Παρουσίαση βιβλίου
Ιστορίες του καλού θεού
Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε
Εκδ. Διφρος 1956, Ηριδανός 1970
Μετάφραση Τέα Ανεμογιάννη






Όταν ο Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε έγραψε το 1899 το μικρό αυτό βιβλίο με ιστορίες έλεγε: «...πιστεύω πως στο βιβλίο αυτό υπάρχουν μερικά κουκούτσια απ’ όπου θα μπορούσαν αργότερα να γεννηθούν δένδρα».
Μερικά αποσπάσματα
Από την 5η ιστορία με τίτλο: «Πως πέθανε τραγουδώντας ο γέρο Τιμοφέη»
-Από που είναι η ιστορία που μου είπατε τις προάλλες; Από βιβλίο; Με ρώτησε.
-Ναι, αποκρίθηκα θλιμμένος, οι μορφωμένοι τη θάψανε κει δα, από τότε που πέθανε. Δεν πάει και πολύς καιρός. Πριν εκατό χρόνια ζούσε ακόμα, πάνω σε πολλά χείλια, σίγουρα ολότελα ξέγνοιαστη. Μα τα λόγια που μεταχειρίζονται σήμερα οι άνθρωποι, αυτά τα βαριά ... λόγια ήταν ο εχθρός της και το ένα στόμα στέρεψε ύστερα από το άλλο, ίσαμε που στο τέλος αυτή κατάντησε να ζει έρημη και φτωχή , πάνω σε δυό αποξεραμένα χείλια... Και πάνω τους έσβυσε, δίχως ν’ αφήσει γόνο, και ... την έθαψαν με όλες τις τιμές σ’ ένα βιβλίο...
-Και πέθανε πολύ γριά;
-Στα τετρακόσια ή πεντακόσια χρόνια της...
Από την 6η ιστορία με τίτλο: «Το τραγούδι της δικαιοσύνης»
-Ναι είπε μ’ενα παράξενο χαμόγελο, δεν μπορώ μήτε τ θάνατο να συντύχω. Πολλοί τον βρίσκουν πάνω στη στράτα τους. Δειλιάζει να μπει στα σπίτια τους, και τους κράζει έξω στη ξενιτειά, στον πόλεμο, πάνω σε αψηλό πύργο, πάνω σε τρεμουλιάρικο γιοφύρι, μέσα στην ερημιά, ή μέσα στην τρέλλα. Οι περισσότεροι πάνε τουλάχιστον και τον γυρεύουν κάπου έξω, ύστερα τον φέρνουν σπίτι πάνω στους ώμους τους, χωρίς καν να το υποψιάζονται, γιατί ο θάνατος είναι τεμπέλης. Αν δεν τον ενοχλούσαν οι άνθρωποι ολοένα, ποιός ξέρει, ίσως ν’ αποκοιμιόταν...