Παρουσίαση μουσικής
21. Οι άδειες καρέκλες
Η ΝΥΧΤΑ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ
ΣΕΙΡΙΟΣ 1989

7/12

Δεκαεννέα τραγούδια σε στίχους & μουσική του δικηγόρου Βασίλη Νικολαΐδη, (γνωστού από «το ερείπιο της οδού Σανταρόζα»). Πρόκειται για έναν σπάνιο τρουβαδούρο, που με καυστικό στίχο συγκίνησε τους «Μπρασσενσ-ικούς» Έλληνες του ’80, αλλά που στην συνέχεια εξαφανίστηκε. Ασφαλείς πληροφορίες τον τοποθετούν σε ανθρωπιστική βοήθεια στην Ρουάντα προ 15ετιας, απεσταλμένο του ΟΗΕ. Επέστρεψε και μετά από μερικές εμφανίσεις (μπαράκι του Βασίλη) η μουσική τύχη του αγνοείται.
Το συγκεκριμένο τραγούδι με εξαιρετικούς στίχους, όπως και τα περισσότερα του Βασίλη Νικολαίδη, έχει τίτλο «Οι άδειες καρέκλες».
Μην βιαστεί από σας κανένας
σ’ ένα φόρτε της ψυχής του
για τον κόσμο που δεν έρχεται
εδώ δα να λυπηθεί
τον καϋμένο καλλιτέχνη,
γιατί πλάνη δεν υπάρχει
μεσ’ τον κόσμο μεγαλύτερη από αυτή.
Στην ουσία λυπημένες
είναι μόνον οι καρέκλες.
Με της γνώμης μου το θάρρος
φανερώνω το γιατί:
Γιατί εδώ και κάτι μέρες
έχουν οι κατακαϋμένες
τα τριψίματα των κώλων στερηθεί.
Γιατί αυτός που την κιθάρα του
ποτέ δεν καταθέτει
γκάρισμα νάν’ η λαλιά του
κι όχι ανθρώπινη μορφή
και ταλέντο να μην έχει
θα πετύχει αν διαθέτει,
αν διαθέτει γαϊδουρίσια υπομονή.
Κι όμως κατά βάθος ίδιος,
ίδιος και σεμνός θα μείνει κι
όσοι είχαν περιθάλψει
τα τραγούδια του παλιά,
απ’ το μπρούσκο της καρδιάς του,
που το λένε ευγνωμοσύνη
θα χουν μια μεγάλη κουταλιά.
Αρκετή για να φουσκώνουνε
περήφανα το στήθος
κι απ’ τους άλλους να εξέχουν
πέντε πόντους πιο ψηλοί,
αφού είχαν επιδείξει
γενναιότητα και ήθος,
ένα «μπράβο φίλε» μέσα στη σιωπή.
Και βεβαίως δεν το ξέρω
αν δαφνο-στεφανωμένος,
σα στιφάδο θα του φαίνεται
ο κόσμος πιο γλυκός.
Ένα ξέρω: οι καρέκλες
οι καϋμένες ορισμένως
θάναι πια ευτυχισμένες διαρκώς.