Παρουσίαση βιβλίου
Ο ανύπαρκτος ιππότης
Italo Calvino
Εκδ. Καστανιώτης 1999

Το μυθιστόρημα αυτό είναι το πρώτο της φανταστικής τριλογίας του Καλβίνο με τον γενικό τίτλο "Οι πρόγονοί μας" που αποτέλεσε σταθμό στη λογοτεχνική πορεία του συγγραφέα.Το βιβλίο αυτό μας μεταφέρει ανάμεσα στους παλλαδίνους του Καρλομάγνου, σε ένα Μεσαίωνα που δεν υπήρξε ποτέ, μιμούμενος με ξέφρενη φαντασία και καταλυτικό χιούμορ τα παλιά, ιπποτικά μυθιστορήματα.
Μερικά αποσπάσματα:
Κάτω από τα τείχη του Παρισού είχε παραταχθεί ο στρατός της Γαλλίας. Ο Καρλομάγνος θα επιθεωρούσε τους παλαδίνους. Βρίσκονταν εκεί πάνω από 3 ώρες Έκανε ζέστη ... Μέσα στις πανοπλίες έβραζες σαν σε χύτρα πάνω σε σιγανή φωτιά... Επιτέλους νάτος ! ..... «Καιποιοσειστεσεις παλαδίνε της Γαλλίας», επαναλάμβανε πάντοτε με τον ίδιο ρυθμό... Δεν υπήρχε λόγος να πουν οτιδήποτε. Τους γνώριζε όλους από τον θυρεό που είχαν στην ασπίδα, έτσι όμως ήταν η συνήθεια, να φανερώνουν τ’όνομα και το πρόσωπο... «Κι εσείς;» Ο βασιλιάς είχε φτάσει μπροστά σ’έναν ιππότη με κάτασπρη πανοπλία... «Άρχοντά μου εγώ είμαι ο Ατζιλούφλο...των Γκουιλντιβέρνι και των Άλλων του Κορμπεντράζ» ... «και γιατί δεν αποκαλύπτετε το πρόσωπό σας στο βασιλιά σας;» ... «Είναι γιατί δεν υπάρχω άρχοντά μου»...
....
Σημάδι πως η μάχη άρχισε ήταν ο βήχας. Είδε από κει κάτω να προχωράει ένα σύννεφο κίτρινης σκόνης ... κι ένα άλλο σύννεφο υψωνόταν ... επειδή και τα χριστιανικά άλογα είχαν ριχτεί στον καλπασμό. Ο Ραμπάλντο άρχισε να βήχει. Έβηχε κι ολόκληρος ο αυτοκρατορικός στρατός... κι έτσι βήχοντας και με βαρύ ποδοβολητό έτρεχε προς το άπιστο σύννεφο σκόνης κι άκουγε όλο και πιο κοντά το σαρακηνικό βήχα....
....
Άρχιζαν οι μονομαχίες ... ξέσπαγαν σε βρισιές. Εκεί είχε μεγάλη σημασία ο βαθμός και η ένταση της βρισιάς, επειδή ανάλογα με το αν η προσβολή ήταν θανάσιμη, αιματηρή, ανυπόφορη, μέτρια ή ελαφριά, απαιτούνταν διάφορες επανορθώσεις, ή και δημιουργούνταν μίση που κληροδοτούνταν στους απογόνους....
....
Το έδαφος ήταν σκεπασμένο με πτώματα... Οι γύπες, με τα νύχια καρφωμένα στους ώμους ή τα πρόσωπα των νεκρών, χαμηλώνουν το ράμφος για να ψάξουν μέσα στις ορθάνοιχτες κοιλιές... Πρέπει όμως να κάνουν γρήγορα, γιατί δεν θ’ αργήσουν να καταφθάσουν οι νεκροθάφτες που αρνούντα στα πουλιά αυτό που παραχωρούν στα σκουλίκια...
....
Ήταν γυμνή. Τα ρούχα είχαν πέσει σεμνά στο πάτωμα. «Στις γυμνές κυρίες», δήλωσε ο Ατζιλούφλο. «δίδεται η συμβουλή, ως ανώτατη έξαρση των αισθήσεων, ν’ αγκαλιάσουν έναν πολεμιστή που φοράει την πανοπλία του»... Η Πρισίλα έδωσε ένα σάλτο και σκαρφάλωσε στον Ατζιλούφλο, σφίγγοντας χέρια και πόδια γύρω από τον θώρακα...