Παρουσίαση βιβλίου
Ο
δειπνοσοφιστής
Ζουράρις Χρήστος
Εκδ. Ίκαρος, 1990
Ο Δειπνοσοφιστής, ψευδώνυμο του Χ.
Ζουράρι, δεν γράφει διαλόγους αλλά αναλυτικά σχόλια ουσιαστικού χαρακτήρα που
πολύ απέχουν απ’ το να είναι συνταγές ή κανόνες: το θέμα εδώ είναι η φιλοσοφία
της γεύσης, η αισθητική της, η κοινωνιολογία της και, κυρίως, η τελετουργική
της διάσταση. Στόχος: η σωστή χρήση της γεύσης ως εφεδρική μέθοδος για μια πιο
υποδειγματική ζωή.
Στον "Δειπνοσοφιστή"
περιέχονται τα κείμενα που δημοσιεύθηκαν από το 1989 στο περιοδικό
"Κ" της Καθημερινής.
Αποσπάσματα:
«Συμπόσιο: ... το φαγητό δεν πρέπει
να μετατραπεί σε κτηνώδη πολυφαγία, το κρασί δεν πρέπει να οδηγήσει σε μέθη και
η κουβέντα δεν πρέπει να καταλήγει σε ακατάσχετη φλυαρία...»
«Μουσακάς: ... σε κάθε μπουκιά ο
ευτυχής μουσακοφάγος πρέπει να αισθάνεται και να διακρίνει βαθμηδόν πρώτα την
αιχμηρότητα (δηλαδή το τραγανιστό και την ελαφρά πικράδα) των λαχανικών, έπειτα
τη λαγνεία του ψιμμιθιωμένου κιμά και τέλος τη μαλακότητα της κρέμας, που ως
αποστολή έχει την άμβλυνση των γευστικών αντιθέσεων και την αποκατάσταση της
τελικής ισορροπίας σε ένα υψηλότερο επίπεδο γευστικής αρμονίας...»
«Γλυκά: ... γιατί το αίσθημα του
γλυκού και όχι του πικρού, του αλμυρού, ή του ξινού χαρίζει στον άνθρωπο μια
κορυφαία εντύπωση ηδονής, χαράς και ελευθερίας; ... Κατεξοχήν «θύματα» της
γοητείας των γλυκών, δηλαδή αυτής της περίεργης και ηδονικής πολυτέλειας,
υπήρξαν ανέκαθεν τα παιδιά ... όντα ευάλωτα στη φαντασμαγορία του περιττού,
ευεπίφορα στα παιχνίδια και επιρρεπή στην περιπέτεια της επιθυμίας...»
«Ο χρόνος: ... ο χρόνος στον τόπο
μας μπορεί, ανάλογα με την ένταση της πλήξης που μας διακατέχει, είτε να
φαγωθεί είτε ν’ αποτελέσει αντικείμενο ποινικώς κολάσιμου αδικοπραγίας...
φάγαμε την ώρα μας... σκοτώσαμε την ώρα μας...»
«... η σημαντικότερη συνέπεια της
εξάρτησης της κουζίνας από τις εποχές ήταν η δημιουργία ενός γαστρονομικού
κύκλου... τρώγοντας τις ντομάτες και τα αγγούρια το καλοκαίρι και περιμένοντας
να χειμωνιάσει για να φάνε τα λάχανα και τα πράσα, οι άνθρωποι ανήγαγαν τον
γαστρονομικό κύκλο σ’ ένα σύμβολο ευτυχίας, που εμπλούτιζε το παρόν, αντλώντας
κύρος και ισχύ από την σταθερότητα της μνήμης και την προσδοκία της βέβαιης
επιστροφής...»
