Παρουσίαση μουσικής
188 Του χωριού το πανηγύρι
ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ
1972

5/17

Ο δίσκος αυτός περιέχει τα αντιπροσωπευτικότερα κομμάτια του ομώνυμου ροκ συγκροτήματος. Οι «ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ» ήσαν πολύ γνωστοί την 10ετία του ’70. Το αποτελούσαν οι: Ιπποκράτης Εξαρχοπουλος (Τσάρλι) – κιθάρα, φωνή, Δέσποινα Γλέζου – κιθάρα, φωνή, Στέλιος Φωτιάδης – μπάσο, φωνή, και Chris King – φωνή. Διακρίθηκαν στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 1972 και διαλύθηκαν το 1974. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει ενδιαφέροντα στίχο, με πολλούς δυστυχώς παρατονισμούς, χαρακτηριστικό των άπειρων στιχουργών. Η μουσική σύνθεση με τα χάλκινα πνευστά θυμίζει πολύ δημιουργίες του Διονύση Σαββόπουλου της εποχής. Το ερμηνεύει η Δέσποινα Γλέζου.
Πολλά ήταν τα σφάλματα που έκανα πριν δω
ότι η ζωή που διάλεξα δεν θέλει χωρατό.
Φιλίες έκανα πολλές, που μούτρωγαν το βιός
έτσι κι εγώ κατέληξα να ζω σαν μοναχός.
Επήρα τα βουνά λοιπόν και βρήκα ένα χωριό,
ψεύτικο ήταν πλαστικό κι ούτε σταλιά νερό.
Κόσμος πολύς μαζεύονταν γύρω απ’ τις πλατείες,
τις Κυριακές συνήθιζαν να λένε ιστορίες.
Έτσι κι εγώ εκάθησα γιατί είχα απορίες,
μήπως ακούσω τίποτα για νέες θεωρίες.
Εκεί κάποιος εμίλαγε σε μια ομήγυρη.
Έλεγε ότι είναι ο αρχηγός σε κάποιο πανηγύρι.
Μα τι κακό με μένανε, τι δυσπιστία που έχω,
γυρνώ, ρωτώ και μ’ απαντά: «τίποτα δεν κατέχω».
Έτσι κι εγώ αποφάσισα και σας χαλώ χατίρι
κι έγινα τότε ο αρχηγός σε κάθε πανηγύρι.

Παρουσίαση μουσικής
187. Μουσική για την Εμινέ
ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ
Columbia 1966, MINOS 2008


Μουσική και τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι για τη θεατρική διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη που ανέβηκε από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο το 1966 σε σκηνοθεσία Μάνου Κατράκη.
Οι στίχοι των τραγουδιών σχηματίστηκαν από αυτούσιες φράσεις του βιβλίου. Την επιλογή και την σύνθεσή τους σε επτά ενότητες έκανε ο Γεράσιμος Σταύρου. Τραγουδά ο Γιώργος Ρωμανός.
Ο Καπετάν Μιχάλης του Νίκου Καζαντζάκη, κατά θεατρική διασκευή Γεράσιμου Σταύρου και Κώστα Κοτζιά, σίγουρα δεν θα έμενε σαν θεατρική παράσταση να θυμίζει κάτι στους άλλους, αν δεν υπήρχε η μουσική που έφτιαξε ο Μάνος Χατζιδάκις για την παράσταση, μια μουσική που μου φαίνεται ότι πληρεί και με το παραπάνω την έννοια «μουσική των αισθήσεων»
(Xάρης Μαγαληνός, από το περιοδικό ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, αρ. 75-76, Σεπτ.-Δεκ. 1994.)

Παρουσίαση μουσικής
186. Πιό πολύ κι’ από τα μάτια
ΔΕΣ ΤΙ ΛΑΜΠΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
Eros Music 2005

6/18

Ο δίσκος αυτός περιέχει τραγούδια για παιδιά τραγουδισμένα από παιδιά της χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου. Ο Μίκης Θεοδωράκης κάνει τα πρώτα συνθετικά του βήματα σε ηλικία μόλις 12 χρονών, γράφοντας «Ρομάντζες» για φυσαρμόνικα και τα πρώτα του τραγούδια. Το 1939 στον Πύργο αρχίζει να μελοποιεί ποιήματα απ' το «αναγνωστικό» του σχολείου του και τα βιβλία του πατέρα του. Έτσι, ντύνει με μουσική μεταξύ άλλων και το ποίημα του Παλαμά «Πιο πολύ κι από τα μάτια».
Ο ίδιος γράφει «Ακούγοντας τώρα ξανά τα Παιδικά Τραγούδια, ξαναβρίσκω τον πυρήνα του μουσικού εαυτού μου. Σε μερικά απ' αυτά θα βρει κανείς τα «μουσικά μόρια», τους «μουσικούς αρμούς», που μέσα απ' τα τραγούδια μου, που έγιναν αργότερα γνωστά, βρήκαν άμεση σχέση και απήχηση στον κοινό ακροατή, που είναι ο συνομιλητής μου».
Το συγκεκριμένο κομμάτι, όπως και πολλά άλλα του δίσκου υπάρχουν και στον άλλο δίσκο του συνθέτη με τίτλο: «40 τραγούδια για παιδάκια και παιδιά» με την χορωδία του Δημ. Ωδείου Λάρισας υπό τον Δ. Καρβούνη που εκδόθηκε το 1996. Προτιμήσαμε την απόδοση της χορωδίας Τυπάλδου για το μπρίο της και την πιο ρυθμική ενορχήστρωση, από την λυρική και κλασικότερη της «Λάρισας».

Πιό πολύ κι’ από τα μάτια αξίζουν
και τα λαχταρώ
τούτον τον καιρό
τα χειλάκια.
Λάμπουνε στο διάβα τους οι δρόμοι
σαν από χαρά.
Ξόβεργα τριανταφυλλιά
ξόβεργα τα χειλάκια
στα πυρά πουλιά.

Παρουσίαση βιβλίου
Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ)
1946-1949
Νίκος Μαραντζίδης
Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2010






Στο βιβλίο επιχειρείται η περιεκτική παρουσίαση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, του αντάρτικου στρατού του ΚΚΕ κατά τα χρόνια 1946-1949. Συνδυάζοντας την περιγραφή με την ανάλυση, σκιαγραφούνται τα βασικά χαρακτηριστικά του ΔΣΕ στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, προκειμένου ο αναγνώστης να κατανοήσει τι ήταν και πώς δρούσε αυτός ο στρατός.
Η πρόσβαση σε μέχρι πρότινος κλειστά αρχεία και ο μεγάλος αριθμός μαρτυριών και απομνημονευμάτων για τον εμφύλιο πόλεμο βοήθησε τις ιστορικές έρευνες να επιστρέψουν σε παλιότερα ερωτήματα και θέματα ταμπού και να προχωρήσουν σε νέα θεματικά πεδία με μεγαλύτερη ερευνητική νηφαλιότητα σε σχέση με το παρελθόν. Αργά αλλά σταθερά καλύπτονται τα κενά που υπάρχουν για ναι σειρά όψεις του εμφυλίου πολέμου και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ολοένα και περισσότερο κατανοείται πως το ζήτημα δεν είναι η διαιώνιση της μυθοπλασίας για τον "άπαρτο Γράμμο και το απάτητο Βίτσι", ούτε η άγονη προσπάθεια αναζήτησης του "τι έφταιξε και χάσαμε" αλλά η διερεύνηση των γνώσεών μας για τα σκληρά εκείνα χρόνια.

Εντέλει, πολύ περισσότερο από την ηρωική διάσταση ή το ιδεολογικό πείσμα της ηγεσίας του ΚΚΕ και ενός αριθμού στελεχών και μαχητών του ΔΣΕ, η μελέτη της περιόδου αναδεικνύει τη βαθύτατη ανθρώπινη τραγωδία νέων κυρίως ανθρώπων, ανδρών και γυναικών αλλά και παιδιών, που κατά βάση στρατολογήθηκαν βίαια και υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν κάτω από μια ηγεσία που δεν εμπιστεύονταν, σε ένα πόλεμο που δεν πίστευαν και τον οποίο δεν μπορούσαν να κερδίσουν.

Το βιβλίο του Νίκου Μαραντζίδη με θέμα τον ΔΣΕ χρησιμοποιεί ένα πλήθος τεκμηρίων από τα αρχεία του ΚΚΕ και του ΔΣΕ (ΑΣΚΙ), του Ελληνικού Στρατού, των πρώην κομμουνιστικών χωρών, καθώς και μαρτυρίες μελών και αντιπάλων του ΔΣΕ.
Σε κάθε εμφύλιο, η σύγκρουση στο εσωτερικό της πολιτικής κοινότητας καταργεί τα όρια ανάμεσα σε στρατιώτες και αμάχους, ενώ η βία συχνά υπερβαίνει τους κανόνες της ένοπλης αντιπαράθεσης, δημιουργώντας ζώνες «ανομίας» όπου η επιδίωξη της πολιτικής εξουσίας συμπεριλαμβάνει ακόμα και την εξόντωση του εσωτερικού εχθρού. Αυτές είναι οι κατ΄ εξοχήν όψεις της εμπειρίας που απωθούνται από τη δημόσια μνήμη. Κατά κανόνα μετά τη λήξη της σύγκρουσης, όσοι συμμετείχαν αποσιωπούν αυτές τις πλευρές ή, στην καλύτερη περίπτωση, τις παραμορφώνουν, δαιμονοποιώντας τη βία του αντίπαλου στρατοπέδου ή/και ηρωοποιώντας τη δική τους ένοπλη δράση.
Σε ό,τι αφορά τον ελληνικό Εμφύλιο ειδικότερα, οι σιωπές και οι μύθοι των δύο στρατοπέδων έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης εδώ και μια εικοσαετία.
Το πρώτο μέρος του πρώτου κεφαλαίου αποτελεί μια αναδρομή στους μύθους και τις σιωπές της επίσημης Αριστεράς, από τον Ζαχαριάδη στην αποσταλινοποίηση κι από εκεί στις μεταπολιτευτικές σιωπές και ιδεολογικές χρήσεις από το ΚΚΕ και «δευτερευόντως τώρα τελευταία από τον ΣΥΡΙΖΑ».
Τα επόμενα κεφάλαια επιχειρούν να καταρρίψουν τους βασικούς μύθους και τις σιωπές της Αριστεράς για τον ΔΣΕ. Το δεύτερο κεφάλαιο εκτιμά πως «το ΚΚΕ επέλεξε να εξαπολύσει τον αγώνα του στηριζόμενο ολοκληρωτικά στον εξωτερικό παράγοντα κι όχι σε μια εσωτερική κοινωνική δυναμική», παρουσιάζοντας μια «κάθε άλλο παρά αποσπασματική και πρόχειρη» στήριξη από τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Έπειτα, παρουσιάζοντας τη δημογραφική σύνθεση του ΔΣΕ, ο συγγραφέας περιγράφει ένα στρατό αποτελούμενο κατ΄ αρχάς από αγράμματους αγρότες και ύστερα κατά πλειοψηφία από μειονοτικούς (κυρίως σλαβόφωνους). Στη συνέχεια παρουσιάζει τον ασφυκτικό έλεγχο του κόμματος και τις αντιθέσεις που δημιουργούσε η διττή διοίκηση των μονάδων από στρατιωτικούς διοικητές και πολιτικούς επιτρόπους. Στο πέμπτο κεφάλαιο αναλαμβάνει να καταρρίψει τον μύθο των «περήφανων μαχητών», περιγράφοντας την έλλειψη ή την αχρηστία του πολεμικού υλικού, την ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη, τη φθίνουσα ψυχολογία και τις λιποταξίες. Κατόπιν παρουσιάζει τους μηχανισμούς επιτήρησης και απονομής δικαιοσύνης υπό το πρίσμα μιας «τρομοκρατικής διαπαιδαγώγησης των μαζών υπό τον φόβο του βιολογικού αφανισμού». Τέλος, υπό τον τίτλο «ζητήματα ταμπού», ο Μαραντζίδης πραγματεύεται τα ζητήματα της υποχρεωτικής στρατολογίας, της θέσης των γυναικών, του πολέμου των παιδιών και της μεταχείρισης των αιχμαλώτων.
Η ανάγνωση που επιχειρεί ο Μαραντζίδης είναι οπωσδήποτε στρατευμένη, αυτό όμως από μόνο του δεν πρέπει να αξιολογείται ως ελάττωμα. Αντιθέτως, αναγνωρίζοντας τις ιδεολογικές αφετηρίες του και παίρνοντας θέση στη δημόσια συζήτηση με μια ολοκληρωμένη μελέτη, ο συγγραφέας συμβάλλει επιτέλους στον απεγκλωβισμό από μια επίπλαστη αντιπαράθεση- που είχε έως τώρα καλλιεργήσει και ο ίδιος- ανάμεσα σε δήθεν «νηφάλιες επιστημονικές» και «στρατευμένες» ιστορικές προσεγγίσεις.
Ένα ενδιαφέρον βιβλίο, που αξίζει να διαβαστεί με προσοχή, μια που έχει κατηγορηθεί από τα αριστερά για επιλεκτική αποσιώπηση, αντιφάσεις και εγκληματολογική προσέγγιση της ιστορίας του εμφυλίου.

Παρουσίαση μουσικής
185.Φαντασία για τρομπέττα & πιάνο
An Anthology of Compositions
Turangalila 2003

12/16

Ανθολογία μουσικών συνθέσεων του Νίκου Ξανθούλη, ο οποίος, εκτός από ειδικός της αρχαίας ελληνικής μουσικής είναι και κορυφαίος τρομπεττίστας.
Μια δυσεύρετη συλλογή αξιόλογων συνθέσεων από έναν σπάνιο μουσικό. To συγκεκριμένο μελαγχολικό κομμάτι ονομάζεται «Φαντασία» και είναι χαρακτηριστικό του ύφους του δημιουργού.

Παρουσίαση μουσικής
184. Ο ποταμός Ηριδανός
ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ
ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ 2001


4/11


Πρώτη ύλη αυτών των τραγουδιών στάθηκαν οι θρυμματισμένες εικόνες της καθημερινής ζωής στο μεταίχμιο των δύο αιώνων. Μιας καθημερινότητας στην εποχή του Big Brother, των Διδύμων Πύργων, της δισκογραφικής και αισθητικής κρίσης. Αυτές οι εικόνες και τα θραύσματά τους, ενυπάρχουν στα τραγούδια που με τον τίτλο Δον Κιχώτες κυκλοφόρησαν στην αυγή του 21ου αιώνα.
Δέκα τραγούδια, δέκα ιστορίες του ιδιωτικού και του δημόσιου βίου μας, τους στίχους των οποίων έγραψε ο Παρασκευάς Καρασούλος, σε μουσική του πρωτοεμφανιζόμενου ως συνθέτη Θοδωρή Οικονόμου.
Η Μαρία Δημητριάδη, με γνώση και ωριμότητα, τραγουδά ιδανικά αυτά τα τραγούδια. Το συγκεκριμένο έχει τίτλο: «Ο ποταμός Ηριδανός»
Στεγνό ποτάμι αδάκρυτο
Κάτω απ' τη πόλη τρέχει
Παλιό καημό κι αβάφτιστο
Αιώνες τώρα βρέχει
Τ' ακούει τις νύχτες η σιωπή
Κι η μνήμη που ερημώνει
Απ' το σκοτάδι παίρνει ορμή
Μα το πρωί στεγνώνει
Ο ποταμός Ηριδανός
Γλυκοφιλά το χώμα
Κι όταν κοιτά τον ουρανό
Βλέπει ένα σύννεφο καημό
Κι ότι κοιμάται ακόμα
Αρχαίο ποτάμι κοίμισε
Στην κοίτη του ένα δάκρυ
Για μια ζωή που κύλησε
Απ' του γκρεμού την άκρη

Παρουσίαση μουσικής
183. Γιασεμί
ΜΑΚΡΙΝΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
POLYGRAM 1982


3/10

Δίσκος βινυλίου του 1982 με συνθέσεις του ταλαντούχου μουσικού Αργύρη Κουνάδη σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα. Τα τραγούδια ερμηνεύουν τα αδέλφια Καράλη, ο Κώστας και η Ελπίδα. Ο συνθέτης έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Γερμανία, στο Φράιμπουργκ και συνέθεσε κλασσική μουσική (έργα για μουσική δωματίου, χορικά) σε τεχνικές ατονικές. Στη 10ετία του ’60 όμως έγραψε 6-7 δίσκους που εντάσσονται στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι, με δάνεια από το λαϊκό, το ρεμπέτικο αλλά και το δημοτικό. Το συγκεκριμένο κομμάτι με τίτλο «Γιασεμί» αποδίδει η Ελπίδα.

Όνειρο,
κόντρα στον καιρό
Φως ιλαρό,
τη φλόγα να χαρώ
Γιασεμί,
μην το κόψεις μη,
ίσκιοι και καημοί
το ζώνουν άνεμοι.
Πάρε με
μαύρε ποταμέ,
το παραμύθι απόκαμε.
Έρμη μιά,
άγρια καλαμιά,
που κλαίει στην ακροποταμιά.
Μακρινέ,
κόκκινε ουρανέ,
το ήβρανε
και το σκοτώσανε.
Δε γελά
δάκρυα μου θολά,
τριαντάφυλλα
κι αγκάθια σούστειλα.

Παρουσίαση βιβλίου
Ο ιατροδικαστής
Βασίλης Βασιλικός
Εκδ. Λιβάνη, 2002



Το μυθιστόρημα «Ο ιατροδικαστής» πρωτο-δημοσιεύτηκε το 1976 από τις εκδόσεις «Ερμής» και είναι ένα από τα πρώιμα αλλά και από τα πιο σημαντικά έργα του Βασίλη Βασιλικού. Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1933 και είναι από τους πολυγραφότερους (>80 έργα διαφόρων ειδών: μυθιστόρημα, νουβέλα, ποίηση, μαρτυρίες, ντοκουμέντα, θέατρο και χρονογράφημα) και γνωστότερους λογοτέχνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό (βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 33 γλώσσες).
Έγκλημα ή αυτοκτονία της Αναστασίας Αλφατρείδου; Ο ιατροδικαστής θα αποφανθεί απερίφραστα για το πρώτο, ενώ σύντομα θα υποστηρίξει τη δεύτερη εκδοχή. Ο εφοπλιστής που σκότωσε τη γυναίκα του, τον εξαγόρασε;
Την ιστορία μας την αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ο βοηθός του ιατροδικαστή που είναι και ανιψιός, αυτός που αργότερα θα συμπράξει, επαναστατημένος, στην απαγωγή του γιου του εφοπλιστή.
Από το Α ως το Ω το μυθιστόρημα γράφτηκε στη μεθοριακή εκείνη ζώνη του φανταστικού και του ντοκουμέντου.
Ο Κ. Παπαντωνόπουλος γράφει στο περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ: Στον Ιατροδικαστή ξαναβρίσκουμε απαράλλαχτη τη γνωστή από ανάλογα παλαιότερα έργα γραφή του Βασιλικού: τη συμβολική φόρτιση των ονομάτων ώστε να παραπέμπουν σε πρόσωπα, πράγματα και τόπους διαφανέστερα από τα πραγματικά, αλατισμένα συγχρόνως με κάποιες ιδιότητες που επιδιώκουν να τα καθιερώσουν ως σύμβολα τύπων ή της καρικατούρας τους … τα δάνεια από δημοσιογραφικά είδη τα δάνεια από τον κινηματογράφο.
Μερικά αποσπάσματα:
... τον έκαναν (σσ τον ιατροδικαστή) πολλές φορές γονδολιέρη του Αχέροντα. Έρχονται σε μένα, έλεγε, για να τους περάσω αντίπερα. Εγώ δεν έχω το δικαίωμα να αρνηθώ το ναύλο. Ο ταξιδευτής είναι σταλμένος από κάπου πιο ψηλά (τον Χάροντα εννοούσε). Κι έμενε μόνο η σκοτοδίνη : δίνη του σκότους, σκότος του δεινού...
... Περίεργος θείος (σσ ο ιατροδικαστής). Νεκροσάτυρος. Διάσημος στο πανελλήνιο. Όλες τις σημαντικές «τηλοψίες» , όπως έλεγε τις νεκροψίες, τις έκανε αυτός. Γιατί απόφευγε όπως ο διάβολος το λιβάνι να χρησιμοποιεί τη λέξη «νεκρός», σε σημείο που έφτανε να αντικαταστήσει τη «νεκρή φύση» με «ακίνητη» ... από το γερμανικό ... Ακόμα και τη Νεκρή θάλασσα απόφευγε. Την ονόμαζε αντιστρέφοντας τα γράμματα, θάλασσα του Κρίνου...
... Η σημασία μιας μέρας αποκτιέται πάντα αναδρομικά, όταν εκείνο που θα συμβεί, το τελεσίδικο, δώσει αξία στα πράγματα που δεν έχουν αφ’ εαυτού τους... Ένα γεγονός που κόβει το νήμα της ζωής μας κάνει να ψάχνουμε με επιμονή για τα στοιχεία εκείνα που προηγήθηκαν της ανακοπής της... Με το ατύχημα όλα αποκτούν μιαν άλλη διάσταση...
... Εκεί που πριν ακουμπούσε το σώμα της, σε έκταση ηλιοθεραπείας, πάνω στην ψιλή αμμουδιά, τρέχω και μ’ ένα φτυάρι μαζεύω τους κόκκους της άμμου που την ακούμπησαν κι ύστερα, με σιμιγδάλι, την ανακατεύω και την τρώω σαν χαλβά πολίτικο. Αμμοφαγία. Γεωφαγία....
...Το σώμα της, στιλπνό απ' το νερό, μόλις κυλίστηκε στην άμμο, απόκτησε τη θαμπή έκφραση του παλιού καθρέφτη, όπου όλα φαίνονται χωρίς να 'ναι κατ' ανάγκην ορατά. Και η γραμμή της χαράδρας που χωρίζει τα δύο ημισφαίρια μαύρισε σαν από έκλειψη ηλίου. Κυλιόταν πάνω στην άμμο, τα στήθια της τρεμόπαιζαν σαν κύματα, ώσπου τα σκέπασε με τα φτερά του ένας τεράστιος γλάρος. Από τη συνουσία της με το πουλί, εκείνη βγήκε κερδισμένη, γιατί της έμειναν κάτι φτερά που την ομόρφαιναν σαν άγγελο κι ο αφαλός της παρέμενε σκοτεινός, τρύπα επικοινωνίας με το σκοτάδι του Άδη...
... Κάθε πρωί αρχίζει μ’ ένα αίτημα: να γεφυρώσεις τη μέρα, έτσι που ανάμεσα στις δυο νύχτες, να υπάρξει συνέχεια ονείρου. Είναι τόσο επικίνδυνο το φως, προπάντων για μας τους τρωγλοδύτες...

Παρουσίαση μουσικής
182. Αν
ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΣ
LYRA 2010


Ο Δημήτρης Μητσοτάκης, στιχουργός, συνθέτης και ντράμερ, ιθύνων νους του συγκροτήματος Ενδελέχεια, παρουσιάζει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Ευδαίμονες», που είναι το όνομα του νέου σχήματος και αποτελείται από τους Σταύρο Αναστασιάδη (κοντραμπάσο, μπάσο), Αρετή Κοκκίνου (μαντολίνο, κιθάρες), Θανάση Σολούκο (ακορντεόν, πιάνο) και την Εύα Λούκα τραγούδι.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα τραγούδια σε μουσική, στίχους και ενορχήστρωση του Δημήτρη Μητσοτάκη, μία διασκευή του παραδοσιακού από τη Θάσο «Πέρδικά μου πλουμισμένη» καθώς και μία πολύ πρωτότυπη και χαριτωμένη «θυγατρική» εκδοχή - έκπληξη του πρώτου τραγουδιού «Αν», που αποδίδουν τρυφερά οι Ιωάννα Μητσοτάκη, Γωγώ Μητσοτάκη & Στεφανία Καλταμπάνου. Ο συνθέτης σε συνέντευξή του στον «Ορφέα» αναφέρει: «. Όταν έγραψα το "Αν", λόγω της αθωότητας που προκύπτει από τη μελωδία του, παρακινήθηκα να ζητήσω από τις κόρες μου να το τραγουδήσουν. Τις ηχογράφησα πρόχειρα. Το αποτέλεσμα ήταν αποκαλυπτικό! Μόνο οι στίχοι δεν μου ταίριαζαν για τις ωραίες, δροσερές φωνές τους, Έτσι μπήκα στη διαδικασία να γράψω νέους στίχους, μάλιστα θυμάμαι τις ρωτούσα ποιοι απ΄ όλους (είχα φτιάξει αρκετά δίστιχα) τους άρεσαν περισσότερο.
Αν... αν είχαν όλοι οι άνθρωποι να φαν`
και οι παππούδες δόντια να μασάν`...
Αν ... η Τζέιν παντρευόταν τον Ταρζάν
αν κέρδιζε η γιαγιά μου στο κουμκάν...
Αν ... αν είχα για ξαδέρφη τη Μουλάν
αν ξέραν τα μωρά να κολυμπάν`
αν δεν ξανάχανα το Λιποζάν
αν έπαυαν οι σφήκες να τσιμπάν`...
Αν...
Θα γίνω μάγος, μάντης και σαμάν
να πέφτουν τα παιχνίδια να μη σπαν
Αν ... αν ήξεραν οι κούκλες να μιλάν`
αν δε με έτσουζε το σαμπουάν ...
Αν ... αν ήταν ο μπαμπάς μου Σούπερμαν
η βρύση αν δεν ήταν τόσο πάν`...
Αν ... αν όλοι ήξεραν να παίζουν πιάν`...
να παίζουν, να χορεύουν, να γελαν`...
αν ήξεραν τ` αστέρια να μετράν`...
αν ήτανε οι μπάμιες κρουασάν ...
Αν

Παρουσίαση μουσικής
181. Ερμού Βωξ
ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ
ΜΙΝΟS ΕΜΙ 2005

6/12
Τον Οκτώβριο του 2005 οι Βωξ κυκλοφορούν τον 1ο δίσκο τους με τίτλο «Στη Θάλασσα Των Μυστικών», με συμμετοχές των Γιάννη Κότσιρα, Γιώργου Πολυχρονιάδη και Βαλέριας Χριστοδουλίδου, ενώ την παραγωγή επιμελείται ο Μάνος Ξυδούς. Οι Βωξ είναι μία ομάδα νέων ανθρώπων που δραστηριοποιείται από το 2005 στον χώρο της μουσικής. Το συγκρότημα αποτελείται από τους: Ζίνα Αρβανιτίδη (πιάνο, πλήκτρα, φωνητικά), Δημήτρη Καρρά (φωνητικά), Βαγγέλη Καραπέτρο (μπάσο, κρουστά, κιθάρα, τρίχορδο μπουζούκι, φωνητικά), Αλέκο Κούρτη (κρουστά) & Γιώργο Βίνιο (κοντραμπάσο). Βωξ είναι το συνηρημένο του βόαξ & στην αρχαία μυθολογία ήταν το ψάρι που ανήγγειλε τον ερχομό του Ερμή. Από τη λέξη αυτή, μάλιστα, προέκυψε και η λατινική vox που είναι ευρύτερα γνωστή σε όλον τον κόσμο. Το συγκεκριμένο ορχηστικό κομμάτι, που κλείνει την συλλογή έχει τίτλο «Ερμού Βωξ»

Παρουσίαση μουσικής
180. Μάρα
ΣΤΟ ΦΑΛΗΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
MUSIC BOX 2008


2/11

Μεταθανάτια έκδοση σε δίσκο των συνθέσεων του αυτόχειρα αυτοδίδακτου τραγουδοποιού Νικόλα Άσιμου. Ο Νίκος Ασημόπουλος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα ήταν μία περίπτωση αντισυμβατικού καλλιτέχνη, πολιτικοποιημένου, που ιδεολογικά δεν ανήκε σε κάποιο χώρο, με συμπεριφορά και τραγούδια προκλητικά. Το 1978 πήρε απαλλαγή στράτευσης καταφέρνοντας να του αναγνωριστεί ότι πάσχει από σχιζοειδή ψύχωση. Ο ίδιος υποστήριξε ότι υιοθέτησε αυτή την συμπεριφορά για να την αποφύγει την στράτευση. Το 1988 κρεμάστηκε, ένα χρόνο μετά την κατηγορία για το βιασμό μίας κοπέλας, οπότε και είχε οδηγηθεί για ένα διάστημα στο ψυχιατρείο.
Το συγκεκριμένο κομμάτι ονομάζεται «Μάρα».

Σαν στα παραμύθια που 'λεγε η γιαγιά
κι όλα τέλειωναν κουφά...
Τη μισή αλήθεια κρύβανε κι αυτά
ψέμα που κυβερνά...
Μάρα Μάρα πήρες μια τρομάρα
κι ήταν μια φορά
που μπήκες καθαρά
και ράγισε η κατάρα.
Άμα θα 'ρθει η ώρα να ψυχορραγείς
κέντα ρυθμούς ζωής.
Πρέπει να πεθάνεις και να αναστηθείς
ρέντα υπομονής.
Χάρο χάρο σ' έκανα κουμπάρο
κι ήταν μια φορά
σε ήρεμα νερά
που κάναμε τσιγάρο.
Τα ανθρωπάκια ζούνε δίχως τη ζωή
Μάρα βγες απ' το κλουβί
κι έλα στη δικιά μου τη διαδρομή
κι είμαι έρημο πουλί.
Τώρα τώρα πάει κι αυτή η μπόρα
σήμανε αργή
αλλά θα ξαναρθεί
η τελευταία ώρα.

Παρουσίαση βιβλίου
Ω, γυναίκες, γυναίκες!
και άλλα διηγήματα
Άντον Τσέχωφ
Εκδ. Ροές, 2004

51 σύντομα, χιουμοριστικά ως επί το πλείστον, κείμενα, δημοσιευμένα με ψευδώνυμο σε ρωσικά περιοδικά στα τέλη του 19ου αιώνα... Κείμενα που ξεχώριζαν από τη μάζα των υπόλοιπων ιστοριών της εποχής και χάρισαν στον νεαρότατο Αντόν Τσέχωφ τη φήμη και το Βραβείο Πούσκιν σε ηλικία μόλις 28 ετών.
51 κείμενα μέσα από τα οποία παρελαύνει ολόκληρος ο θίασος της ρωσικής κοινωνίας της δεκαετίας του 1880: οι οικογένειες της τσαρικής αριστοκρατίας αλλά και η ζωή στο ρωσικό χωριό, άνθρωποι αφελείς κι αγνοί ή κουτοπόνηροι και χυδαίοι. Η πένα του Τσέχωφ καυτηριάζει επαγγελματικές κάστες, μικροαστικές συνήθειες, λαϊκές δεισιδαιμονίες, και δε διστάζει να αναμετρηθεί ακόμη και με την τσαρική λογοκρισία. Και δίπλα στα διηγήματα που ξάφνιαζαν τους αναγνώστες της εποχής, συντομότατες "βινιέτες", μικρά χιουμοριστικά κειμενάκια των λίγων αράδων ή παραγράφων, πειραματικά γραπτά που προοιώνιζαν το κίνημα του παραλόγου, πολλές δεκαετίες πριν την "επίσημη" εμφάνισή του.
Μερικά αποσπάσματα
Από το διήγημα «Στο τρένο»
... Η μηχανή σφυρίζει, φουχίζει, ασθμαίνει, ξεφυσάει... «κά-τι-θα-συμ-βεί, κά-τι-θα-συμ-βεί» σφυροκοπά η σκευοφόρος...Πορτοφολάδες και κρύα ρεύματα σαρώνουν τα βαγόνια. Τρομερό! ... Νοιώθω ένα χέρι να γλυστράει μέσα στην τσέπη μου, Η τσέπη είναι άδεια, πάντως το γεγονός παραμένει τρομαχτικό. Στρέφομαι. Δίπλα μου στέκεται ένας ξένος... «Μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» τον ρωτώ... «Όχι απλώς κοιτάζω απ’ το παράθυρο!» απαντά, τραβώντας το χέρι του...
Ο άντρας με τα μακριά πόδια αναδεύεται χωρίς να μπορεί να βολευτεί και καταριέται... «Επιστήμονες» μουρμουρίζει. «Επιστήμονες... Δεν μπορείτε να πολεμήσετε τη φύση των πραγμάτων... επιστήμονες ! Χα! Πως γίνεται και δεν έχουν βρει λύση ώστε να μπορούμε να βιδώνουμε και να ξεβιδώνουμε τα πόδια μας κατά βούληση;»...
Από το διήγημα «Εξομολόγηση»
... Ο συγγραφέας είναι ένα αιώνιο ορφανό, ένας εξόριστος, ένας αποδιοπομπαίος τράγος, ένα ανυπεράσπιστο παιδί. Χωρίζω το ανθρώπινο είδος σε δύο κατηγορίες: συγγραφείς και ζηλόφθονους!. Οι πρώτοι γράφουν, οι δεύτεροι ... ξοδεύουν το χρόνο τους συνωμοτώντας εναντίον των πρώτων...
... Δε μπορείς να συλλάβεις τον έρωτα που νοιώθει ένας συγγραφέας. Ο έρωτας ενός συγγραφέα είναι η Αίτνα που ζευγαρώνει με τον Βεζούβιο!

Παρουσίαση μουσικής
179. Εσπερία
Η ΓΕΦΥΡΑ ΡΙΟΥ-ΑΝΤΙΡΡΙΟΥ
ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ, ΜΟΝΩΔΙΑ 2004

3/12

Κατά την ημέρα των εγκαινίων της γέφυρας στις 7-8-2004, προβλήθηκε στην ΕΡΤ το ντοκιμαντέρ «ΓΕΦΥΡΑ ΡΙΟΥ - ΑΝΤΙΡΡΙΟΥ» των Πάνου Υφαντή και Τάσου Μπιρσίμ. Τη μουσική έγραψε ο συνθέτης Μιχάλης Τερζής.
Το περιοδικό ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ ανέλαβε την παραγωγή του συμπαγούς δίσκου ακτίνα που περιέχει τα 12 ορχηστρικά κομμάτια. Η δημιουργία είναι πηγαία μελωδική και αρκετά λυρική, αποφεύγοντας το επικό στοιχείο που θα μπορούσε να κυριαρχεί στο πλαίσιο ενός τέτοιου κολοσσιαίου τεχνικού έργου. Εκτός από τα ψηφιακά έγχορδα και κρουστά, παίζουν και φυσικά όργανα όπως το σαντούρι της Ουρανίας Λαμπροπούλου, το λαούτο του Νίκου Κατσίκη και το βιολί των Κυριάκου Γκουβέντα και Κυριάκου Κοντάκου. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο "Εσπερία".

Παρουσίαση μουσικής
178. Γραμματοφάγε, τέρας φοβερό
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ «ΡΟ»
LYRA 1997

9/20
Το έργο «Το όνειρο του Ρο» παίχτηκε στο θέατρο «Αυλαία» το 1997. Η μουσική υπάρχει στον διπλό δίσκο του Κώστα Βόμβολου μαζί με το «Περπατώ εις το δάσος» (παλαιότερη ανάρτηση Νο 155 στην «Μενεστρέλλων Πολιτεία»). Μεταξύ των 20 κομματιών υπάρχουν και δύο στα οποία τη μουσική σύνθεση υπογράφει ο Μιχάλης Σιγανίδης. Πρόκειται για τον κοντραμπασίστα των «Χειμερινών Κολυμβητών» και των «Πριμαβέρα εν ΣαλονΙκο». Το ένα από αυτά έχει τίτλο «Γραμματοφάγε, τέρας φοβερό» και το ερμηνεύει η αγαπημένη Σαββίνα Γιαννάτου. Τα εξαιρετικά λόγια, όπως σε όλα τα τραγούδια, έχει γράψει η Στέλλα Μιχαηλίδου.

Γραμματοφάγε, τέρας φοβερό
μόνον εσύ μπορείς να με λυτρώσεις
γραμματοφάγε έλα να με σώσεις.
Μ’ ένα σου χλαπ να εξαφανιστώ
κι όλα τα γράμματα να τα ξεγράψω
στο τίποτα τη λύπη μου να θάψω.

Παρουσίαση μουσικής
177. Το ξανθό κεφάλι της βλέπει τον ήλιο κάτω από τα πεύκα
ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
LIBRA MUSIC 2005
5/16

Ο συνθέτης Μανώλης Γαλιάτσος κυκλοφόρησε το 2005 τον δίσκο «Του μάγου τα παιχνίδια». Ο μάγος μπαίνει στην πόλη. Η μουσική μας εισάγει στο ζεστό, λυρικό τοπίο της χαμένης αθωότητας της πόλης που μας κατοικεί. Πλάνο δεύτερο: ο μάγος στήνει το παιχνίδι της ζωής. Το κέντρο γύρω από το οποίο στήνεται το «παιχνίδι» είναι η σχέση του αρσενικού με το θηλυκό. Μια σχέση έντονη, γεμάτη πάθος. Από τις «Ερχόμενες» του Φιλύρα μέχρι το τραγούδι «Του μάγου τα παιχνίδια», παντού είναι διάχυτο το πάθος του έρωτα. Επτά τραγούδια και οκτώ ορχηστρικά κομμάτια είναι το σκηνικό του μάγου. Λαϊκό τραγούδι, χασάπικο, ζεϊμπέκικο, μικρασιάτικο, έντεχνο. Στίχοι του συνθέτη αλλά και μελοποιήσεις του Καρυωτάκη και του Φιλύρα. Τέσσερις ερμηνευτές: Δημήτρης Ζερβουδάκης, Μελίνα Κανά, Γιώτα Νέγκα, Μαρία Σπυροπούλου. Το συγκεκριμένο κομμάτι, που είναι και η εισαγωγή, έχει τίτλο: «Το ξανθό κεφάλι της βλέπει τον ήλιο πάνω απ' τα πεύκα»

Παρουσίαση μουσικής
176. Μεταλλικό λουλούδι
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
LIBRA MUSIC 2005


2/15

Το Δεκέμβριο του 2005 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Μιχάλη Νικολούδη, «ΓΥΝΑΙΚΕΣ», με τραγούδια ερμηνευμένα από την Σωτηρία Λεονάρδου και τη Φωτεινή Βελεσιώτου, σε στίχους της Μάγδας Παπαδάκη. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ορχηστρικό και έχει τίτλο «Μεταλλικό λουλούδι».

Παρουσίαση βιβλίου
Ιστορίες του καλού θεού
Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε
Εκδ. Διφρος 1956, Ηριδανός 1970
Μετάφραση Τέα Ανεμογιάννη






Όταν ο Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε έγραψε το 1899 το μικρό αυτό βιβλίο με ιστορίες έλεγε: «...πιστεύω πως στο βιβλίο αυτό υπάρχουν μερικά κουκούτσια απ’ όπου θα μπορούσαν αργότερα να γεννηθούν δένδρα».
Μερικά αποσπάσματα
Από την 5η ιστορία με τίτλο: «Πως πέθανε τραγουδώντας ο γέρο Τιμοφέη»
-Από που είναι η ιστορία που μου είπατε τις προάλλες; Από βιβλίο; Με ρώτησε.
-Ναι, αποκρίθηκα θλιμμένος, οι μορφωμένοι τη θάψανε κει δα, από τότε που πέθανε. Δεν πάει και πολύς καιρός. Πριν εκατό χρόνια ζούσε ακόμα, πάνω σε πολλά χείλια, σίγουρα ολότελα ξέγνοιαστη. Μα τα λόγια που μεταχειρίζονται σήμερα οι άνθρωποι, αυτά τα βαριά ... λόγια ήταν ο εχθρός της και το ένα στόμα στέρεψε ύστερα από το άλλο, ίσαμε που στο τέλος αυτή κατάντησε να ζει έρημη και φτωχή , πάνω σε δυό αποξεραμένα χείλια... Και πάνω τους έσβυσε, δίχως ν’ αφήσει γόνο, και ... την έθαψαν με όλες τις τιμές σ’ ένα βιβλίο...
-Και πέθανε πολύ γριά;
-Στα τετρακόσια ή πεντακόσια χρόνια της...
Από την 6η ιστορία με τίτλο: «Το τραγούδι της δικαιοσύνης»
-Ναι είπε μ’ενα παράξενο χαμόγελο, δεν μπορώ μήτε τ θάνατο να συντύχω. Πολλοί τον βρίσκουν πάνω στη στράτα τους. Δειλιάζει να μπει στα σπίτια τους, και τους κράζει έξω στη ξενιτειά, στον πόλεμο, πάνω σε αψηλό πύργο, πάνω σε τρεμουλιάρικο γιοφύρι, μέσα στην ερημιά, ή μέσα στην τρέλλα. Οι περισσότεροι πάνε τουλάχιστον και τον γυρεύουν κάπου έξω, ύστερα τον φέρνουν σπίτι πάνω στους ώμους τους, χωρίς καν να το υποψιάζονται, γιατί ο θάνατος είναι τεμπέλης. Αν δεν τον ενοχλούσαν οι άνθρωποι ολοένα, ποιός ξέρει, ίσως ν’ αποκοιμιόταν...

Παρουσίαση μουσικής
175. Νυχτερινό
ΓIΑ ΜIΑ ΜIΚΡΗ ΛΕΥΚΗ ΑΧIΒΑΔΑ






Έργo για πιάvo, που συνέθεσε το 1947 ο Μάνος Χατζιδάκις
Συνολικά περιλαμβάνει πέvτε πρελoύδια και χoρoύς.
Στo πιάvo o Γιάvvης Παπαδόπoυλoς.

Παρουσίαση μουσικής
174. Κίτρινο
ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥ
SIRIOS 2001

27/27

Εικοσιεπτά τραγούδια του μεγάλου συνθέτη Νίκου Κυπουργού για παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Είκοσι τραγουδιστές, δεκατέσσερις στιχουργοί, μια συλλογή τέχνης, που παρουσιάσαμε και στην ανάρτηση αρ. 58, αλλά είναι τόσο πλούσιο και ποικίλο το περιεχόμενο που αξίζει και άλλες αναφορές. Το επιλεγμένο τραγούδι αυτή τη φορά έχει τίτλο «Κίτρινο». Προέρχεται από το έργο «Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι» του Ευγένιου Τριβιζά που έπαιξε το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας το 1991 σε σκηνοθεσία Θ. Μοσχόπουλου. Τους στίχους έγραψε ο Δημήτρης Μαυρίκιος και το τραγουδάει μια σπάνια φωνή μεγάλης αξίας: Ο Α. Χριστοφέλλης.
Ώχρα βαθιά το σαλόνι
Το αμπαζούρ λεμονί
Καναρινί το μπαλκόνι
Κι οι κουρτίνες κροκί
Να’ ν’ το καρπούζι πεπόνι
Κι όλα τ’ αμάξια ταξί
Κίτρινη σκόνη
Κίτρινο χιόνι
Στο κάθε τι.
Οι παπαρούνες ζηλεύουν
Και το λουλάκι λυσσά
Στο κομμωτήριο σπεύδουν
Να βαφτούνε ξανθιά
Κίτρινο ρουζ τα χειλάκι
Κίτρινο λευκαντικό
Κίτρινι σκόνη
Κίτρινο χιόνι
Αχ! κίτρινο.

Παρουσίαση μουσικής
173. Εσπέρα
ΝΗΠΕΝΘΗ
ANATOΛΗ 1994


Μελοποιημένα ποιήματα του Κώστα Καρυωτάκη (και ένα της Μαρίας Πολυδούρη) από τον καθηγητή μουσικής και κλαρινετίστα Κώστα Τελάκη. Σπάνιος δίσκος του 1994, ενός ακριβοθώρητου δημιουργού. Το συγκεκριμένο κομμάτι τραγουδά η υψίφωνος Δάφνη Πανουργιά.
Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...
Η σκέψη μου νοσταλγικά ενυχτώθη
στον κήπο, στη λιμνούλα και στη σέρα
που εσβήνανε τριαντάφυλλα σαν πόθοι
κι επέθαινε στα τζάμια πάνω η μέρα.
Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...
Ένας καημός που ακόμα δεν εδόθη
γινόταν άστρο. Σύννεφο από πέρα
μεγάλωνε (ίδιο σάβανο που κλώθει
με μοχθηρή σπουδή μοιραία μητέρα).
Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...
Όταν το δέος μου αξήγητον απλώθη,
το στερνό ρόδο θα 'χανε η σέρα
και η λίμνη με νεκρόφυλλα θα εστρώθη.
Τ' άστρα ζυγώνανε, καημοί, από πέρα.
Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...

Παρουσίαση βιβλίου
Το Πέρασμα. Τρία Μονόπρακτα
Κανδηλώρος Χάρης
Σειρά νεοελληνικό θέατρο
Εκδ. Δωδώνη, 2010

Τα τρία μονόπρακτα θεατρικά έργα του Χάρη Κανδηλώρου, γραμμένα για να παιχτούν, είναι κατά σειρά: «Δέκα λεπτά», «Ήθελα κάτι να σου πω», «Θυμάσαι το ποτάμι;».
Ο φόβος του θανάτου, ο θάνατος κατά πρόσωπο, η διαχείριση του "μετά", θέματα επίκαιρα ανά τους αιώνες. Προσφιλές πεδίο αναζήτησης κι αντιπαράθεσης φιλοσόφων, θεολόγων, επιστημόνων, κι όμως ανοικτό και στον κάθε άνθρωπο, ακόμη κι αν θα τολμήσει να αντικρίσει τα ερωτήματα λίγο πριν το τέλος.
Τα κείμενα αυτά αφορούν αυτούς τους ανθρώπους «της τελευταίας στιγμής», που ξορκίζουν τον φόβο του τέλους με τη σκέψη - μια λέξη - μια κίνηση. Όλα λίγο πριν «το πέρασμα».
Ένα μικρό απόσπασμα από το τρίτο, που διαδραματίζεται στον Άδη:
ΑΝΔΡΑΣ: (σαρκαστικά, με απογοήτευση) Ποιητής ... Τι τα θες. Αυτό που ήθελα δεν το έκανα.
ΤΖΟΒΑΝΑ: Τι πράγμα παιδί μου;
ΑΝΔΡΑΣ: Λέω, αυτό που ήθελα σ’ όλη μου τη ζωή δεν το κατάφερα.
ΤΖΟΒΑΝΑ: Ωχ, μην αρχίσεις πάλι.
ΑΝΔΡΑΣ: Έφυγα μ’ ένα παράπονο, μια ανεκπλήρωτη επιθυμία.
ΤΖΟΒΑΝΑ: Το ξέρω αγάπη μου, το ξέρω. Μην ξαναρχίσουμε τώρα.
ΑΝΔΡΑΣ: (προοδευτικά κρεσέντο στην ένταση) Τόσες ανοησίες κυκλοφόρησαν τυπωμένες, τόσες ασυναρτησίες εκδόθηκαν, τόσα βιβλία γράφτηκαν, πουλήθηκαν, αγοράστηκαν και ποτέ δεν διαβάστηκαν από κανένα και ... και τα δικά μου κείμενα δεν εδέησαν ποτέ να βγουν παραέξω από το συρτάρι μου.
ΤΖΟΒΑΝΑ: Έλα μωρό μου, μην το σκέφτεσαι τώρα σε τι ωφελεί;
ΑΝΔΡΑΣ: (προοδευτικά κρεσέντο στην ένταση) Έγραψα παραμύθια για παιδιά, νουβέλες για μεγάλους, θεατρικά έργα ... Τίποτα ! Όλα στο συρτάρι. Ακόμα και τα ποιήματά μου, ακόμα και οι στίχοι μου που γίνανε τραγούδια, όλα στο συρτάρι.

Παρουσίαση μουσικής
172. Αυτοί που θυμούνται
ΣΥΝΤΟΜΑ ΟΝΕΙΡΑ
SONY 1989

4/10


Τα "Σύντομα όνειρα" κυκλοφόρησαν το 1989 και περιείχαν δέκα τραγούδια του Γιάννη Σπάθα σε στίχους του συγγραφέα και αρθρογράφου στην "Ελευθεροτυπία" Ευγένιου Αρανίτση. Ο συνθέτης Γιάννης Σπάθας ήταν γνωστός μέχρι τότε από την εποχή των "Socrates" και από τη συμμετοχή του ως κιθαρίστας και ενορχηστρωτής σε διάφορες παραγωγές. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο: «Αυτοί που θυμούνται».
Η νύχτα ένα τραγούδι
στο Καμερούν
μοιάζει απαλό σα χνούδι
σ’ όσους τ’ ακούν.
Μια γυναίκα χτες
βρήκε δυό στρατιώτες
μέσα στις φοινικιές
κι ήρθαν δυό φορές
στου κορμιού τα βάθη δυνατές ηδονές.
Ο πόλεμος έφυγε, οι άνθρωποι τον ξεχνούν
κι αυτοί που θυμούνται δεν ζουν.
Τα βράδια οι μελωδίες στο Ισπαχάν
θυμίζουν τραγωδίες σ’ όσους μεθάν.
Μια γυναίκα χτες
βρήκε τα παιδιά της
μέσα στις φοινικιές.
Εκατό φωτιές
άναψε η ματιά της
για να δει τις πληγές.

Παρουσίαση μουσικής
171. Οι χαρταετοί
Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
ΕΜΙ 1963-2004




Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη από το ομώνυμο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Συμμετείχαν η Τζένη Καρέζη, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Νίκος Κούρκουλος και ο Β. Σειληνος. Το συγκεκριμένο ορχηστρικό κομμάτι έχει τίτλο «Οι χαρταετοί».

Παρουσίαση μουσικής
170. Μικρή σουίτα Αηδόνας
Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ
YAFKA RECORDS 200

20/20


Απολαυστική μουσική του συνθέτη Δημήτρη Λέκκα για το έργο του Αριστοφάνη «Όρνιθες», που ανέβηκε το 2003-2004 στο Εθνικό θέατρο.
Ο ίδιος ο δημιουργός αναφέρει : «... μετά τον ογκόλιθο του Χατζιδάκη-Κουν-Μπεζάρ, όλοι μας είχαμε ένα φοβερό κόλλημα μ’ αυτό το έργο... Ο Χατζιδάκις όλα τα επισκίαζε».
Οφείλω να ομολογήσω ότι και εγώ με μεγάλη καχυποψία αγόρασα τον δίσκο. Όμως μετά από μερικές ακροάσεις είμαι απλώς πανευτυχής και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να χορεύει και να τραγουδάει με τους όρνιθες του Λέκκα !
Ακολουθεί το κείμενο παρουσίασης του δίσκου από την ιστοσελίδα «Το άρωμα του τραγουδιού», που έχει δυστυχώς σιγήσει...
«Η ενασχόληση τού Δημήτρη Λέκκα με το παιδικό ρεπερτόριο ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με τις ιστορικές παραστάσεις του Ευγένιου Σπαθάρη για το Τρίτο Προγράμμα, περνάει μέσα από ένα πλήθος εργασιών για το θέατρο και την τηλεόραση, για να καταλήξει στη Χώρα των Πουλιών, όπου μας παραδίδει συνολικά είκοσι τραγούδια και οργανικά κομμάτια ερμηνευμένα ιδανικά από τους ηθοποιούς της παράστασης και μια ομάδα άριστων μουσικών. Με πλούσιες εναλλαγές ρυθμών και εμπνευσμένες μελωδίες, με χιούμορ αλλά και δόσεις μελαγχολίας, ο Λέκκας αντιστέκεται στα σημεία των καιρών που θέλουν τα αριστοφανικά έργα, και ιδιαίτερα τις διασκευές τους για παιδιά, να αντιμετωπίζονται από τους συνθέτες με προχειρότητα, στο όνομα μιας δήθεν απλότητας και της εύκολης κατανόησης από τους μικρούς θεατές. Σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλει και η διασκευή του Καλατζόπουλου, οι εξαιρετικοί στίχοι του οποίου δεν διστάζουν να μιλήσουν με λόγια σύγχρονα, δίχως περιστροφές και ανούσιες απλουστεύσεις.».
Το συγκεκριμένο κομμάτι ονομάζεται : «Μικρή σουίτα Αηδόνας» και αποτελείται από 3 μέρη. Το 1ο ερμηνεύουν η Βάσια Λακουμέντα & η Κυριακή Ρωμανού. Συνοδεύει ο θίασος.

Έλα αηδονάκι γλυκό,
τραγούδι πες μας.
Βάλσαμο ρίξε μαγικό
μες στις καρδιές μας.
Τραγούδα, Αηδόνα, δώσε μας
τη μουσική σου.
Αυτή η πόλη είναι δική μας
- και δική σου.

Ορχηστρικό

Εμπρός λοιπόν – τιο τιο τιο τιγξ –
μεγάλα και μικρά πουλιά,
την πόλη μας ν’ ανοίξουμε
σαν αγκαλιά.
Τιο τιο τιο τιγξ – με τα φτερά
και με τις μύτες τιε γερές
στη θάλασσα
να ρίξουμε
τις συμφορές.

Παρουσίαση μουσικής
169. Απέναντι
ΝΑ ΥΠΟΘΕΤΩ ΤΗ ΜΑΤΙΑ
64 MILLIMETRES 2008

7/9

Ορχηστρική μουσική και τραγούδια του Τάσου Ρωσόπουλου.
Ο ίδιος λέει σε συνέντευξή του στην την ιστοσελίδα Avopolis : Αφορμή στάθηκε μια ιδέα που πήρα από το βιβλίο του Ενρί Καρτιέ Μπρεσόν Η Αποφασιστική Στιγμή. Ο Μπρεσόν περιγράφει ως αποφασιστική, κατά τη διάρκεια της φωτογράφησης, τη στιγμή της ενεργοποίησης του κλείστρου. Και περιγράφει τις σκέψεις του λίγο πριν, τη στιγμή ακριβώς που κλείνει το διάφραγμα, αλλά και την εντύπωση που έχει από τη λήψη της φωτογραφίας στη συνέχεια. Από εκεί προέκυψε η διαμόρφωση του υλικού μου σε τρεις περιόδους. Τα δύο τραγούδια που επέλεξα να συμπεριλάβω ... σε στίχους της Πέγκυς Στεφανίδου και με την ερμηνεία της Λουίζας Σοφιανοπούλου, τοποθετήθηκαν με μια διάθεση αποφόρτισης και «διαλείμματος».
Προσπαθώ να έχω εξω-μουσικά ερεθίσματα. Τέτοια ερεθίσματα είναι για μένα καθημερινά σε συχνότητα και μεγαλύτερης θα έλεγα έντασης από τα αμιγώς μουσικά. Ανάμεσα σε αυτά είναι βέβαια και η φωτογραφία ... Πιστεύω πολύ στους μετασχηματισμούς, στο πώς δηλαδή ένα ερέθισμα από μια οποιαδήποτε μορφή τέχνης μπορεί να αποτελέσει πρόκληση και να «μεταμορφωθεί» σε μουσική σύνθεση.
Το συγκεκριμένο κομμάτι περιέχει τον στίχο που έδωσε και την ονομασία της όλης συλλογής». Οι εξαιρετικά πρωτότυποι στίχοι είναι της Πέγκυς Στεφανίδου.
Θέλω να μείνω σ’ ένα σπίτι
απέναντι απ’ το δικό μου
να βλέπω το παράθυρό μου
και να φαντάζομαι το μέσα
τα ρούχα μου τα απλωμένα
σαν νάναι άλλου φορεσιές
κι απ’ τις κουρτίνες τις σκιστές
να βγαίνουν χέρια θυμωμένα
Στάσου μακριά,
πολύ μακριά
να υποθέτω τη ματιά
Φώτα αναμένα μέρα νύχτα
ποτέ δεν έπιασε σκοτάδι
και το κορμί μαύρο σημάδι,
γύρω τα κάγκελα σα δίχτυα
γλάστρες πολλές χωρίς λουλούδια
σα παιχνιδάκι ξεχασμένο
απ’ τη κεραία περιμένουν
για να κατέβουν τ’ αγγελούδια

Παρουσίαση μουσικής
168. Η Πόλυ και ο Ουίλι Ουί
ΗΡΑΚΛΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ & ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
LYRA 1990

17/19

Μουσική και τραγούδια που έγραψε ο Ηρακλής Πασχαλίδης για παραστάσεις της Πειραματικής Σκηνής της "Τέχνης" στη Θεσσαλονίκη. Περιέχει κομμάτια από τα έργα: "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπέρτολ Μπρεχτ, " Το παιχνίδι της σφαγής" του Ευγένιου Ιονέσκο, "Νύχτες χαμένων ερώτων" του Γ. Μίσιμα, " Η τριλογία του παραθερισμού" του Κ. Γκολντόνι, "Εκκλησιάζουσες" του Αριστοφάνη και " Το μεγάλο ταξίδι " Λόρκα-Φο-Μπεργκμαν.
Το συγκεκριμένο κομμάτι με τίτλο : «Η Πόλυ και ο Ουίλι Ουί», προέρχεται από το έργο “Κάτω από το γαλατόδασος” του Ντύλαν Τόμας και το ερμηνεύει η Ρούλα Μανισσάνου. Το έργο ανέβηκε το 1991 από την Πειραματική Σκηνή Τέχνης σε μετάφραση της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ και σκηνοθεσία Νίκου Αντύπα.
Αγαπούσα έναν άντρα τον λέγανε Τομ
Δυνατός σαν αρκούδα δυο γιάρδες ψηλό
Αγαπούσα έναν άντρα τον λέγανε Ντικ
Σα βαρέλι χοντρό τρία πόδια παχύ
Κι αγαπούσα έναν άλλον τον λέγανε Χάρυ
Έξι πόδια στο ύψος, ωραίο παιδί
Μα από όλα τ’ αγόρια αγαπώ πιο πολύ
Τον μικρούλη Ουίλι πούναι βαθιά μες στη γη.
Αχ ο Χάρυ κι ο Τομ ήταν τέλεια παιδιά
Τέτοια αγάπη ποτέ μου δεν θα βρω πια ξανά
Μα ο μικρούλης ο Ουίλι, ο Ουίλι Ουί
Ήταν αυτό που λένε το δικό μου παιδί
Τώρα όλοι οι άντρες απ’ τα γύρω χωριά
Θέλουν να με ξαπλώσουν στα γοργά μια φορά
Μ’ όποιον άντρα πλαγιάσω ή τον Τζων ή τον Τζακ
Νοιώθω νάναι στο πλαϊ ο Τομ ή τ’ άλλα παιδιά
Απ’ τους τρεις τους ωστόσο σκέφτομαι πιο πολύ
Τον μικρούλη μου Ουίλι, τον Ουίλι Ουί
Σ’ όποιου άντρα και νάμαι αγκαλιά και πλευρό
Σκέφτομαι τον Ουίλι μου, που είδα νεκρό.

Παρουσίαση μουσικής
167. Εμείς του 60 οι εκδρομείς
ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ
UNIVERSAL 1989


3/8




Το 1989 ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφόρησε τον δίσκο «Το κούρεμα» που χαρακτηρίζεται από κάποιους ως αμφιλεγόμενος και όχι πετυχημένος. Μερικοί «σύντροφοι» μάλιστα αναφέρουν ότι ξεσήκωσε «θύελλα αντιδράσεων». Για μας τους, πολύ παλιούς «ακροατές-μουσικούς συντρόφους» είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τέτοιου είδους σημαντικά πράγματα με τη μεροληπτική συκινησιακή αγάπη μας για τον Διονύση. Ειδικότερα με το κομμάτι «Εμείς του 60».
Εμείς, του ‘60 οι εκδρομείς,
απόμακροι εξαρχής
εκτός παραδομένου κόσμου εμείς,
ανήλικοι διαρκώς,
μα κι απ’ το καθεστώς
αμόλυντοι ευτυχώς.
Εμείς, μιας δίψυχης ωδής,
παράλογα ανοιχτής,
με συμπεριφορές ανατροπής,
και της βαθιάς μας ζωής, της συντηρητικής,
εμείς οι εκκρεμείς.
Χρονιές, με αίμα και φωτιές,
και χούντας, κι ιουλιανές,
και της μεταπολίτευσης φωνές,
αυτού του συρφετού, του δημοκρατικού
του νέου εγωισμού.
Εμείς, υπόγειας διαδρομής, το ‘83 παχείς,
με τραπεζάκια έξω ευτυχείς,
σε κύμα ξαφνικό, στο Ολυμπιακό,
στο απόλυτο κενό.
Χιονιάς, βραδιές αστροφεγγιάς,
το βούισμα της συκιάς,
σ’ αυτή την ηλικία, ή μιλάς
της καθεμιάς γενιάς, καινούριας και παλιάς,
ή κλείνεις και σιωπάς.
Σχεδόν 45 ετών, με μπλοκ επιταγών,
χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν
τη γη του θησαυρού,
τους τίτλους τ’ ουρανού
το αίμα του θεού.

Παρουσίαση μουσικής
166. Η Μεσόγειος
ΟΙΚΟΛΟΓΗΜΑΤΑ
Εκδόσεος Πατάκη


6/16
Ο μουσικοσυνθέτης Κώστας Θωμαΐδης & ο συγγραφέας Βαγγέλης Ηλιόπουλος συνεργάστηκαν με ταλέντο και φαντασία, έτσι ώστε να δημιουργηθεί αυτό το CD που απευθύνεται στους μικρούς ακροατές αλλά και σε όσους δεν έχουν λησμονήσει ευαισθησίες για τη Γη και τον κόσμο που μας περιβάλλει. Με στίχους που περνούν μηνύματα σχετικά με τα μεγάλα προβλήματα του πλανήτη (καμένα δάση, μόλυνση θαλασσών, φαινόμενο του θερμοκηπίου, διαχείριση σκουπιδιών, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας) και που αγγίζουν όλα τα θέματα της αειφόρου ανάπτυξης και με μουσική που συγκινεί, ψυχαγωγεί και «ερεθίζει» τη σκέψη του παιδιού, το έργο αυτό επιδιώκει να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά, έτσι ώστε να γίνουν αυριανοί πολίτες με οικολογική συνείδηση, αλλά και τα προκαλεί να λάβουν δράση. Το συγκεκριμένο κομμάτι με τίτλο «Η Μεσόγειος» ερμηνεύει η Αναστασία Δουλφη.
Ψαρεύετε πολύ !
Τόση καταστροφή !
Μόλυνση πώς ν` ανεχτώ ;
Καταστρέφομαι εδώ !
Η Μεσόγειος είμαι εγώ
και δεν είμαι πια εδώ !
Κι όποιος ξένος σας ρωτήσει
κι όποιος ψάξει να με βρει
να του πείτε έχω φύγει
και κανείς δε θα με βρει.
Θα ψάξω στη γη
για νέα περιοχή,
ένα τόπο ιδανικό
και ανθρώπους με μυαλό.

Παρουσίαση βιβλίου
Ιστορία της Ευρώπης

Norman Davies
Εκδ. Νεφέλη 2009

Ο Norman Davies, καθηγητής ιστορίας επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και ειδικός στην ιστορία της Πολωνίας και της ανατολικής Ευρώπης, µας προσφέρει μια μνημειώδη σύνθεση της ευρωπαϊκής ιστορίας. Πρόκειται για ένα φιλόδοξο ιστοριογραφικό εγχείρημα που αρχίζει από την προϊστορική περίοδο και φθάνει μέχρι τη δεκαετία του 1990. Σε δώδεκα εκτενή κεφάλαια, ο Davies εξιστορεί τις απαρχές της Ευρώπης, εστιάζει στην αρχαία Ελλάδα και στη Ρώμη, µας ταξιδεύει στους Μέσους Αιώνες, στρέφεται στην Αναγέννηση και στον Διαφωτισμό, εξετάζει τις ευρωπαϊκές Επαναστάσεις, την ανάδυση της "κυρίαρχης Ευρώπης" τον 19ο αιώνα και τη σταδιακή της έκλειψη τον 20ό αιώνα. Αποστασιοποιημένος από "δυτικοκεντρικές" εκδοχές του ευρωπαϊκού παρελθόντος και από μια αντίληψη της ευρωπαϊκής ιστορίας σύμφωνα µε την οποία κυριαρχούν η Αγγλία, η Γαλλία και η Γερμανία, ο συγγραφέας προσφέρει ένα πλούσιο πανόραμα της ιστορίας της Ευρώπης εντάσσοντας στην αφήγηση την ανατολική Ευρώπη και τις "περιφέρειες". Το έργο είναι γραμμένο µε γλαφυρότητα και σαφήνεια ενώ φιλοδοξεί να µας εξοικειώσει µε όλο το εύρος της ευρωπαϊκής ιστορικής εμπειρίας. Επιπλέον, τριακόσιες περίπου "κυψέλες", δηλαδή εμβόλιμες πληροφοριακές ενότητες, αποτελούν μια ευρηματική καινοτομία. Σ' αυτές, έννοιες, γεγονότα και πρόσωπα από το ευρωπαϊκό παρελθόν παρουσιάζονται µε τρόπο διεξοδικό ενώ αναλύονται και αποσαφηνίζονται πλήθος "επεισόδια" της ευρωπαϊκής ιστορίας. Χάρτες, κατάλογοι και χρονολογικοί πίνακες συμπεριλαμβάνονται στο έργο και αποτελούν πολύτιμους "οδηγούς" κατά τη διερεύνηση της ευρωπαϊκής ιστορίας.Το χρονολογικό ανάπτυγμα του βιβλίου, ο συνθετικός χαρακτήρας του, ο όγκος του πληροφοριακού υλικού, αλλά και η αναλυτική του διάσταση το καθιστούν απαραίτητο έργο υποδομής ως προς το πεδίο των ιστορικών σπουδών γενικότερα και της ευρωπαϊκής ιστορίας ειδικότερα.
Μην σας τρομάζουν οι 1534 σελίδες ! Διαβάζεται αχόρταγα.

Παρουσίαση μουσικής
165. About an angel
ANIMA CORDA
LOST AND FOUND
MINOS-EMI 2008

10/12
Νέος δίσκος, νέα σύνθεση των Anima Corda. Ο Μιχάλης Μπρούζος συνεργάζεται από το 2009 με τον εξαιρετικό κιθαριστή Γιώργο Μπεχλιβάνογλου και υπογράφουν τα πολύ καλά κομμάτια αυτής της συλλογής. Οι ίδιοι γράφουν «Αναμείξαμε στις συνθέσεις μας όλα τα μουσικά ακούσματα & ιδιώματα που έχουμε αγαπήσει. Jazz, country, latin, tango, fusion τραγούδι & βέβαια κιν/φική και κλασσική μουσική. Συνδετικός κρίκος είναι το άγγιγμα μιας ευαίσθητης χορδής της ψυχής μας». Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο « About an angel» και αποδίδεται από τον Μ. Μπρούζο στην κλασσική κιθάρα και τον Γ. Μπεχλιβάνογλου στην ακουστική κιθάρα.

Παρουσίαση μουσικής
164. Της άνοιξης
ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΟΥ ΓΕΛΑΣ
LYRA 2004

4/11

Πολύ καλή μουσική του συνθέτη Βασίλη Καζούλλη. Ο ίδιος έχει κατά καιρούς δηλώσει "...στην αρχή με έλεγαν Μοναχικό τροβαδούρο ... Ήμουνα πάντα ντροπαλός, αυτό φταίει ... μου λένε πως και στα μελαγχολικά μου τραγούδια βρίσκω μια διέξοδο ... Eίμαι μπητλομανής και πήγα κι έπαιξα στα μέρη που είχαν παίξει ... " Στον δίσκο αυτό ο Μανώλης Φάμελλος ενορχηστρώνει, υπογράφει την παραγωγή και τραγουδάει και ένα τραγούδι. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο «Της άνοιξης» και το ερμηνεύει ο συνθέτης.
Τούτ' η άνοιξη μοιάζει με ψέμα
και με καλεί
σαν τα ρόδα τα θρυμματισμένα
κάθε γιορτή
Το μαντήλι σου λάμπει στον ήλιο
όταν περνάς
μες τα χρώματα τ' αγαπημένα
και με πονάς
Το παράπονο που 'χει ο έρως
δεν βρίσκει γιατρειά
και δεν έχω πια τι να σου στείλω
απ' τα παλιά
Την αγάπη μου κάνεις κομμάτια
μα εγώ θα γυρνώ
στο στενό σου και τα σκαλοπάτια
το δειλινό

Παρουσίαση μουσικής
163. Στα μάτια τα ψιχαλιστά
ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΡΥΓΟΝΙ
LYRA 2004

2/10





Οι Νίκος Μαστοράκης, Μανόλης Λιαπάκης και Κώστας Πανταζής (όχι επαγγελματίες μουσικοί) μελοποίησαν 12 «στιχουργήματα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για τις ανάγκες της θεατρικής διασκευής του έργου «Φόνισσα» που παρουσιάστηκε το 2003 από τη θεατρική ομάδα του Δήμου Ιεράπετρας. Τα 12 αυτά τραγούδια κυκλοφορούν σε ένα δίσκο με τίτλο «Το σκοτεινό τρυγόνι». Η μουσική έχει πολλά στοιχεία της παραδοσιακής κρητικής μουσικής αλλά και της έντεχνης μουσικής.
Το συγκεκριμένο κομμάτι ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας
Στα μάτια τα ψυχαλιστά
που έχει ο έρωτας καρτέρι
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας θεός το ξέρει

Παρουσίαση μουσικής
162. Τραγούδι γραμμένο για το αηδόνι
ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ
LYRA 1989-2009



Επανέκδοση της παιδικής όπερας «Το Αηδόνι του αυτοκράτορα» της Λένας Πλάτωνος, που είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1989. Πρόκειται για μια διασκευή του παραμυθιού του Άντερσεν από τον Γιώργο Βολουδάκη. Τραγουδούν ο Σπύρος Σακκάς, ο Φραγκίσκος Βουτσινάς και η Σαββίνα Γιαννάτου, που ερμηνεύει και το κομμάτι «Τραγούδι γραμμένο για το αηδόνι».

Ένα δειλινό στην παραλία στο δάσος,
πέρα απ’ το κινέζικο παλάτι,
άκουσα μια φωνή γεμάτη φως,
χυμένη από των άστρων το κανάτι
και την παρακολούθησα, καθώς
γλιστρούσε πάνω απ’ τα φύλλα μαλακά.
Πετούσε με πολύχρωμη αρμονία,
χαϊδεύοντας, μαγεύοντας,
σα μουσική χειρονομία,
τα δέντρα και τα ξωτικά.
Ήταν πάνω σ’ ένα κλαδάκι
ένα μικρό γκρίζο αηδονάκι,
ένα σταχτί αηδόνι όλο κι όλο,
άγγιξε της ψυχής μου
τον αστέρινο θόλο.

Παρουσίαση βιβλίου
Ο γέρος και η θάλασσα

Ερνεστ Χεμινγουαίη
Εκδ. Ζαχαρόπουλος 1999

Ο γέρος και η θάλασσα, η ιστορία του γερο-ψαρά Σαντιάγκο και του ξιφία που ψάρεψε μετά από εβδομάδες ολόκληρες άκαρπων προσπαθειών, είναι ένα από τα τελευταία έργα του Χέμινγουαιη (κυκλοφόρησε το 1952) και αποτελεί το αριστούργημα του.Πρόκειται για μια αλληγορία, έναν πραγματικό μύθο για τις μάχες που δίνει ο άνθρωπος - μάχες κι αγώνες που πρέπει να τις εξουσιάζει με τέτοιον τρόπο, ώστε ακόμα και ο χαμός του να έχει αξιοπρέπεια και ν' αποτελεί ταυτόχρονα μια νίκη.
Μερικά αποσπάσματα:
... γιατί τάχα οι γέροι να ξυπνάνε τόσο πρωί; Μήπως γιατί τους έμεινε λίγη ζωή, και πρέπει να χαρούνε τη μέρα; ...
... κάμποσοι ψαράδες νεαροί ... τη λέγαν el mar τη θάλασσα, την έκαναν αρσενικιά πάει να πει. Μιλούσανε γι αυτή σαν ... για έναν εχθρό. Όμως ο γέρος τη σκεφτότανε πάντα, σαν να ήτανε θηλυκιά, la mar, & σαν κάτι που πρόσφερε μεγάλες χαρές, κι αν αγρίευε & γινότανε πονηρή, ήτανε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το φεγγάρι την πλανεύει και τη γυναίκα, σκεφτότανε ...
... Πως είσαι τώρα, χέρι; Ρώτησε το μουδιασμένο μπράτσο του, που ήτανε ξερό κι αλύγιστο, σχεδόν σαν χέρι νεκρού. Θα φάω λίγο παραπάνω για σένα ...
... Λυπότανε το μεγάλο ψάρι, που δεν είχε τίποτα να φάει, και η απόφασή του καθόλου δε λιγόστεψε τη λύπη του για κείνο. Πόσοι άνθρωποι θα φάνε απ’ αυτό σκέφτηκε. Τ’ αξίζουν όμως να φάνε τέτοιο ψάρι; Όχι βέβαια, όχι. Δεν υπάρχει κανένας που να αξίζει να φάει τέτοιο ψάρι, με τέτοια συμπεριφορά και τόση αξιοπρέπεια ...

Παρουσίαση μουσικής
161. Ο χορός των περιστεριών
ΕΡΗΜΙΑ
FIDELITY 1959

4/4



Μεταγραφή για πιάνο τεσσάρων θεμάτων από την μουσική για το ομώνυμο χορόδραμα που ανέβηκε τον Μάρτιο του 1958 στο Θέατρο Κοτοπούλη Ρεξ, από το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου. Βασισμένο σε λιμπρέτο του Μάνου Χατζιδάκι «εμπνευσμένο από ένα αίσθημα ερημιάς που περιέχουν οι νέοι λόγω κληρονομημένων ενοχών και φυσικής δειλίας να δεχθούν τις αντιθέσεις τους». Σκηνικά και κοστούμια: Γιάννη Μόραλη. Ο ήρωας υποφέρει με την τραγική διαπίστωση της ερημιάς του και κάθε φορά που ένα δικό του πρόσωπο (η μάνα, το κορίτσι ή ο φίλος του) ενεργεί για νάρθει κοντά του, επεμβαίνει η ευαισθησία του με την πιο αχαλίνωτη νεανική φαντασία και τον απομακρύνει οριστικά απ’ ότι ο ίδιος δεν γνωρίζει ότι αγαπάει ή δεν γνωρίζει πώς ν’ αγαπάει. (απόσπασμα από την ιστοσελίδα του Μάνου: http://www.hadjidakis.gr/)
To συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο «Ο χορός των περιστεριών». Στo πιάvo o Μάvoς Χατζιδάκις.

Παρουσίαση μουσικής
160. Κυριακές στην πόλη
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ
WARNER MUSIC 2000





Ένας από τους καλύτερους δίσκους του συνθέτη Μανώλη Φάμελλου με στίχους δικούς του και ερμηνεία από τον ίδιο. Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο «Κυριακές στην πόλη». Πολύ πρωτότυπο και δύσκολο μουσικό «ντύσιμο» αριμάτιστου και ιδιαίτερα εμπνευσμένου ποιήματος.

Νέων παρέλαση, ασπρόμαυρα επίκαιρα,
Μέρες του τριάντα στην Αττική,
Εξοχές που τώρα πια γίναν προάστια
Κυριακές που απότομα ξεχάστηκαν, Κυριακές...
Άνοιξης κάλεσμα, στάδιο κατάμεστο
Μπρος στη σημαία χέρια υψωμένα, χοροί, εμβατήρια
Κυριακή ο κόσμος χαίρεται
Και χαμογελά και χαμογελά,
Ενώ ο Θεός του πολέμου ακονίζει το μεγάλο μαχαίρι,
Μα κανείς δεν το ξέρει, τώρα είναι γιορτή.
Ο φακός σταματά, ένα παιδί τον όρκο προφέρει.
Έτσι και σήμερα ελαφρύτερος ξύπνησα
Λες και ούτε ένα σύννεφο δεν υπάρχει στον ορίζοντα
Κυριακή με ανοιχτό παράθυρο
Μακρινή βόλτα με τ’ αυτοκίνητο, μακρινή...
Κι αν η ίδια σκιά του κακού τρέμει πάνω απ’ τη πόλη
Τον καπνό και τη σκόνη δεν φοβάμαι πια
Τα τραγούδια της άνοιξης κρατάνε ακόμη
Τόνοι εφημερίδες που ποτέ δε διάβασα
Αιώνια πάλη απευθείας μετάδοση
Κυριακή πως ξεχάστηκα
Κυριακή γέλια απόμακρα, Κυριακή
Να σε σκέφτομαι θάσαι κει κάπου στην πόλη
Με τα φώτα κλειστά ώρες μόνη σου
Και το τηλέφωνο δίπλα σε μια πολυθρόνα στο σαλόνι
Κυριακή με ανοιχτό παράθυρο
Μακρινή βόλτα με τ’ αυτοκίνητο
Μακρινή...

Παρουσίαση μουσικής
159. Από εσένα αρχίζουν όλα
ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ
MINOS 1966



Το 1966 κυκλοφόρησε ένας δίσκος του Μίμη Πλέσσα με 12 τραγούδια που ερμηνεύει μια σχεδόν άγνωστη φωνή : η Καίτη Χρυσολωρά. Από τον φίλο «Θράσο» (http://istosingreece.blogspot.com/2008/02/1966-philips.html), στον οποίο οφείλουμε και αυτό το σπάνιο κομμάτι, μαθαίνουμε ότι η δισκογραφική καριέρα της τραγουδίστριας λόγω κινητικών προβλημάτων περιορίζεται σε ένα μόνο δίσκο. Ο συνθέτης αναφέρει στο οπισθόφυλλο: «Η Καίτη Χρυσολωρά έχει το θείο δώρο της ευαισθησίας, της δροσιάς και της φωνητικής άνεσης και μαζί μ' όλα αυτά την τεχνική και την μόρφωση. Κι' όλα αυτά τα ξοδεύει σπάταλα γιατί αγαπάει με πάθος το τραγούδι». Το συγκεκριμένο κομμάτι σε στίχους Κώστα Πρετεντέρη έχει τίτλο «Από εσένα αρχίζουν όλα».

Είναι οι στίχοι ταπεινοί
Είναι οι νότες ταπεινές
Είναι η δική μου η φωνή σαν όλες τις φωνές
Μα βγαίνει μέσα απ’ τη ψυχή
Κι αντηχεί σαν προσευχή
Από σένα αρχίζουν όλα
Και τελειώνουνε σε σένα
Και δικός σου είν’ ο κόσμος
Και δική σου η ζωή
Συ προστάζεις τους ανέμους
να φυσάνε μανιασμένα
Εσύ δίνεις το σινιάλο
για να έρθει το πρωί
τα πουλιά εσένα υμνούνε
σε κλαδιά λουλουδιασμένα
και σένα βγαίνει ο κρίνος
απ’ το χώμα το νωπό
Από σένα αρχίζουν όλα
Και τελειώνουνε σε σένα
Κι είναι λίγο τόσο λίγο
να σου πω πως σ’ αγαπώ

Παρουσίαση μουσικής
158. Η κοκκινοσκουφίτσα
ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΓΚΡΙΜ
LYRA 2009



Η μουσική του συνθέτη Γιώργου Κουμεντάκη που είτε «ντύνει» ως υπόκρουση, είτε ανακεφαλαιώνει μετά την αφήγηση τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1996 σε συμπαγή δίσκο ακτίνας και τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς παρουσιάστηκε από την Ομάδα Εδάφους σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου, με την Όλια Λαζαρίδου. Ο ίδιος γράφει «... να επικοινωνήσω με τον κόσμο του παιδιού μέσω της γλώσσας της μουσικής, που θα έδινε στο παιδί τη δυνατότητα να ταξιδέψει στο χώρο της φαντασίας, με εργαλεία την τρυφερότητα, το φόβο, την αναμονή, το παιχνίδι ... επιθυμία μου είναι να οικειοποιηθούν τα παιδιά με ανέμελο τρόπο τον κόσμο της έντεχνης μουσικής δημιουργίας». Το συγκεκριμένο μουσικό απόσπασμα, που αποδίδει το «Νέο Ελληνικό κουαρτέτο», προέρχεται από το παραμύθι «Η κοκκινοσκουφίτσα».

Παρουσίαση βιβλίου
Στον κήπο του Επίκουρου: αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου
Ίρβιν Γιάλομ
Εκδ. Άγρα 2008






Γραμμένο με τον μοναδικό τρόπο του Ίρβιν Γιάλομ, το βιβλίο "Στον κήπο του Επίκουρου" συμπυκνώνει το έργο και την προσωπική εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής σε μια βαθύτατα ενθαρρυντική προσέγγιση στο οικουμενικό ζήτημα της θνητότητας. Ο Γιάλομ δείχνει ότι στον πυρήνα του άγχους μας βρίσκεται συχνά ο φόβος του θανάτου. Στη συνειδητοποίηση αυτή οδηγεί πολλές φορές μια "αφυπνιστική εμπειρία" - ένα όνειρο, μια αρρώστια, μια τραυματική εμπειρία ή το γεγονός ότι γερνάμε.
Ανάμεσα σε συγκινητικές προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που πασχίζουν να νικήσουν τον τρόμο του θανάτου εντάσσεται ένα κεφάλαιο βαθύτατων αυτοβιογραφικών εξομολογήσεων του Γιάλομ. Με το βιβλίο αυτό ο μεγάλος ψυχοθεραπευτής μας προτείνει διάφορες μεθόδους, με τις οποίες μπορούμε να διαχειριστούμε τον τρόμο, και τελικά καταφάσκει στη ζωή. Και το σημαντικότερο, ο Γιάλομ μας ενθαρρύνει να αγωνιζόμαστε για έναν πιο άμεσο σύνδεσμο με τους άλλους ανθρώπους. Η συμπονετική επαφή, σε συνδυασμό με τη σοφία των μεγάλων διανοητών που πάλεψαν κι οι ίδιοι με το ζήτημα της θνητότητας, μας βοηθάει να ξεπεράσουμε τον τρόμο μας για τον θάνατο, να ζήσουμε μια ζωή πιο χαρούμενη και ουσιαστική και να αναλάβουμε τα αναγκαία ρίσκα για να πραγματώσουμε τον εαυτό μας.
Ο Ιrvin D.Yalom (1931) είναι ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στάνφορντ των ΗΠΑ. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική. Ο ίδιος δηλώνει θαυμαστής του Επίκουρου. Θεωρεί ότι ο Επίκουρος ήταν ο πρώτος υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής, αφού μπήκε στη διαδικασία να ασχοληθεί όχι μόνο με το μυστήριο του θανάτου, αλλά και με τον τρόπο που μπορεί να το αντιμετωπίσει ο άνθρωπος εν ζωή. Βασικές αρχές της διδασκαλίας του είναι οι εξής: με το θάνατο έρχεται το τέλος, όχι μόνο του σώματος αλλά και της ψυχής. Πιστεύοντας, ο Επίκουρος, στη θνητότητα της ψυχής νικά το άγχος του θανάτου, καθώς όπου υπάρχει ο θάνατος αυτός δεν υπάρχει, δηλαδή το ολοκληρωτικό τέλος της ύπαρξης καταργεί την οποιαδήποτε συνείδηση θανάτου. Έπειτα από το θάνατο θα βρίσκεται στην ίδια κατάσταση μη ύπαρξης όπως πριν από την γέννηση.
Το βιβλίο αυτό, όπως δηλώνει και ο ίδιος ο συγγραφέας, δεν είναι μια συλλογή στοχασμών γύρω από το θάνατο. Αντίθετα, είναι ένα βιβλίο που περιέχει όσα έμαθε για το πώς ξεπερνάμε το φόβο για το θάνατο μέσα από την προσωπική του εμπειρία και τη δουλειά του με τους ασθενείς του. Ξεκινά το βιβλίο του δηλώνοντας και ο ίδιος τρόμο στη σκέψη του θανάτου. Στο πρώτο κεφάλαιο, διαπιστώνει ότι πολλά προβλήματα δημιουργούνται και υπάρχουν λόγω της φοβίας μας για το θάνατο. Στο δεύτερο κεφάλαιο, παραθέτοντας κλινικά περιστατικά, προτείνει τρόπους αναγνώρισης του συγκαλυμμένου άγχους. Στο τρίτο κεφάλαιο, αποδεικνύεται ότι η συνάντηση με το θάνατο λειτουργεί αφυπνιστικά και μπορεί να οδηγήσει σε μια ζωή πιο πλήρη. Στο τέταρτο κεφάλαιο, προτείνονται ιδέες για να ξεπεραστεί το άγχος του θανάτου. Στο πέμπτο κεφάλαιο, μιλά για τη λύτρωση μέσα από την ανθρώπινη επαφή. Στο έκτο κεφάλαιο, παρουσιάζει τη δική του στάση απέναντι στη θνητότητα. Στο έβδομο κεφάλαιο, παρέχει οδηγίες στους ψυχοθεραπευτές, οι οποίες είναι προσιτές σε όλους τους αναγνώστες.
Ο Γιάλομ μας προτείνει διάφορες μεθόδους με τις οποίες μπορούμε να διαχειριστούμε το φόβο της θνητότητας, όπως μέσα από την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και την αναζήτηση της πληρότητας και της αυτοπραγμάτωσης. Πρόκειται για ένα βιβλίο πνευματώδες που μέσα από την κατάθεση εμπειριών μάς βοηθά να έρθουμε σε επαφή με την αλήθεια για την ουσία της ύπαρξής μας και μας κινητοποιεί να αναζητήσουμε μια πιο ουσιαστική ζωή περιβαλλόμενη από φίλους νικώντας έτσι στην επίγεια ζωή το θάνατο. Ο Χάιντεγκερ όρισε κάποτε το θάνατο ως «τη μη δυνατότητα περαιτέρω δυνατότητας». Η διαρκής αναζήτηση αυτής της δυνατότητας μάς κρατά μακριά από οποιονδήποτε «θάνατο».
(Κείμενο Ευμορφίας Ζήση http://www.diavasame.gr/)
Ο Επίκουρος αμφισβητήθηκε όσο κανένας άλλος ακριβώς γι’ αυτήν την εξίσωση σώματος και ψυχής. Αλλά ενδεχομένως και για έναν ακόμη λόγο: Γιατί πέραν των θρησκευτικών επιταγών μπορεί να εκμηδενίσει το κύρος οποιασδήποτε εξουσίας, η οποία υποτίθεται ότι στηρίζεται –σύμφωνα με τους πρώτους στίχους του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου– στο Κράτος και τη Βία. Οι Επικούρειοι, όμως, όντας απαλλαγμένοι από τον φόβο δεν υποκύπτουν σε καμιά μορφή βίας, αναζητώντας τη χαρά τη ζωής στα μικρά και τα ταπεινά και αδιαφορώντας για τα μεγάλα και τα σπουδαία.
(Κείμενο Ρίτσας Μασούρα Καθημερινή)

Ένα δυνατό βιβλίο, που αντί να με καταθλίψει, παρηγόρησε λίγο τους βασανιστικούς μου φόβους για τον θάνατο.
Επίλεκτα αποσπάσματα
… γιορτάζουμε τα γενέθλια ... τι γιορτάζουμε στην πραγματικότητα; Ίσως είναι μια προσπάθεια ν’ αποδιώξουμε κάθε θλιβερή υπόμνηση της ανέκκλητης ροής του χρόνου ...

Ο προσωπικός ... μύθος ήταν ότι η ζωή είναι μια συνεχής ανοδική σπείρα προς ένα όλο και καλύτερο μέλλον ... Αγγίζοντας πια την κορυφή της ζωής και κοιτάζοντας το μονοπάτι που βρίσκεται μπροστά μας, νοιώθουμε φόβο που δεν είναι πια ανηφορικό αλλά κατηφορίζει προς την παρακμή και τη συρρίκνωση. Από το σημείο αυτό και μετά, οι ανησυχίες μας για τον θάνατο δεν απομακρύνονται ποτέ από τη σκέψη μας ...

Το άγχος του θανάτου είναι η μητέρα όλων των θρησκειών, οι οποίες, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, επιχειρούν να καταλαγιάσουν την αγωνία του πεπερασμένου της ύπαρξής μας ... ... υπερευαίσθητοι άνθρωποι με πολύ έντονη αυτοεπίγνωση ... έχουν απορρίψει την ανακούφιση των θρησκευτικών μύθων, τους οποίους προσφέρει η κουλτούρα τους ...

Ο κάθε άνθρωπος φοβάται τον θάνατο με τον δικό του τρόπο ...
κάποιος φοβάται πως ποτέ δεν θα ξαναδεί, δεν θα ξανακούσει, δεν θα ξαναγγίξει κάποιον που αγαπά ... άλλος νοιώθει οδύνη που εκείνος θα βρίσκεται κάτω απ’ τη γη, ενώ όλοι οι φίλοι του θα βρίσκονται από πάνω ...
Κάποιοι πτοούνται από τη γιγαντοσύνη της αιωνιότητας, από το γεγονός ότι θα είμαστε νεκροί στους αιώνες των αιώνων ...
... η αίσθηση μιας αβίωτης ζωής ... μ’ άλλα λόγια όσο λιγότερο έχεις ζήσει τη ζωή σου τόσο μεγαλύτερο είναι το άγχος του θανάτου ... το άγχος του θανάτου πηγάζει από την αίσθηση ότι δεν κατόρθωσες να ζήσεις ολοκληρωμένα τη ζωή σου ... Αν γυρίσεις το βλέμμα στο παρελθόν, νοιώθεις πικρία για όλα όσα δεν πραγματοποίησες. Αν στρέψεις όμως το βλέμμα στο μέλλον, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις την δυνατότητα είτε να συσσωρεύσεις περισσότερη πικρία είτε να ζήσεις σχετικά ελεύθερος ...

Αυτό που τρομοκρατεί τους περισσότερους στον θάνατο δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος αλλά η απώλεια του παρελθόντος. Για την ακρίβεια, η διαδικασία της λήθης είναι μια μορφή θανάτου μόνιμα παρούσα μέσα στην ζωή ...

Τα ανθρώπινα όντα είμαστε από τη φύση μας πλασμένα για να συνδεόμαστε με τους άλλους ... Ο θάνατος όμως είναι μοναχικός, το πιο μοναχικό γεγονός της ζωής ...

Μπροστά στον μελλοθάνατο οι φίλοι και τα μέλη της οικογενείας γίνονται συχνά πιο απόμακρα γιατί δεν ξέρουν τι να πουν ... Πολλές φορές και οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι συνεργάζονται στην απομόνωσή τους ... μην τυχόν και παρασύρουν τους ανθρώπους που αγαπούν μέσα στον μακάβριο μελαγχολικό τους κόσμο.
Η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο είναι να του παρέχουμε και μόνη την παρουσία μας ...

Παρουσίαση μουσικής
157. Το τραγούδι της Λούλου
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΟΥΛΟΥ
Ano Kato Records 1996

3/12

Από το 1990 ο Σάκης Παπαδημητρίου (Θεσ/νίκη) τελειοποίησε την ιδέα της μουσικής επιτόπου, συνοδεύει δηλαδή στο πιάνο την προβολή μιας βουβής ταινίας. Ο δίσκος αυτός περιέχει την μουσική που παίχτηκε το 1993 για την της ταινία Lulu,το κουτί της Πανδώρας του 1928 που σκηνοθετήθηκε από τον G. W. Pabst. Τα κομμάτια ερμηνεύονται από τη Γεωργία Συλλαίου.


Καθένας που με βλέπει
πάντα κάτι μου γυρεύει:
«Lulu, Lulu γλυκειά».
Μου λέει μ’ αγαπά
και συνέχεια ζητά
τη ζωή μου.
Όλοι μ’ αγαπούν με πόθο τρελλό,
Μα ποτέ δεν ρωτούν, τι να θέλω εγώ.
Όλοι μ’ αγαπούν με έρωτα και πάθος,
Μα όλοι με ξεχνούν, κάνουν το ίδιο λάθος.

Παρουσίαση μουσικής
156. Ο Ρωμαίος στη στέγη
Μ’ ΑΓΑΠΑΣ;
LYRA 1996

9/18





Η μουσική για την ομώνυμη ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου του 1988 από τους «Χειμερινούς κολυμβητές». Το πρωτότυπο και σπάνιο αυτό συγκρότημα αποτελείται από τους:
Αργύρης Μπακιρτζής (Θεσ/νικη) φωνή
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Γράφει στίχους και μουσική.
Κώστας Βόμβολος (Βόλος) ακορντεόν, κανονάκι. Γράφει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Μιχάλης Σιγανίδης (Θεσ/νικη) κοντραμπάσο, μαντολίνο, φωνή. Γράφει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Κώστας Σιδέρης (Φλώρινα) τζουράς, φωνή
Γιώργος Τακματζόγλου (Έδεσσα) κιθάρα, φωνή
Φλώρος Φλωρίδης (Θεσ/νικη) σαξόφωνο. Ασχολείται με τη σύγχρονη τζαζ. Σολίστ και μέλος συνόλων σύγχρονης μουσικής
Χάρης Παπαδόπουλος (Κατερίνη) μπουζούκι. Γράφει μουσική.

Παρουσίαση μουσικής
155. Είμαι η κοκκινοσκουφίτσα
ΠΕΡΠΑΤΩ ΕΙΣ ΤΟ ΔΑΣΟΣ
LYRA 1997

4/12

Η μουσική που συνέθεσε ο Κώστας Βόμβολος για το μουσικό παραμύθι «Περπατώ εις το δάσος», που παίχτηκε από την Πειραματική σκηνή της Τέχνης το 1992 στο θέατρο Αμαλία. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον έργο, όπου με αρκετή δόση σουρεαλισμού, αναμειγνύονται υποθέσεις κλασσικών παραμυθιών. Έτσι την κοκκινοσκουφίτσα ταλαιπωρούν οι μητριά και οι κακές κόρες της, ενώ για να μη χαθεί στο δάσος σκορπάει κοντορεβυθούλικα ψίχουλα ! Εξαιρετικό για μεγάλα παιδιά μέχρι 98 ετών. Οι στίχοι είναι της Στέλλας Μιχαηλίδου. Το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι είναι συμπίλημα δύο τραγουδιών : «Είμαι η κοκκινοσκουφίτσα» και «Τα ψιχουλάκια», που είναι γραμμένα στο ίδιο μουσικό μοτίβο και αποδίδονται από την Ελένη Δημοπούλου. Έχουν αφαιρεθεί οι αφηγήσεις.

Είμαι η κοκκινοσκουφίτσα
αδύνατη σα μια καρφίτσα
από την παντοτινή νηστεία
τη σφουγγαρο-ταλαιπωρία
ζω μέσα σ’ αδικία
αμείλικτη δικτατορία
έχοντας γι’ αφεντικά
τρεις κόρες και μια μητριά
αχ και νάχα δυό φτερά
να πέταγα σαν τα πουλιά
αχ νάμουν μια πεταλουδίτσα
κι όχι η κοκκινοσκουφίτσα
με διαταγές με βασανίζουν
με τυρρανάνε, με ζαλίζουν,
με χτυπάνε, με φοβίζουν,
με κοροϊδεύουν και με βρίζουν
τα δυό μου τ’ αφεντικά
οι κόρες κι η μητριά
αχ νάμουν ένα πετραδάκι
σ’ ένα δροσερό ρυάκι
αχ νάμουν μια πασχαλίτσα
κι όχι η κοκκινοσκουφίτσα
Ψιχουλάκια θα σκορπάω
όπου βρεθώ κι όπου πατάω
έτσι ώστε αν θελήσω
σπίτι πίσω να γυρίσω
ψιχουλάκια θα σκορπάω
με προσοχή όπου πατάω
πυξίδα δε θα χρειαστώ
αυτά θάχω οδηγό
τα ψίχουλα είναι σκληρά
σκληρά σα πετραδάκια
και σίγουρα δε θα τα φαν
του δάσους όλα τα πουλάκια.

Παρουσίαση βιβλίου
Κάτω από το βλέμμα του Βούδα
Περλ Μπακ
Εκδ. Γκοβόστης 1995

*Ο παλαιότερος και πιο αντιπροσωπευτικός τίτλος είναι
«Η καλή γη»



Η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα κινέζικο χωριό των αρχών του 20ου αιώνα. Ένας γάμος με προξενιό ανάμεσα στον αγρότη Γουάνγκ Λουνγκ και την δούλα Ο-Λαν. Φτώχεια, οικογένεια, λοιμός, μετανάστευση, πόλεμος, σκληρή δουλειά και στο τέλος πλούτος. Από εκείνη τη στιγμή όμως αρχίζουν και τα προβλήματα. Αχαριστία του άντρα και κακο-μεταχείρηση της γυναίκας. Παρακμή των αξιών, παράλληλα με τον πλουτισμό.
Ακολουθεί άρθρο του Δημήτρη Γκιώνη στην Ελευθεροτυπία
Η Κίνα της Μπακ δεν είναι εκείνη των ειδυλλιακών τοπίων, του στοχασμού και των αυτοκρατόρων. Είναι βαθιά ρεαλιστική, ρημαγμένη από πλημμύρες, σαρωμένη από καταστροφικούς ανέμους, πληγωμένη από τους πολέμους. Και οι πράξεις των ηρώων της είναι ρυθμισμένες από αυστηρούς κανόνες: τις συνήθειες, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις κοινωνικές συνθήκες και τις μεταξύ τους σχέσεις. Κεντρικός άξονας, η κυριαρχική επίδραση της γης -της γης που τους θρέφει και στην οποία θα καταλήξουν.
Γεννήθηκε το 1892 στη Βιρτζίνια και πέθανε το 1973 σε ηλικία 61 ετών. Οι γονείς της, πρεσβυτεριανοί ιεραπόστολοι, πήγαν στην Κίνα ενώ η Περλ ήταν ακόμη μωρό. Έμαθε αγγλικά και κινεζικά και ανατράφηκε με συνομήλικά της κινεζάκια Σπούδασε στην Αμερική κι επέστρεψε στην Κίνα, όπου εργάστηκε ως καθηγήτρια αγγλικών. Το 1917 παντρεύτηκε τον αγρονόμο και ιεραπόστολο Τζον Μπακ, από τον οποίο χώρισε το 1934, για να παντρευτεί τον επόμενο χρόνο τον Νεοϋορκέζο εκδότη της Ρίτσαρντ Ουόλς. Έκτοτε εγκαταστάθηκε οριστικά στη Ν. Υόρκη.
Άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα και άρθρα σχετικά με την Κίνα το 1923 και συνέχισε με μυθιστορήματα. Το 1932 της απονεμήθηκε το βραβείο Πούλιτζερ για το μυθιστόρημα «Η καλή γη» κι έξι χρόνια αργότερα το Νόμπελ. Εκτός από το συγγραφικό της έργο διακρίθηκε για τη κοινωνική και ανθρωπιστική της δράση. Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δημιούργησε το Ίδρυμα Περλ Μπακ, με σκοπό τη βοήθεια και ανακούφιση παιδιών από ασιατικές χώρες και παιδιών διανοητικά καθυστερημένων.
Διαβάζοντας τα γλαφυρά βιβλία της, έχεις την αίσθηση ότι είναι γραμμένα από Κινέζο.
«Αυτό που όρισε τις λογοτεχνικές μου προσπάθειες είναι το κινεζικό και όχι το αμερικανικό μυθιστόρημα. Η πρώτη ιδέα για το τι είναι διήγημα, πώς λες και πώς γράφεις μια ιστορία, μου ήρθε από την Κίνα, και θα ήταν αχαριστία να μην το αναγνωρίσω», ομολογεί κατά την απονομή του Νόμπελ στη μακροσκελή ομιλία της, στην οποία έδινε μια σαφή εικόνα για την κινεζική λογοτεχνία.
«Στην Κίνα το μυθιστόρημα ούτε ήταν ούτε θεωρήθηκε ποτέ τέχνη κι ούτε ποτέ Κινέζος συγγραφέας είδε τον εαυτό του ως καλλιτέχνη», είπε ακόμη. Και: «Στην Κίνα η τέχνη και το μυθιστόρημα ήταν δύο τομείς απολύτως χωριστοί. Εκεί η λογοτεχνία ως τέχνη ανήκε στην αποκλειστική δικαιοδοσία των γραμματισμένων. Ηταν μια τέχνη που την καλλιεργούσαν οι ίδιοι, σύμφωνα με τους δικούς τους κανόνες, την καλλιεργούσαν ο ένας για τον άλλο και δεν υπήρχε σ' αυτή θέση για το μυθιστόρημα».
Το κινεζικό μυθιστόρημα, θα διευκρινίσει στη συνέχεια, «γράφτηκε στο λαϊκό ιδίωμα γιατί οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να διαβάσουν και να γράψουν και το μυθιστόρημα έπρεπε να είναι γραμμένο έτσι ώστε, όταν διαβαζόταν φωναχτά, να είναι κατανοητό από πρόσωπα που μπορούσαν να επικοινωνήσουν μόνο μέσω του προφορικού λόγου. Σ' ένα χωριό δύο εκατοντάδων ψυχών ίσως μόνο ένας ήταν σε θέση να διαβάζει, και τις γιορτές ή τ' απογεύματα, όταν τελείωνε η δουλειά, διάβαζε στο λαό από κάποια ιστορία. Η αυγή του κινεζικού μυθιστορήματος άρχισε ακριβώς μ' αυτόν τον απλό τρόπο». Η αμοιβή του αναγνώστη ήταν κάποιες πενταροδεκάρες από τους ακροατές. Οι συγγραφείς των ιστοριών αυτών ήταν ανώνυμοι: «Μια ιστορία αναπτυσσόταν μέσα από διαδοχικές εκδοχές, σαν μια δομή πλασμένη από πολλά χέρια».
«Σ' αυτή την παράδοση του μυθιστορήματος γεννήθηκα και ανατράφηκα ως συγγραφέας. Γι' αυτόν το λόγο η φιλοδοξία μου δεν κατευθύνθηκε προς την ωραιολογία ή τη χάρη της τέχνης», βεβαιώνει η Μπακ. Και κάτι ακόμη: «Η θέση του μυθιστοριογράφου είναι στο δρόμο. Εκεί είναι ευτυχέστερος».
(Τα βιογραφικά της Μπακ και τ' αποσπάσματα από το λόγο της στη Σουηδική Ακαδημία είναι από το βιβλίο «Ένας αιώνας Νόμπελ», επιμέλεια Θανάσης Νιάρχος, εκδόσεις «Καστανιώτη»).