Παρουσίαση βιβλίου
Ο Θάνατος του Μέδικου
Πρεβελάκης Παντελής
Εκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης 1992

Ο θάνατος του Μέδικου διαδραματίζεται στην αυλή μιας από τις σημαντικότερες ηγεμονικές οικογένειες της Αναγέννησης, με πρωταγωνιστή τον Τζουλιάνο, νεότερο αδερφό του Λαυρέντιου του Μεγαλοπρεπούς. Η δράση επικεντρώνεται στη δολοφονία του Τζουλιάνο μέσα στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, το Πάσχα του 1478. Όσο και αν ο τόπος και ο χρόνος της δραματικής αυτής ιστορίας είναι οικείος στον πεζογράφο, που ήταν συνάμα και ιστορικός της τέχνης, δεν παύει να προβληματίζει η επιλογή του θέματός του –και μάλιστα αν ληφθεί υπόψη ότι ο συγγραφέας δεν ακολουθεί πιστά τα ιστορικά δεδομένα. Πράγματι, ξεκινώντας από τους πρωταγωνιστές και τα αντικειμενικά γεγονότα, πλέκει την ιστορία του σύμφωνα με τις απαιτήσεις του προσωπικού του μύθου, που είναι λίγο ή πολύ άσχετος με τα περιστατικά της ζωής των πραγματικών προτύπων του. Ο θάνατος του Μέδικου γράφτηκε μέσα σε είκοσι μόνο μέρες. Και μέσα σε έξι εβδομάδες η έκδοση σχεδιάστηκε από τον Γιάννη Κεφαλληνό, φίλο και συνάδελφο του Πρεβελάκη στη Σχολή Καλών Τεχνών, στοιχειοθετήθηκε με το χέρι, χαράχτηκαν στο ξύλο οι εικόνες και τα κοσμήματα, και το βιβλίο τυπώθηκε με άκρα επιμέλεια στο θρυλικό τυπογραφείο του Στέφανου Ταρουσόπουλου. Παρουσιάστηκε στην 9η Έκθεση του Βιβλίου, που οργάνωσε στα τέλη Δεκεμβρίου του 1939 η Εταιρεία των Φιλοτέχνων, και απέσπασε το πρώτο βραβείο, ως το αισθητικά αρτιότερο βιβλίο της χρονιάς. Ωστόσο, η ωραία αυτή έκδοση, σχεδόν «ιδιωτική», που τυπώθηκε σε ελάχιστα αντίτυπα και εξαντλήθηκε γρήγορα χωρίς να ανατυπωθεί (ίσως λόγω του άκρως υποκειμενικού χαρακτήρα της μυθιστορίας), παρέμεινε σχεδόν άγνωστη. Γι' αυτό και το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης αποφάσισε να την ανατυπώσει, μισόν αιώνα μετά την πρώτη της εμφάνιση, ώστε να χαρεί και το σημερινό κοινό μια ισορροπημένη σύζευξη λόγου και τέχνης, τυπογραφίας και χαρακτικής, που συνδέει το ελληνικό βιβλίο με τα υψηλότερα πρότυπα των παλαιών διδασκάλων της Δύσης. Η ανατύπωση συνοδεύεται από Επίμετρο του Ε. Χ. Κάσδαγλη.
Ένα μικρό απόσπασμα με άρωμα μενεστρέλλου:
«... Λίγον καιρό πιό ύστερα, σ’ ένα χάνι κοντά στο Φιέζολε, ταγίζοντας το τζάκι με χοντρά κουτσούρια, ο Τζουλιάνο κι η Σιμονέτα ακούσαν το τραγούδι τους ταιριασμένο από έναν ποιητάρη ξενομερίτη, που ούτε Μέδικους ήξερε, ούτε τη δόξα τους, και δεν έβλεπε άλλο από τα νέα τους κορμιά που είτανε δοσμένα στον κίντυνο του έρωτα...»