26 Οκτ 2010

Παρουσίαση μουσικής
192 Sara
Η ΒΡΟΧΗ ΑΠΟ ΚΑΤΩ
LYRA 2006

2/14


Η Βροχή Από Κάτω είναι ο 9ος δίσκος του τραγουδοποιού Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο ίδιος γράφει: «Μία από τις διαστροφές μου είναι να εστιάζω την προσοχή σε πράγματα τα οποία οι πολλοί τα προσπερνάνε, ανύποπτοι για την ένταση που κρύβουν. Μ' αυτό το δίσκο προσπάθησα - ενδόμυχα - να ανιχνεύσω καινούρια συναισθήματα, να προσεγγίσω το παράδοξο. Όσο εκλογικευμένη είναι η καθημερινότητα μου τόσο στην τέχνη αφήνω περιθώριο ν' ανθίσει το αναπάντεχο και το τυχαίο, σε σημείο που - ειδικά γι' αυτή τη δουλειά - να αμφιβάλλω αν όντως είναι δημιουργία αυτό που κάνω ή παιχνίδι. Κι ακόμα περισσότερο - επειδή εργάστηκα δύο χρόνια εσώκλειστος στο ησυχαστήριο μου για το ηχογράφημα, με σύμμαχο και αντίπαλο τον υπολογιστή - αναρωτιέμαι αν έχουν τα κομμάτια τη ζωικότητα και τη συναισθηματική φόρτιση που χρειάζεται η μουσική για να μπορεί να φιλά τα μέτωπα των ανθρώπων. Για τον «εξανθρωπισμό» τους οφείλω πολλά στον Κώστα Θεοδώρου, ο οποίος έπαιξε και ενορχήστρωσε αρκετά από αυτά, όπως καί στους υπόλοιπους μουσικούς που συμμετείχαν».
Η συλλογή αυτή είχε αντιμετώπιση αμφιλεγόμενη. Ακολουθούν 2 διαφορετικές απόψεις:
... Εδώ εγκαταλείπει παντελώς την οποιαδήποτε φόρμα και ξανοίγεται στο άγνωστο… αυτό που μας σερβίρει είναι ένα ψηφιδωτό από λούπες, σαμπλς, φιλτραρισμένους ήχους, αναλογικούς συνθετητές και ακουστικά όργανα, με αρκετά ορχηστρικά και τη φωνή του να αποδίδει στίχους δικούς του αλλά και του F.G. Lorca... Η προσπάθειά του να προσεγγίσει το άρρητο και το παράδοξο, τον οδηγεί στον πιο στριφνό δίσκο της καριέρας του με κίνδυνο να κατηγορηθεί για προσποίηση και μεγαλομανία. Από το φανατικό κοινό του πάντως... λίγοι εξακολουθούν να ακούν αυτόν τον δίσκο μέχρι σήμερα (αποσπάσματα από κείμενο του κ. Μιχάλη Τσαντίλα, περιοδικό Ορφέας 12/3/2008)

Η αίσθηση που μου προκάλεσε η καινούργια δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου ήταν του ταξιδιού προς τα πίσω. Της πορείας προς τις πηγές ενός ποταμού, όπου αναβλύζει το αρχικό, το πρώτο υλικό, είτε πρόκειται για μνήμη είτε για καλλιτεχνική δημιουργία... Γυρίζοντας ανάποδα τους δείκτες του ρολογιού, δείχνει να ανιχνεύει το πριν: Ένα τραγούδι προτού γίνει τραγούδι, η πρωτόγονη κακοφωνία που εξελίσσεται σε μελωδία, άτακτοι ήχοι που θα γίνουν ρυθμός, μια φωνή που με εφόδιο το ένστικτο συγκλονίζει με αυτό που τραγουδά... Προτείνει μια καλλιτεχνική πράξη. Μια παράθεση εργασιών και διεργασιών του μυαλού που γίνεται παράσταση μέσα από τραγούδια, μοτίβα, κείμενα με ρίμα, λούπες, επεξεργασμένο στον υπολογιστή υλικό, μπομπίνες που παίζουν ανάποδα, ηχογραφημένες στιγμές. Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί εστέτ ή... πυροβολημένος, ο Θ.Παπακωνσταντίνου δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να τιθασεύσει το πηγαίο... ανακαλύπτει την ποίηση στο στιγμιαίο και στο φθαρτό... (αποσπάσματα από κείμενο του Μίλτου Σαλβαρλή).
Κατά την προσωπική μας άποψη, η μουσική είναι εξαιρετικά ευρηματική. Ο στίχος συμβολικός, σίγουρα αντιστοιχεί σε κάποια βιώματα του δημιουργού. Δυστυχώς στην μελοποίηση δεν απέφυγε δυο ατυχείς παρατονισμούς (ξεφωτά και κωδικά), που ακούγονται άσχημα στο αυτί.
Κι όμως εσύ Sara
δε φοβάσαι τα φρούτα του πάθους
κυλά το δηλητήριο στο σώμα σου Sara
κι όπου να 'ναι σου χαρίζει τα μαύρα φτερά
ντύνεσαι νύχτα ανάλαφρη, Sara
δεν ξέρω σε ποιους τόπους γυρνάς
με τέσσερα φεγγάρια στην πλάτη σου, Sara,
τέσσερα γαλήνια ξέφωτα
το σκουλήκι της γνώσης ζήλεψε, Sara
γόνιμη ομορφιά, ζιζάνιο
φωλιάζει στη χλόη του στέρνου μου, Sara,
και περίμενε τα δώρα απ' το κυάνιο
μπορεί στα φαράγγια των Σιού, Sara,
μπορεί και στον Σμόλικα
κάνεις τις πέτρες να σκιρτάνε Sara
σπάζοντας τον άγνωστο κώδικα