Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι απόσπασμα από το έργο «Αναδρομές» του Δημήτρη Δραγατάκη (1914-2001).