Παρουσίαση βιβλίου

Το βιβλίο των γάτων

Δήμου Νίκος

Εκδ. Νεφέλη, 1981

Το πιο γνωστό ποιητικό βιβλίο του Νίκου Δήμου είναι "Το βιβλίο των γάτων", που το 1985 κυκλοφόρησε αναθεωρημένο και συνοδευμένο από φωτογραφίες. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί και στα ιταλικά, με τίτλο "La gatta di Corfu". Δώδεκα από τα ποιήματα μελοποιήθηκαν από την Μαριέλλη Σφακιανάκη με το μουσικό σύνολο της ΕΡΑ, και τον βαρύτονο Αντώνη Κοντογεωργίου.

«Ο συγγενής των γάτων»

Ποιός χάϊδεψε ποτέ τους γάτους

των νεκροταφείων;

Οι φύλακες τους κλοτσάνε

οι παπάδες το ίδιο

οι συγγενείς κλαίνε

και οι νεκροί –

οι νεκροί σιγολιώνουν σιωπηλοί μέσα στο χώμα.

Και οι γάτοι γυρίζουν, γυρίζουν

ανάμεσα στους τάφους

βρόμικοι, πειναλέοι

μακάβριοι

άγριοι

έχοντας εμπιστοσύνη μόνο στους νεκρούς

(μόνο αυτοί δεν κλοτσάνε).

Εγώ, αντί για κόλλυβα στους νεκρούς

(που δεν τρώνε)

πηγαίνω φαγητό στους γάτους

που καταβροχθίζουν.

Κι ανάμεσα στους συγγενείς των πεθαμένων

κυκλοφορώ

ο συγγενής των γάτων

που είναι άγριοι και μόνοι

και ποτέ δεν μάφησαν

να τους χαϊδέψω.

«Το άγχος του Νταγιάν»

Ο Νταγιάν -μαύρη βούλα στο μάτι-
τρώει τα νύχια του στα παράθυρα
φωνάζοντας: να μπει!
Βλάχος, στραβοκάνης, κοντοπόδαρος
με μια βραχνή φωνή σαν κόρνα
όλη μέρα κρέμεται στα τζάμια
φωνάζοντας: να μπεί!
Μα όταν μπεί, νιώθει ξαφνικά
να τον πλακώνουν τα ταβάνια, οι τοίχοι
και όλος άγχος ορμάει στο παράθυρο,
ουρλιάζοντας: να βγεί!
Βγαίνει, και στήνεται αμέσως στο περβάζι
φωνάζοντας: να μπεί!

«Η Κυρία της Νύχτας»
Μακρινή κι απρόσιτη
η γοητευτική άγνωστη
στέκεται στο παράθυρο
-βαθιά μεσάνυχτα-
κοιτάζοντας αχόρταγα
με χρυσές ίριδες.
Η Κυρία της Νύχτας.
Χάνεται μήνες,
έπειτα νιώθεις
πανίσχυρα μάτια
καρφωμένα στην πλάτη σου.
Η Κυρία της Νύχτας.
Δέχεται το χάδι
με συγκατάβαση
χωρίς οικειότητες.
Δεν τρώει ποτέ.
Άψογοι τρόποι
πειθαρχημένη περιέργεια
αυστηρό ινκόγκνιτο.
Η Κυρία της Νύχτας.

Γάτα ρομαντική;
Γάτα-Μποβαρύ
που δραπετεύει όταν μπορεί
από τη μικροαστική
ασφυξία;

«Ο γάτος Κρου»
Οι άλλοι λένε μιάο,
νιάου, ρνιάρρ,
αυτός κάνει μόνο: "κρού".
Έναν ήχο σαν λυγμό, σαν κρώξιμο
μοναχικού πουλιού.
Είναι μοναχικός.
Θύμα της κακής αγάπης.
-Ωραία τα γατάκια μικρά, μα, σαν μεγαλώσουν...
Έτσι ο Κρού έμεινε ορφανός.
Οι άλλοι ζητιανεύουν φαΐ
αυτός, σπίτι.
Μπαίνει αθόρυβα, κρύβεται
κι όταν πλησιάζεις κάνει πως δεν υπάρχει.
"Δεν υπάρχω-δεν υπάρχω", λέει μέσα του
και κλείνει σφιχτά τα μάτια, να μην τον δεις.
Να μείνει στο σπίτι.
Στο σπίτι.
Είδα το Χαμένο Παράδεισο,
ένιωσα τη Νοσταλγία του Γυρισμού
στην αγωνία του Κρού
κάτω από τον καναπέ,
στην κραυγή του Κρού
όταν τον διώχνουν,
στη λαχτάρα του Κρού
όταν κοιτάει
το σπίτι.

«Η γάτα ψίψη»
Εικόνα της υπομονής,
ήσυχη έξω απ’ το τζάμι.
Περίμενε.
Ήξερε από ανθρώπους, τρυφερή.
Ήταν κάποιου γάτα, την άφησε,
ήρθε σε μας.
.....
Τη βάλαμε στο πορτ-μπαγκάζ.
Την αφήσαμε σε μια μικρή πλατεία
στο Ψυχικό.
Φώναζε.
Έπειτα, πήγαμε εκδρομή.
Μια εκδρομή όλο σιωπές.
Το βράδυ δεν αντέξαμε.
Εικόνα της υπομονής,
ήσυχη στην πλατεία,
περίμενε.
Πήδηξε μόνη της στο πορτ-μπαγκάζ.
Κι από τότε είναι πάντα μαζί μας
η γάτα-Ψίψη,
η γάτα Τύψη.