Παρουσίαση
βιβλίου
Αναπάντεχνα
Κανδηλώρος Χάρης
Εκδ. Mabrida,
2014
Τα «Αναπάντεχνα» είναι ένα βιβλίο ιδιαίτερο. Όπως λέει και ο
υπότιτλος περιέχει «Μικροσκοπικά Διηγήματα». Είκοσι μία αλλόκοτες ιστορίες από
το παρελθόν και το μέλλον!
Άδικα ψάχνουμε στη 2η σελίδα τις συνηθισμένες
συντεταγμένες για τον εκδότη, τα πνευματικά δικαιώματα, τον συγγραφέα, τον
εικονογράφο και τον τυπογράφο. Το μόνο που υπάρχει είναι μια χειροποίητη
σφραγίδα «χτυπημένη» στα 300 μοναδικά αντίτυπα της 1ης και
(μοναδικής;) αυτής έκδοσης.
Ο νομικός και συγγραφέας Κ. Λεϊμονής, στην βιβλιοκριτική του
γράφει:
«... O Χάρης Κανδηλώρος ακροβατεί ανάμεσα στη
φαντασία και την πραγματικότητα. Πατά γερά και με αξιοπρόσεχτη τεχνική πάνω στο
λεξιλογικό πλούτο της ελληνικής γλώσσας, χωρίς να απομονώνεται στη λογιότητα
της γραφής του. Ο λόγος στα χέρια του δεν αποτελεί μονάχα το μέσο έκφρασης,
αλλά και τον πηλό της δημιουργίας ή καλύτερα, επί το παιδικότερο, την
πλαστελίνη των προβληματισμών του. Είναι αφηγήματα; Παραμύθια; Ανεκπλήρωτα
παιδικά όνειρα; Ή μήπως εν τέλει η διαπίστωση ότι οι άνθρωποι δεν θα
μεγαλώσουμε ποτέ; Σε όλους τους τομείς. Κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, αλλά
κυρίως ηθικά και ενδόμυχα...»
Ο ίδιος ο συγγραφέας όμως δεν συμφωνεί.
«Αυτό το βιβλίο περιέχει μόνον αλήθειες», λέει, και
υποστηρίζει ότι «...Τίποτε από αυτά που γράφω δεν τα έβγαλα από το μυαλό μου.
Είναι όλα εικόνες και ιστορίες από πρώτο χέρι. Ακούω φωνές... Ειδικά όταν είμαι
μόνος. Ακούω φωνές και βλέπω εικόνες ξύπνιος. Αυτό που συμβαίνει σε μένα έχει
ξαναγίνει μόνο μια φορά στην ιστορία, το 1425, σε μια παιδούλα, την Ιωάννα της
Λωραίνης».
Η εικονογράφηση περιλαμβάνει 23 πρωτότυπα σχέδια και έγινε
από τον ίδιο τον Χ. Κανδηλώρο. «Με πενάκι και σινική μελάνι σε ριζόχαρτο,
αποθήκευση σε ηλεκτρονική μορφή και στη συνέχεια επεξεργασία στον Η/Υ. Δεν έχω διδαχτεί σχέδιο, αλλά η
εικονο-γράφηση μου δίνει μεγάλη χαρά».
Τέλος, προσοχή στο οπισθόφυλλο. Εκεί κρύβεται ένας σπουδαίος
στίχος του Βιργίλιου, από τη «Elegiae in Maecenatem», που έγινε γνωστός χάρις
στην ξυλογραφία του 1543 που υπάρχει στο έργο «De Humani Corporis Fabrica» (Libri Septem) του Andreas Vesalius.
Σημασία στη
λεπτομέρεια από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.
Ακολουθεί αυτούσιο ένα από τα «Μικροσκοπικά Διηγήματα» με
τίτλο
“Δειλινό”
Καθισμένος στην ακτή απέναντι από τη μακρά νήσο, απολαμβάνει το δειλινό˙ είναι η στιγμή
που βγαίνουν οι λύκοι πάνω στο
νησί, και δικαίως ονομάστηκε λυκόφως. Το
δειλινό όμως συμβαίνει και κάτι άλλο: τα δειλινά, ή αλλιώς mirabilis jalapa, αρχίζουν να μοσκοβολούν συγχρονισμένα. Το
άρωμα τους, σε ευαίσθητες μύτες, οδηγεί σε
λιποθυμία. Αλλά καλύτερα να λιποθυμάς από ένα δυνατό άρωμα, παρά από ένα δυνατό ξύλο. Η Μακρόνησος απέναντι
δεν είχε ποτέ mirabilis jalapa, μα είχε άφθονο
ξύλο. Ξύλο ανελέητο. Ξύλο σκληρό από αιωνόβιους κέδρους, που καλύπτουν το 98%
του νησιού. Κέδρους ψηλούς που φθάνουν τα 980 μέτρα, καθιστώντας το μακρύ νησί το μεγαλύτερο, μετά τον Λίβανο, εθνικό πάρκο κέδρων της Μεσογείου.
Κέδρους δεν έχει η Καζέρτα... έτσι ξεμπερδέψαμε.
Απολαμβάνει το δειλινό και τη μυρωδιά των δειλινών, χωρίς να σκέπτεται καθόλου το παρελθόν. Δεν έχει νόημα. Μπροστά του, ένα
χαριτωμένο, κατάλευκο bungalow.
Σαν να είναι φτιαγμένο από καθαρό, αγνό χιόνι.
Όπως τα χαριτωμένα, κατάλευκα ιγκλού των Ινουίτ.
Μόνο που σ’αυτό δεν κατοικεί Εσκιμώος, αλλά
ένα γεροντάκι με στρογγυλή κοιλιά.
Το λυκόφως πέφτει και αυτός κοιτάζει το Μακρονήσι (βλέπει άραγε λύκους από τέτοια
απόσταση;). Λίγο πριν, αυτός ο
αγαθός παππούς τού εξομολογήθηκε ότι "ήταν
με τους άλλους..." Σταύρωσε τα δάχτυλά του σε σχήμα Χ. Χ όπως Χίτης. Εκείνος παραμένει ασάλευτος, καθισμένος στα βράχια απέναντι από το νησί, ακούγοντας την εισαγωγή από την
όπερα του Βάγκνερ. Οι θεοί όμως πέθαναν και έμεινε μόνο το λυκόφως...
Ένα ιστιοφόρο εισβάλλει στο οπτικό του πεδίο. Ξεκίνησε χρόνια πριν από την Βάρκιζα. Τώρα πια
πλησιάζει στον προορισμό του. Η
πλώρη του σημαδεύει το νησί. Ο
νοτιοδυτικός άνεμος, ο Γαρμπής, το σπρώχνει
απαλά, αλλά αποφασιστικά.
Τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει, κανείς.
Θα πέσει πάνω στα βράχια. Οι λύκοι
ουρλιάζουν, τα δειλινά μοσκοβολούν,
οι κέδροι γέρνουν με απορία και το
κοιτούν. Το σκαρί πέφτει με ορμή πάνω στο νησί και αυτό... σκίζεται
στα δύο. Το είδε με τα μάτια του
και ας μην το πιστεύει. Το είδε και ο
γεράκος-Χίτης. Το νησί σκίστηκε
στα δύο! Το διαπέρασε η μυτερή πλώρη του μικρού ιστιοφόρου.
