27 Απρ 2014



Παρουσίαση Βιβλίου
Ανεμοσκορπίσματα
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Εκδ. Λιβάνη, 1983









Το έργο «Ανεμοσκορπίσματα» δεν είναι το πιο γνωστό του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Είναι όμως ένα αξιόλογο μικρό κείμενο από τα πρώιμα έργα της πένας του. Ο Γκάμπο όπως τον αποκαλούν στη Λατινική Αμερική, γεννήθηκε το 1927 στην Aracataca της Κολομβίας που στα μυθιστορήματά του ονομάζεται Μακόντο. Οι γονείς του τον άφηναν στους παππούδες για να τον ανατρέφουν όσο θα έλειπαν για δουλειές. Ο παππούς ήταν στρατιώτης και ήρωας του φιλελευθέρου κινήματος, του ενστάλαξε την ιδεολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης και του δίδαξε τη βαρύτητα της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός και πέθανε όταν ο Γκαμπριέλ ήταν 9 χρονών. «Ο παππούς ήταν η πιο σημαντική μορφή στη ζωή μου. Από τότε που πέθανε δεν μου έχει συμβεί τίποτε το ενδιαφέρον και ως και σήμερα οι χαρές της ζωής μένουν ανολοκλήρωτες απλώς και μόνο επειδή δεν τις ξέρει ο παππούς» είπε σε μία συνέντευξή του.
Το 1947 τελείωσε το σχολείο κι έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Μπογκοτά για να σπουδάσει νομικά, αλλά η Κολομβία ήταν ένα καζάνι που βράζει και οι πολιτικές ταραχές τον ανάγκασαν να μετακομίσει στο Πανεπιστήμιο της Καρθαγένης. Για  να εξασφαλίσει την επιβίωσή του συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες ως δημοσιογράφος. Το 1954 εγκαταστάθηκε στην Μπογκοτά και δημοσίευσε τα «Ανεμοσκορπίσματα». Από τους κριτικούς εντάσσεται στο λογοτεχνικό ρεύμα του μαγικού ρεαλισμού. Το 1982 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Αποσπάσματα:

...Στο κρεβάτι ο πεθαμένος έμοιαζε να ‘χει προβλήματα. Στο φέρετρο δείχνει πιο άνετος, πιο ήσυχος, και το πρόσωπό του, που έμοιαζε ανθρώπου ζωντανού κι άγρυπνου μετά από καβγά, έχει πάρει μια όψη ξεκούραστη και σίγουρη. Το προφίλ του μαλάκωσε κι είναι λες κι εκεί, μες στη κάσα, νοιώθει πια στον τόπο πού του αναλογεί σαν πεθαμένος...

... βάζω μέσα τη φωτογραφία, τη μασέλα και κάνω νόημα στους άντρες να κλείσουν το φέρετρο. Σκέφτομαι: τώρα πάει ταξίδι ξανά. Είναι φυσικό στο τελευταίο ταξίδι να πάρει μαζί του τα πράγματα που τον συντρόφεψαν στο προτελευταίο...

...όπου κι αν πήγαιναν κουβαλούσαν μαζί τους τις ασυνήθιστες κι ενοχλητικές αποσκευές τους, μπαούλα γεμάτα ρούχα ανθρώπων που είχαν πεθάνει πολύ πριν γεννηθούν αυτοί οι ίδιοι, των προγόνων τους, που δεν θα μπορούσε κανείς να τους βρει ούτε είκοσι μέτρα κάτω απ’ το χώμα...

...είδαν να καταφθάνει ένας παράξενος ιερωμένος, εκπληκτικά αδύνατος, με πρόσωπο στεγνό και τραβηγμένο, καβάλα πάνω στο μουλάρι, με το ράσο ανεβασμένο ως τα γόνατα και κόβοντας τον ήλιο με μια ξεθωριασμένη και ξεχαρβαλωμένη ομπρέλα... παρατήρησαν πως το πρόσωπό του έμοιαζε με νεκροκεφαλή αγελάδας, πως είχε γκρίζα μαλλιά, κοντοκομμένα, και πως δεν είχε χείλια, παρά ένα οριζόντιο άνοιγμα που δεν έμοιαζε να βρίσκεται εκεί εκ γενετής, αλλά σαν να είχε γίνει αργότερα, με μια μοναδική ξαφνική μαχαιριά...

22 Απρ 2014




Παρουσίαση μουσικής
360. Peace boat
Plan 3 “…from Stockholm to Samothraki…”
2013, POLYTROPON

Οι Plan 3 είναι ένα jazz τρίο από τη Θεσσαλονίκη αποτελούμενο από πολύ γνωστούς μουσικούς της πόλης: τον κιθαρίστα Μάκη Στεφανίδη, τον κοτραμπασίαστα Λάκη Τζήμκα & στα κρουστά τον Χρήστο Γερμένογλου. Οι τρεις «συμπαίζουν» από το 2002 αλλά με άλλη ονομασία. Το “…from Stockholm to Samothraki…” περιλαμβάνει, 3συνθέσεις του Μάκη Στεφανίδη, 4 του Λάκη Τζήμκα και 1 του Χρήστου Γερμένογλου. Το συγκεκριμένο κομμάτι με τίτλο “Peace Boat” όπως & τα περισσότερα του Λάκη Τζήμκα, είναι ρυθμικό, όμως ξεκινά με μια εισαγωγή ενός λεπτού περίπου με σόλο μπάσο (από το καλό ιστολόγιο του Θ. Ξηντάρη).

15 Απρ 2014



Παρουσίαση μουσικής
359. Γειτονιά χαμένη
ΣΤΕΝΟ ΔΡΟΜΑΚΙ
Προσωπική έκδοση


Η Ντίνα Χατζηνικολάου, η μεγάλη κυρία του ελληνικού έντεχνου, έγραψε τη μουσική & τους στίχους αυτού του ιδιαίτερου τραγουδιού με τίτλο «Γειτονιά χαμένη». Το ερμήνευε η δροσερή φωνή της Πόπης Αστεριάδη, ταιριαστή με την Νεοκυματική λιτή ενορχήστρωση (κιθάρα, πιάνο, φλάουτο). Ακούγοντας το κομμάτι είναι σα να διατρέχεις με το βλέμμα σου εργατική λαϊκή συνοικία με «αδιέξοδα» ... σοκάκια στη μετεμφυλιακή Ελλάδα του 50’. Όλο το τραγούδι είναι εικόνες, που εναλλάσσονται και συμπληρώνονται. Χαρακτηριστικά υπάρχει σε 22 στίχους ένα και μόνο ρήμα (καίει) & αυτό σε δευτερεύουσα πρόταση. Οι στίχοι λοιπόν αυτοί εκρίθηκαν ύποπτοι από τη λογοκρισία της δικτατορίας & μετά την επέμβασή της αντικαταστάθηκαν από στίχους ερωτικού περιεχομένου, με ενορχήστρωση πιο πλούσια (βιολιά κλπ) που όμως του έδωσαν μια χροιά μεσοπολεμικού ταγκό. Το τραγούδησε η Γιοβάννα και επανακυκλοφόρησε με τίτλο "Μια Ζωή Χαμένη". Μια ευγενική παραχώρηση της φίλης και μόνιμης κατοίκου της Μενεστρέλλων Πολιτείας Κυρίας Ντίνας Χατζηνικολάου.

«Γειτονιά χαμένη»
Γειτονιά χαμένη
πίσω απ’ το λιμάνι,
μόνη ξεχασμένη
μεσ’ τη χειμωνιά
Δίχως ένα αστέρι,
δίχως μιαν ελπίδα,
μες την καταιγίδα,
μες στην καταχνιά.
Γειτονιά χαμένη,
παραπονεμένη,
πληγωμένα νιάτα,
που τα καίει η φωτιά.
Λασπωμένοι δρόμοι,
έρμα μονοπάτια,
καρφωμένα μάτια
πέρα στο νοτιά.
Ώρες ατέλειωτες,
νύχτες αξημέρωτες.
Τι πικρή ζωή!
Άνεμοι κύματα,
μετρημένα βήματα,
βράδυ και πρωί.

& η άλλη version:

«Μια ζωή χαμένη» 
Μια ζωή χαμένη 
πέρασε μακριά σου
κι έμεινε η σκιά σου
να μ’ ακολουθεί.
Μια ζωή δεμένη
μ’ ένα απλό τραγούδι
που φέρνει στα χείλη
σα μια προσευχή.
Το τραγούδι εκείνο
θρήνος έχει γίνει,
μεσ’ τις άδειες νύχτες
έγινε λυγμός.
Μια ζωή χαμένη 
πέρασε μακριά σου
κι όλο με βαραίνει
ο πικρός καϋμός.
Δός μου τη σκέψη σου,
δός μου την αγάπη σου,
δώσε μου φτερά.
Γίνε τ’ αστέρι μου,
κράτησε το χέρι μου
άλλη μια φορά.

8 Απρ 2014



Παρουσίαση μουσικής
358. Ο Σταθμάρχης Γεωργίου Ξενοφών
Ανέκδοτο έργο

Ένα όμορφο «ορφανό» τραγούδι που δεν ανήκει ακόμα σε κάποια συλλογή, δεν έχει χαραχτεί σε βινύλιο, δεν έχει συμπεριληφθεί σε συμπαγή δίσκο ακτίνας, αλλά υπάρχει. Είχε μάλιστα διαγωνιστεί στους 1ους αγώνες δημιουργίας τραγουδιού της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών...
Ένα δώρο στη «Μενεστρέλλων Πολιτεία» από τον μόνιμο κάτοικο και φίλο συνθέτη Γιάννη Γεωργαντέλη.
Ένα τραγούδι με ιστορία :
Ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός στο Μανδράκι των Σερρών εγκαταλείφθηκε και  σκεπάστηκε από το νερό όταν κατασκευάστηκε η τεχνητή λίμνη Κερκίνη τη δεκαετία του '30. Φήμες λένε ότι δύτες που βουτούν στα αβαθή της λίμνης και τριγυρίζουν στα βυθισμένα χαλάσματα τις νύχτες με μισοφέγγαρο ακούνε σφυρίγματα και τριξίματα από ράγες.
Μουσική και στίχοι του Γιάννη Γεωργαντέλη, ερμηνεύει ο Μάκης Παπαγαβριήλ και στα φωνητικά  η αξιαγάπητη Μαριαλένα Σπίνουλα – Γεωργαντέλη.
Σε μια άδεια αποβάθρα στο Μανδράκι των Σερρών
ο Σταθμάρχης Γεωργίου Ξενοφών
έχει μείνει απ’ το τριάντα όταν κλείσαν το σταθμό
κι ιστορίες ψιθυρίζει στης Κερκίνης το  νερό.
Για τον καπνό των σκουριασμένων μηχανών,
για το φως που ξεπετιέται τα μεσάνυχτα
απ’ τα παράθυρα των ξεχασμένων βαγονιών,
για ένα χαρτάκι τρυπημένο, διαλυμένο απ’ τον καιρό
κι ένα ταξίδι που κόπηκε στα δύο.
Όταν πέφτει η ομίχλη ξεπροβάλλει απ’ το νερό
ο Σταθμάρχης Γεωργίου Ξενοφών.
Με τα σήματα στο χέρι εξετάζει το συρμό
και δελτία συμπληρώνει βάσει των κανονισμών
για τον καπνό των σκουριασμένων μηχανών...
Σε μια άδεια αποβάθρα στο Μανδράκι των Σερρών
ο Σταθμάρχης Γεωργίου Ξενοφών
το σταθμό έχει στολίσει, περιμένει από καιρό
ένα τραίνο να τον πάρει  απ’ της λίμνης το βυθό.

3 Απρ 2014






Παρουσίαση Μουσικής
357. Au revoir
ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ
PUZZLEMUSIΚ, 2008


Μουσική από τον πρώτο δίσκο του Μπάμπη Παπαδόπουλου. Άλλος ένας Θεσσαλονικιός, αλλά τώρα στην Ήπειρο, ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος, (γνωστός από το συγκρότημα Τρύπες) έγραψε το 2008 έντεκα ορχηστρικά κομμάτια «ανοιχτής διάθεσης», μελωδικά, ταξιδιάρικα, γεμάτα φαντασία, εικόνες και χρώματα.
Το συγκεκριμένο κομμάτι που κλείνει την συλλογή έχει τίτλο: «Au revoir».