Παρουσίαση βιβλίου

Το άσπρο ελάφι

Thurber James

Εκδ. Ερατώ, 2003

Ένα κρυφό σουρεαλιστικό παραμύθι για μεγάλους, ακατάλληλο για σοβαροφανείς προσγειωμένους ενήλικες. Ένα συνεχές παιχνίδισμα με τις λέξεις. Μια ανατρεπτική μορφή διήγησης πάνω σε κλασική παραμυθένια δομή.

Ένα κείμενο σε πλήρη συγγένεια με την Μενεστρέλλων Πολιτεία.

Μια μετάφραση εμπνευσμένη από τον Σωτήρη Κακίση.

Καμία σχέση με το νεαρό άσπρο ελάφι του Χ. Χωμενίδη, που εκδόθηκε πρόσφατα.

Μερικά αποσπάσματα:

Αν ένα από κείνα τ’ απογεύματα του Απρίλη, τότε που ο καπνός κατεβαίνει προς τα κάτω αντί ν’ ανεβαίνει προς τα πάνω, τότε που τα κοντινά πράγματα μοιάζουνε μακριά πολύ και τα μακρινά κοντά, περπατήσετε και περιπλανηθείτε και πάτε αρκετά μακριά, πιθανόν να φτάσετε κάποτε στο μαγεμένο δάσος… Θ’ αντιληφθείτε τα δέντρα του από μεγάλη απόσταση, από να’ άρωμα που δε γίνεται να το ξεχάσετε ποτέ για τα καλά κι ούτε ποτέ καλά να το θυμάστε… Αν ξεριζώσετε ένα από τα δέκα χιλιάδες μανιτάρια που φυτρώνουν στο σμαραγδένιο χορτάρι… θα το αισθανθείτε βαρύ σα σφυρί στο χέρι σας, αν το αφήστε όμως θα πετάξει και θα χαθεί πάνω από τα δέντρα σα μικροσκοπικό αλεξίπτωτο, σέρνοντας πίσω του μαύρα και πορφυρά αστέρια.

Υπάρχει ακόμα κι ένας θρύλος, που πρωτοειπώθηκε από ραψωδούς το Μεσαίωνα, πως οι λαγοί εδώ μπορούν να χαιρετάνε με τα κεφάλια τους, όπως οι άνθρωποι χαιρετάνε με τα καπέλα τους, βγάζοντάς τα με τις πατούσες και ξαναφορώντας τα μετά…

«Ήρθε ένας μενεστρέλλος Μεγαλειώτατε», είπε ο Βασιλικός Αρχιθαλαμηπόλος.... Φέρτε τον μέσα αμέσως, θα μας τραγουδήσει για άντρες γενναίους…

Το άσπρο ελάφι έτρεχε ασταμάτητο διασχίζοντας το πράσινο δάσος κι ο βασιλιάς με τους γιούς του το ακολουθούσανε. Πέρασαν μπροστά απ’ το δέντρο που γάβγιζε, μέσα από τον μουσικό βούρκο, ανάμεσα από’ να σμήνος άφτερα πουλιά…. Το ελάφι οδήγησε τους διώκτες του ανάμεσα από έναν ασημένιο βάλτο, ένα μπρούτζινο έλος κι ένα χρυσό ξέφωτο… σφύριζε σαν βέλος καθώς πέρναγε από μια πύρινη λάσπη, από’ να σκοτεινό βαλτοτόπι…

Τέσσερα κότσια δακτύλων χτύπησαν εφτά φορές την πόρτα του πάνω δωματίου στον πύργο…

Ο πατέρας μου συχνά τραγουδούσε ένα σκοπό:

Πρίγκιπες και βασιλιάδες

Κούτσουρα και μαστραπάδες…

Η πριγκίπισσα μίλησε πάλι: … Αγάπησέ με αληθινά, μη με γελάσεις καμιά φορά, γυναίκα θα μείνω παντοτινά. Αν όμως ο έρωτας με γελάσει τρις, θα χαθώ σ’ ένα κλάσμα της στιγμής…