Παρουσίαση βιβλίου
Το όνειρο ενός γελοίου
Νοστογιέφσκι Φιοντόρ
Εκδ. Αρμός 1996



Ένα από τα όψιμα έργα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα το 1877, προτελευταίο πριν από τους Αδελφούς Καραμαζώφ. Μικρό αλλά πρωτότυπο διήγημα.
Μερικά αποσπάσματα:
Είμαι ένας άνθρωπος γελοίος. Με λεν τρελό τώρα. Αυτό θα ήταν ένας τίτλος υπεροχής, αν δεν εξακολουθούσα να’ μαι για τους άλλους το ίδιο γελοίος... Θα γελούσα πρόθυμα μαζί τους, όχι τόσο για γούστο μου, όσο για να ευχαριστήσω αυτούς, αν δεν αισθανόμουν κάποια θλίψη κοιτάζοντάς τους. Θλίψη, γιατί βλέπω πως δεν γνωρίζουν την αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που γνωρίζω εγώ. Τι σκληρό που είναι να ξέρει κανείς κάτι μοναχός του ! Αλλ’ αυτοί δε θα καταλάβουν. Όχι δε θα καταλάβουν.... όταν έγινα νέος, αν και από χρόνο σε χρόνο βεβαιωνόμουν όλο και πιο πολύ για την τρομερή μου ιδιορρυθμία, κατόρθωνα ... να καθησυχάζω. Κι αυτό εξάπαντος, γιατί αγνοούσα ως τότε το γιατί και το πως. Ίσως να προερχόταν από την απέραντη μελαγχολία που κυρίεψε την ψυχή μου, έπειτ’ από ένα συμβάν απεριόριστα υπέρμετρό μου, δηλαδή : την πεποίθηση που σχημάτισα από τότε πως όλα εδώ πέρα είναι χωρίς σημασία. Ένιωσα μονομιάς πως μου ήταν αδιάφορο αν υπήρχε κόσμος ή αν δεν ήταν τίποτε πουθενά....Σιγά-σιγά απόχτησα την πεποίθηση πως δεν υπήρχε ποτέ τίποτα. Έπαψα τότε να οργίζομαι για τους ανθρώπους και κατάληξα να μην τους προσέχω σχεδόν πια...