Παρουσίαση μουσικής

372. Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα

ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ

LYRA, 1963

Τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε  ποίηση Οδυσσέα Ελύτη. Το ομώνυμο ποίημα ανήκει στον κύκλο «Μικρές Κυκλάδες», που ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε το 1963, ειδικά για να μελοποιηθούν από τον Θεοδωράκη. Ο Θεοδωράκης τα μελοποίησε αμέσως και πρωτοπαρουσιάστηκαν στην μπουάτ "Συμπόσιο", με τον Νότη Μαυρουδή στην κιθάρα και την Ντόρα Γιαννακοπούλου στην ερμηνεία.

Στις αρχές του '64 ηχογραφήθηκαν σε δύο εκτελέσεις, μία με την Ντόρα Γιαννακοπούλου και μία με την Σούλα Μπιρμπίλη.

Εδώ επιλέγουμε την 2^η εκτέλεση από την αγαπημένη μας φίλη, («Σουλέτ» για τους οικείους), της μεγάλης μουσικής οικογένειας (αδελφός Σώτος Κυριαζόπουλος, βιολιστής βιρτουόζος, αδελφή Ζωζώ Κυριαζοπούλου, τζαζ τραγουδίστρια, Δημήτρης Καψύλης τζαζ πιανίστας).

Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα,

βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι.

Το χέρι σου έφευγε με το νερό,

να στρώσει νυφικό το πέλαγο.

Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό.

Άγγελοι μ’ έντεκα σπαθιά

πλέανε πλάι στ’ όνομά σου,

σκίζοντας τ’ ανθισμένα κύματα.

Στους κόρφους σου έκρυβες μια χάρη,

που ήταν το ίδιο το φεγγάρι.

Φεγγάρι εδώ, φεγγάρι εκεί,

αίνιγμα διαβασμένο από τη θάλασσα.

Για το δικό σου το χατίρι

ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα,

βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι.

Παρουσίαση μουσικής

371. Η ιστορία της Μαρίας Νο 1

ΑΤΑΣΘΑΛΙΕΣ

LYRA, 1993

Ο φίλος Βασίλης Νικολαϊδης είναι μόνιμος κάτοικος της Μενεστρέλλων Πολιτείας και έχει ήδη προσφέρει δύο τραγούδια του το 2008 και το 2011. Όπως κάθε τρία χρόνια λοιπόν έτσι και φέτος φιλοξενούμε το πιο εμβληματικό, κατά την άποψή μας, έργο του, «την ιστορία της Μαρίας», που περιέχεται στον δίσκο «Ατασθαλίες». Πρόκειται βέβαια για το 1^ο μέρος της ιστορίας της περίφημης αυτής Μαρίας με την ευπροσάρμοστη ηθική, που της επέτρεψε να επιζήσει σε χρόνια δύσκολα. Το 2^ο μέρος υπάρχει στον ίδιο δίσκο και έχει μια πολύ πρωτότυπη τροπή. Ίσως το 2017... Μουσική, στίχοι, ερμηνεία Βασίλης Νικολαΐδης.

Η ιστορία της Μαρίας Νο 1

Σαν πρώιμο σταφύλι η Μαρία

Πριν πατήσει ακόμα καν τα δεκατρία

Τους άντρες έκανε τυφλά να την ποθούν

Σαν τα μυγάκια που πετούν γύρω απ’ τη φλόγα

Όταν αντίκριζαν τη ροδαλή της ρώγα

Γύρω της τρέχαν για να τσουρουφλιστούν

Κατεβαίνει απ’ το χωριό της στην Αθήνα

Γερμανοί παντού και λύσσαξε στην πείνα

Τι άλλο θα βρω για να σας πω ένα παραμύθι

Λόγω πείνας της αμβλύνθηκαν τα ήθη

Στην Αθήνα της Μαρίας η εμορφιά

Ξεπουλήθηκε στη μαύρη αγορά

Ένας δοσίλογος την έχει ερωτευτεί

Κι αυτή του δίνεται χωρίς να το σκεφτεί

Μία μέρα ένας άντρας την πλευρίζει

"Κακομοίρα μου", στ’ αυτί της ψιθυρίζει

"Μ’ αυτόν που είσαι το κεφάλι σου θα φας,

Γυρεύοντας κοπέλα μου το πας;"

Σηκώθηκε ένα βράδυ απ’ το κρεββάτι

"Προς νερού μου" λέει "πάω" στο συνεργάτη

Βιαζότανε αυτός να την πηδήσει

Μα τον πείθει πως αμέσως θα γυρίσει

Από κάτω περιμέναν οπλισμένοι

Δυο της Όπλα και στο κόμμα οργανωμένοι

Τους ανοίγει, ανεβαίνουνε επάνω

Και σκοτώνουν στο κρεββάτι τον ρουφιάνο

Φχαριστήθηκε ο κοσμάκης, κι η Μαρία

Άστε ντούε βγήκε στην παρανομία

Μα την ψάχνανε παντού οι Γερμανοί

Φεύγει εκείνη στο βουνό για να κρυφτεί

Με αντάρτες στο βουνό κάνει παρέα

Γνωρίζει κάποιονε ονόματι Αντρέα

Τα γένια του μυρίζανε θυμάρι

Μαυροσκούφης ήτανε του Άρη

Της υπόσχεται, μόλις λευτερωθούνε

Με το καλό θα ήθελε να παντρευτούνε

Ενώ μπαίναν στην Αθήνα οι Εγγλέζοι

Δως του εκείνος για παντριά να την πιέζει

Κάποιος βρέθηκε να την διαφωτίσει

Ο Φώτης, και τα μάτια της να ανοίξει

"Ο Αντρέας ήταν", λέει, "Τροτσκιστής,

Γι’ αυτό δεν πρέπει να τον ξαναδείς"

Του χώσανε λοιπόν μία παγίδα

Του αντάρτη κι αν τον είδατε, τον είδα

Πάει τον έφαγε το μαύρο το σκοτάδι

Κατά διαταγήν του Ζαχαριάδη

Και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο Γράμμο

Ο Φώτης την εζήτησε σε γάμο

Ο Φώτης βρέθηκε μετά στη Βουλγαρία

Κι αυτή να σέρνεται μες στα στρατοδικεία

Ο επίτροπος ζητά την εσχάτη των ποινών

Μα επεμβαίνει, ευτυχώς, κάποιος γιος εφοπλιστών

Την είχε δει σε μια εφημερίδα

"Την ερωτεύτηκα μπαμπά", του λέει, "μόλις την είδα"

Κι όταν σκότωσαν τον Νίκο Μπελογιάννη

Στη Μητρόπολη γινήκανε οι γάμοι

Ο φάκελός της σαν σκιά εξαφανίστηκε

Σε κολυμπήθρα εθνική ξαναβαφτίστηκε

Από τότε κολυμπάει στα πλούτη μέσα

Η Μαρία είναι τώρα ναυαρχέσα

Έχουν δίκιο της ζωής οι βετεράνοι

Στόλους σέρνει άμα θέλει το φουστάνι

Έχουν δίκιο όταν λένε οι παλιοί

Στόλους σέρνει άμα θέλει, (νανανα.. τιντιντιν....)

Παρουσίαση μουσικής

370. Κρατώντας το τζιτζίκι

ΙΟΥΛΙΟΥ ΛΟΓΟΣ

ANKH, 1996

Συλλογή συνθέσεων της Angelique Ionatos πάνω σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη.

Η Αγγελική Ιονάτου έχει χαρακτηριστεί πρέσβειρα της ποίησης του Ελύτη στη Γαλλία. Τα «Λόγια του Ιούλη», Ιουλίου Λόγος, εκδόθηκαν  στην Αθήνα το 1991

Η ίδια γράφει: «Το 1992 έλαβα από τον Οδυσσέα Ελύτη ένα μικρό μπλέ βιβλίο με κόκκινα γράμματα και από κάτω ένα σχέδιο γοργόνας που στο ένα χέρι κρατούσε ένα καράβι και στο άλλο ένα ψάρι. Μέσα στο βιβλίο υπήρχαν πολλές φωτογραφίες του ποιητή στη θάλασσα από την παιδική ηλικία μέχρι την εφηβεία... ήταν σαν να μου θύμιζαν αναμνήσεις από την δική μου παιδική ηλικία... Όταν άρχισα να γράφω μουσική δεν ήξερα αν με ενέπνεε πιο πολύ η ποιητική φράση ή η φωτογραφία... Ιουλίου λόγος, όπως λέμε «...έχεις τον λόγο της τιμής μου».

Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο «Κρατώντας το τζιτζίκι» και το ερμηνεύει η συνθέτις μαζί με τον αγαπημένο βαρύτονο Σπύρο Σακκά.

Κρατώντας το τζιτζίκι

που είναι ο Δίας

και πάει απόνα σ’ άλλο γαλαξία

τα καλοκαίρια του

Παρουσίαση μουσικής

369. Τake your time

QUEEN OF THE SURREAL

Mahayana Records, 2013

Αυτός είναι ο 1ος δίσκος μιας νεαρής τραγουδοποιού από την Πάτρα. Η Sma Rag Da Σμαράγδα Αλεξανδρή 18 ετών είναι συνθέτης, στιχουργός, ενορχηστρωτής, ερμηνεύτρια. Δεν έμεινε και τίποτ’ άλλο. Κι όμως ! Έχει και κάποιο άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό: μιλάει (τραγουδάει) πολύ σωστά αγγλικά. Η Σμαράγδα, σοβαρή αλλά με χιούμορ, σεμνή αλλά χωρίς συμπλέγματα, ξεκινάει μια «μουσική ζωή», που θα είναι πλούσια. Το συγκεκριμένο ερωτικό τραγούδι, που κυκλοφορεί στο δίκτυο, έχει τίτλο “Τake your time” και αποδίδεται σε αρκετά ελεύθερη μετάφραση στα ελληνικά έτσι:

Take your time -  Με την ησυχία σου

Γελάω που πάντα έλεγες «για πάντα»

Ο κόσμος λες για μάς νάχει φτιαχτεί

Μα πιο αστείο είναι που είπες ότι θάσαι

Ο μόνος που σε με δεν θα δοθεί.

Γελάω γιατί ήθελες και σπίτι στο Λονδίνο

Σαν πως εκεί θα ζούσαμε μαζί.

Κι αστείο είναι που θύμωσες σαν είπα

«Ιδέα σκληρή για νάναι αληθινή»

Δες πίσω σου λιγάκι και, για πες μου

Πώς πρέπει εγώ να νοιώθω τώρα δα;

Χαζή ίσως; Γιατί, τι άλλο είμαι;

Γιατί να με σκοτώσεις σάφησα;

Άφθονο χρόνο έχεις τώρα.

Με το πάσο σου ν’ αποφασίσεις

Μα θάμαι εκεί  φίλε αν αργήσεις;

Με την ησυχία σου ν’ αποφασίσεις

Θες λίγο χώρο ν’ ανασάνεις,

Ελπίζω η μορφή μου να σου λείψει.

Τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως θέλεις

Μα είν’ ντροπή, στο λέω, ναι ντροπή

Για μένα τίποτα ξανά δεν θάν’ το ίδιο

Και πίστευα, αστείο θα σου φανεί

Το τέλος θάρθει από δικό μου λάθος,

Αφού ως γνωστόν εγώ είμαι «σπαστική»

Γι αυτό το λόγο κάνω ότι κάνω

Μα ξέχασα ποιά ήμουν στη ζωή.

Δες πίσω σου λιγάκι και για πες μου

Πως πρέπει εγώ να νοιώθω τώρα δα;

Χαζή ίσως; Γιατί, τι άλλο είμαι;

Γιατί να με σκοτώσεις σάφησα;

Γι αυτό μωρό μου

Άφθονο χρόνο έχεις τώρα.

Με το πάσο σου ν’ αποφασίσεις

Μα θάμαι εκεί  φίλε αν αργήσεις;

Με την ησυχία σου ν’ αποφασίσεις

Θες λίγο χώρο ν’ ανασάνεις,

Ελπίζω η μορφή μου να σου λείψει.

Παρουσίαση Βιβλίου

Αγαπητέ Θεέ

Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ

Εκδ. Opera, 2002

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι άνθρωποι.

Συνυπογράφω λέξη προς λέξη το ακόλουθο κείμενο της συγγραφέως Ιωάννας Μπαμπέτα.

Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Αληθινό, σκληρό, συγκινητικό αλλά και τόσο αισιόδοξο. Σε κάνει να σκεφτείς για τη ζωή και με ποιο τρόπο να τη ζήσεις καλύτερα.

Πρωταγωνιστής ο Όσκαρ, ένας δεκάχρονος, που μένει σ' ένα νοσοκομείο και κάνει παρέα με μια Ροζ κυρία, παλαίστρια του κατς. Είναι άρρωστος και νιώθει πως όλοι τον φοβούνται. Φοβούνται αυτόν και την αρρώστια του. Κι αναρωτιέται γιατί; Γιατί οι άνθρωποι να αγαπούν μόνο έναν υγιή Όσκαρ;

Δεν έχει χρόνο στη διάθεση του. Θέλει όμως τόσο πολύ να ζήσει. Να μπει στην εφηβεία, να ερωτευτεί, να πιάσει δουλειά, να παντρευτεί και να κάνει όλα αυτά που κάνουν οι υγιείς άνθρωποι. Θα το καταφέρει με τη βοήθεια της φίλης του. Τα γράμματα του προς το Θεό, για τον οποίο δεν είναι σίγουρος αν υπάρχει, τον βοηθούν να ανοιχτεί και να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του.

Ένα βιβλίο που με έκανε καλύτερο άνθρωπο!

"Αγαπητέ Θεέ,

Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών... κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.

Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους."           

Οι σκέψεις που δεν τις λες είναι σκέψεις που βαραίνουν, σε στοιχειώνουν, σου φορτώνονται, που μουχλιάζουν και δεν κάνουν χώρο να ‘ρθουν καινούργιες σκέψεις...