Παρουσίαση
βιβλίου
Πολύπους ίππος
Κανδηλώρου Καίτη
Προσωπική έκδοση, 2009
Η Καίτη Κανδηλώρου εξέδωσε δύο χρόνια πριν πεθάνει ένα μικρό
βιβλίο που περιέχει επιλογή από ποιήματα και στιχάκια που έγραφε κατά καιρούς,
από το 1947 ως το 2009.
Το βιβλίο δεν πωλείται επί χρήμασι, αλλά προσφέρεται.
Ακολουθούν μερικά κομμάτια, άλλα σκωπτικά, αλλά τραγικά,
αλλά όλα μελαγχολικά.
«Εγώ, ο παλιάτσος».
Ένα θέατρο στήνω στις πλατείες, στους δρόμους,
αιωνόβια όντα με κρατάνε στους ώμους,
μια μάσκα σκεπάζει τον μεγάλο μου πόνο
κι ένα ψεύτικο γέλιο στην μορφή μου καρφώνω.
Δεν ακούγεται ήχος μιας γλυκιάς μελωδίας,
του χορού μόνο λόγια μιας παλιάς τραγωδίας.
Θεατές δεν υπάρχουν και ο χώρος αδειάζει
η δικιά μου η μάσκα τα παιδιά τα τρομάζει.
Παραδίδω τα όπλα και τα χέρια σηκώνω,
ίσως χρέη παλιά μου στα στερνά μου πληρώνω.
Σαν παλιάτσος γελάω, την παράσταση κλέβω,
το δικό μου το πτώμα απ’ την πίστα μαζεύω.
«Οργή λαού»
Στις σκοτεινές μας
μέρες τις φριχτές
Σαν ποδοβολητό αλόγων αφηνιασμένων
Καλπάζει η οργή των πεινασμένων
Στις σκοτεινές μας
μέρες τις φριχτές
Κραυγές και θρήνοι ακούγονταν παντού
Μένουν κλειστά τ’ αυτιά ενός σατράπη
Στον πόνο και τον μόχθο του εργάτη
Κραυγές και θρήνοι ακούγονταν παντού
Σ’ έναν αγώνα άδικο σκληρό
Τραβάει ο φτωχός τον Γολγοθά του
Σφίγγοντας την ελπίδα στη γροθιά του
Σ’ έναν αγώνα άδικο σκληρό
Μα δεν θ’ αργήσει ο ήλιος να φανεί
Κι η λευτεριά μαζί του θ’ ανατείλει
Στην λησμονιά τον τύραννο να στείλει.
Ναι ! Δεν θ’ αργήσει ο ήλιος να φανεί
1947
«Κλείνω τα μάτια και κοιτώ»
Κλείνω τα μάτια και κοιτώ
του κόσμου το σκοτάδι.
Απλώνω χέρια και ψυχή
μες’ στην απέραντη σιωπή
και βρίσκομαι στον Άδη.
Τώρα τη μάσκα μου πετώ,
στα δόντια το μαχαίρι,
σκίζω τους δείκτες του καιρού,
τον ήλιο του καλοκαιριού,
πηγαίνω σ’ άλλα μέρη.
Ζεσταίνετ’ η καρδιά
κι η πούλια βγαίνει.
Έναν παράδεισο
η μοίρα υφαίνει.
1958
«Τίποτα»
Στην άκρη του κενού εστάθηκα,
ξεχάστηκα.
Δεν είχα τίποτα να περιμένω.
Στο άδειο μου το σήμερα εχάθηκα,
Στοχάστηκα,
το αύριο πισθάγκωνα δεμένο.
2009
