Παρουσίαση βιβλίου
Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια
Στρατής Μυριβήλης
Εκδ. Εστία 1998

Το κλασικό αυτό μυθιστόρημα του Λέσβιου λογοτέχνη Στρατή Μυριβήλη (κατά κόσμον Στρατή Σταματόπουλου) ήταν το αποκορύφωμα της αντιπολεμικής περιόδου του συγγραφέα.
Μερικά αποσπάσματα:
- Και γιατί του κόψανε το πόδι; ...
- Μα ... γιατί γαγγραίνιασε . Σάμπως είν’ ο πρώτος ή ο δεύτερος; Κάθε μέρα κόβουνε χέρια και πόδια... Ο νεκροθάλαμος είναι πάντα γεμάτος από τέτοια. Και ο κ. Διευθυντής διάταξε τον αξιωματικό του υλικού να παραγγέλνει φαρδιές τις νεκρόκασες. Έτσι, μαζί με κάθε πεθαμένο, βάζουνε και μερικά απ’ αυτά τα λείψανα των ... αλλονών.
...
Έλεγα για την θεωρία περί χημικής αναπαραγωγής ... λέει ο Δρίβας και πατάει ένα καινούργιο γέλιο. Παρακαλώ ! Σας φαίνεται τόσο αστεία η θεωρεία μου; τσαμπουνάει η φωνίτσα του Κυργιαννάκη. Πολύ περίεργον ! ... Είταν πολύ απλό. Θα παίρναν από έναν άντρα ένα σπερματοζωάριο, από μια γυναίκα ένα ωάριο, και μέσα σε ειδικά υγρά και σε κλιβάνους επιταυτού, θα γινόταν η επώαση και υα βγαίνανε τα μωρέλια. Χωρίς πόνους, χωρίς φασαρίες, χωρίς γκαστρολογήματα ρέζιγα. Ο Έρωτας θα πακετάρεται σε αποστειρωμένες αμπούλες και θα ταξειδεύει κολί-ποστάλ... (πολύ προχωρημένο για το 1932).
...
Ο ήλιος βουλιάζει ολοένα στη θάλασσα, πέρα κατά το Αγιονόρος. Κόκκινος-κόκκινος. Σε λίγο δεν απομένει να πλέβει στον ορίζοντα παρά μια νεροχελώνα πελώρια, με το καβούκι της από χαλκό που φλέγεται. Κι αυτή, ολοένα χωνεύει μέσα στα τριανταφυλλιά νερά. Ο ουρανός βρέχει γαρούφαλα. Περπατάνε πιά κοντά στης Βίγλας τα ράχτα.