Παρουσίαση μουσικής

307. Κωλοέλληνες

ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ

POLYGRAM, 1989

Ο δίσκος αυτός  του Διονύση Σαββόπουλου χαρακτηρίστηκε ως ο πιο αμφιλεγόμενος & λιγότερο επιτυχημένος εμπορικά δίσκος της καριέρας του. Άραγε μετά από 13 χρόνια μήπως θάπρεπε οι πολυάριθμοι οργισμένοι μαζί του «κωλοέλληνες» να κάνουν λίγη αυτοκριτική και να παραδεχτούν ότι ήταν άλλη μια «δυνατή» στιγμή ενός διορατικού και ταλαντούχου δημιουργού;

Κωλοέλληνες.

Μελαμψές φυλές,

κοντοπόδαρες.

Σειλινοί του κράτους,

που ξερνάει και να `τους.

Τσιφτεντέλληνες,

με γονείς ληστές.

Των συντρόφων τους θύτες

για αμνηστία αλήτες,

τώρα διοικητές.

Κράτος ασυστόλων

και πεσμένων κώλων.

Κωλοέλληνες.

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη,

που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό.

Στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη

απ` ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.

Κωλοέλληνες.

Μασκαρλίκια δες.

Στο Άλφα της Αξίας

της Αρχής της Μίας,

λουτροκαμπινές.

Τιμωρός καιρός.

Πέντε αιώνες δύσης

εθνικής θα ζήσεις

από δω και μπρος,

με αγγλικές αλφαβήτες

μαλλιαροί μου Ελλαδίτες

θλιβερές μου πορδές.

Πνεύμα αλήτικο,

Ελλαδίτικο.

Σε μικρά Ασία,

Κύπρο, Λευκωσία,

Βόρειο-Ήπειρο.

Δεν ακούει κανείς.

Στο χειρότερο

του Ελληνισμού κομμάτι

στην Ελλάδα ζούμε.

Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,

τη θάλασσα, την πόλη, το ιερό,

πλημμύρισε σκουλίκια η μητέρα

το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.

Δεν υπάρχει ελπίς

στην Ελλάδα ζεις.

Σκαλιστές σκιές,

Μακρυχέρηδες.

Με το φως σπασμένο

Κρατικοποιημένο.

Αχ, οι Έλληνες!

Αλλά εκεί στην ξένη

στην οθόνη σκυμμένοι,

θεϊκά δεμένοι

με την οικουμένη.

Στους απέναντι τόπους

φωτοκολλημένοι

απ` τον εδώ ουρανό τους.

Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις,

ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί

και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης

στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί.

Στους Πανέλληνες.

Παρουσίαση μουσικής
167. Εμείς του 60 οι εκδρομείς
ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ
UNIVERSAL 1989


3/8




Το 1989 ο Διονύσης Σαββόπουλος κυκλοφόρησε τον δίσκο «Το κούρεμα» που χαρακτηρίζεται από κάποιους ως αμφιλεγόμενος και όχι πετυχημένος. Μερικοί «σύντροφοι» μάλιστα αναφέρουν ότι ξεσήκωσε «θύελλα αντιδράσεων». Για μας τους, πολύ παλιούς «ακροατές-μουσικούς συντρόφους» είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τέτοιου είδους σημαντικά πράγματα με τη μεροληπτική συκινησιακή αγάπη μας για τον Διονύση. Ειδικότερα με το κομμάτι «Εμείς του 60».
Εμείς, του ‘60 οι εκδρομείς,
απόμακροι εξαρχής
εκτός παραδομένου κόσμου εμείς,
ανήλικοι διαρκώς,
μα κι απ’ το καθεστώς
αμόλυντοι ευτυχώς.
Εμείς, μιας δίψυχης ωδής,
παράλογα ανοιχτής,
με συμπεριφορές ανατροπής,
και της βαθιάς μας ζωής, της συντηρητικής,
εμείς οι εκκρεμείς.
Χρονιές, με αίμα και φωτιές,
και χούντας, κι ιουλιανές,
και της μεταπολίτευσης φωνές,
αυτού του συρφετού, του δημοκρατικού
του νέου εγωισμού.
Εμείς, υπόγειας διαδρομής, το ‘83 παχείς,
με τραπεζάκια έξω ευτυχείς,
σε κύμα ξαφνικό, στο Ολυμπιακό,
στο απόλυτο κενό.
Χιονιάς, βραδιές αστροφεγγιάς,
το βούισμα της συκιάς,
σ’ αυτή την ηλικία, ή μιλάς
της καθεμιάς γενιάς, καινούριας και παλιάς,
ή κλείνεις και σιωπάς.
Σχεδόν 45 ετών, με μπλοκ επιταγών,
χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν
τη γη του θησαυρού,
τους τίτλους τ’ ουρανού
το αίμα του θεού.