Παρουσίαση βιβλίου

“Μια Μέρα...”

Δεκαπέντε ιστορίες καθημερινότητας από τα αρχαία χρόνια ως την

εποχή μας.

Συλλογικό

Εκδ. ΕΤΑΙΡΙΑ ΣΠΟΥΔΩΝ (ΣΧΟΛΗ ΜΩΡΑΪΤΗ) 1988

Ενδιαφέρον συμπίλημα ιστοριών από το 4.500 πΧ. μέχρι το 1922 γραμμένες από καλά ονόματα της ελληνικής ιστοριογραφίας, αρχαιολογίας και λογοτεχνίας: Χουρμουζιάδης Γ. και Ν., Κοπιδάκης Μ., Κάσδαγλη Α., Πολίτης Α., Κρεμμυδάς Β., Δημαράς Α., Γεωργουσόπουλος Κ. Ελευθερίου Μ. κα.

Ξεχωρίζει το ανάγνωσμα του Μιχάλη Κοπιδάκη «Η γενέθλιος ημέρα της εταίρας Πασιφίλης». Ο εμπνευσμένος και πολύπειρος συγγραφέας συνθέτει ένα μοναδικό κείμενο αρχαιοελληνικού ύφους, ικανό να σε κάνει να ερωτευτείς και να σπεύσεις να μάθεις τα αρχαία ελληνικά, αν και γραμμένο σε καθομιλουμένη γλώσσα. Η εταίρα Πασιφίλη, δηλαδή φίλη όλων, δηλαδή που μπορεί να «αγαπηθεί» από όλους (!), περιγράφει σε μια ομότεχνό της τα ψώνια της στην αγορά, τις σκέψεις της για τους άντρες κλπ.

Μερικά αποσπάσματα:

Πασιφίλη Φιλαινίδι χαίρειν!

Δεν υπάρχει, το ξέρεις Φιλαινί, μεγαλυτερη χαρά για μια γυναίκα από το να ξέρει ότι οι άνδρες την αγαπούν. Πως όμως είναι δυνατόν... να είναι σίγουρες για την ειλικρίνεια ... των συναισθημάτων τους; Μήπως μπορεί να πιστέψουν στα παχιά τους λόγια, τα μυριόλεκτα και τετριμμένα; ... Όχι βέβαια! Γιατί, Φιλαινί οι όρκοι των ανδρών είναι, όπως και οι δικοί μας, γραμμένοι στα κύματα της θάλασσας και στα φτερά των ανέμων... Μια και μοναδική είναι η λυδία λίθος όπου βασανίζεται η γνησιότητα των αισθημάτων. Η προθυμία δηλαδή να ξοδεύουν απλόχερα και αγόγγυστα και μάλιστα για πράγματα που αυτοί θεωρούν ολωσδιόλου περιττά: για μύρα, για κοσμήματα, για ψιμμύθια...

... Βιαζόμουν γιατί ήθελα να αγοράσω ένα κροκωτόν χιτώνα που τον είχα ματιάσει πριν από μέρες στο ιματιοπωλείον του θλαδία Μαλακίωνος. Αυτός ο Μαλακίων, αν και ευνούχος δείχνει κάποιο ενδιαφέρον για μένα... Όταν λοιπόν ρώτησα τον Μαικύλο, τον χαριέστατο γραμματικό, που με επισκέπτεται συνήθως πολύ πρωί γιατί τότε οι φοιτητές του κοιμούνται, πως εξηγείται το ενδιαφέρον του Μαλακίωνος, αυτός μου απάντησε με το δικό του χρησμωδικό τρόπο: «Φοβού τους ταύρους ακεράτους περ όντας!»...

... Ξαπλωμένος κατάχαμα άλουστος, ανυπόδητος, ρυπαρός αλυκτούσε ο κυνικός φιλόσοφος Κύνουλκος... Από την κατάμαυρη σακούλα που χρησιμοποιούσε για προσκέφαλο έβγαινε ένας ποντικός που ο φιλόσοφος τον αποκαλούσε «Νηλεύς, ο εμός παράσιτος!»...

... ο Λάρος ο τραπεζοχάρων προσεύχεται νύχτα και μέρα στους θεούς να του δώσουν το λαιμό στρουθοκαμήλου για να απολαμβάνει το φαγητό και το ποτό...

... Τέσσερεις δούλοι έφεραν ένα μοσχάρι λαρινό ξεροψημένο και ο Κρεωκόρος με το μεγάλο μαχαίρι του, το θυτικό, το άνοιξε μπροστά στα μάτια μας. Μέσα στο μοσχάρι υπήρχε ένα γουρουνόπουλο γαλαθηνό, μέσα στο γουρουνόπουλο ένα ερίφιο, μέσα στο ερίφιο μια χήνα, μέσα στη χήνα ένα αλεκτορίδιον και μέσα στο αλεκτορίδιον ένα ορτύκι – αυτό ο μάγειρος το πρόσφερε σε μένα...