Παρουσίαση βιβλίου
Ο οίνος στην ποίηση
Μ. Κοπιδάκης, Η. Αναγνωστάκης, Α. Γεωργαντά
Ιδρυμα Φανή Μπουτάρη 1995
(4 τόμοι)

Μια καταπληκτική ανθολογία ελληνικών κειμένων από την αρχαιότα ως τις μέρες μας. Ένα συλλεκτικό έργο (δεν κυκλοφορεί, και με δυσκολία το αποκτά κανείς απευθυνόμενος κατ’ ευθείαν στο ίδρυμα), που θα συγκινήσει ακόμα και αυτούς που δεν συμπαθούν την ποίηση. Ένα «μουσείο της ελληνικής ποιητικής δημιουργίας». Στον 1ο τόμο «Οίνον επαινώ» ο Μ. Κοπιδάκης ανθολογεί και σχολιάζει κείμενα από τον 8ο έως τον 4ο αιώνα πΧ. Δείγματα:
Ησίοδος: «...Να η σωστή αναλογία: τρία μέρη νερού από πηγή που αναβλύζει αθόλωτος από τα έγκατα της γης και ένα μέρος οίνου».
Αλκαίος «...Να τόσο δα, ένα δάκτυλο ημέρας έχει απομείνει.... Για να ξεχνούν τις συμφορές χάρισε τον οίνο στους ανθρώπους ο γιός της Σεμέλης και του Δία. Κέρνα λοιπόν ένα προς δύο. Ξέχειλα τα ποτήρια και η μια κύλικα την άλλη να ωθεί».
Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος: «...σ’ ανάκλιντρο μαλακό ξαπλωμένος, χορτάτος, πίνοντας γλυκό κρασί και τραγανίζοντας ρεβίθια... πλάι μας βρίσκονται ροδοκοκκινισμένα ψωμιά, μέλι και τυρί...».
Ευριπίδης στις Βάκχες: «... διώχνει τη λύπη από τους ταλαίπωρους θνητούς, όταν τα σωθικά τους πλημμυρίσει, της αμπέλου η ροή φέρνει τον ύπνο, στη λήθη ρίχνει τις πίκρες της ημέρας, φάρμακο άλλο για τις δυστυχίες δεν υπάρχει της ζωής...»
Στον 2ο & 3ο τόμο «Οίνος ο Βυζαντινός» ο Η. Αναγνωστάκης ανθολογεί και σχολιάζει κείμενα για την άμπελο και τον οίνο στην βυζαντινή ποίηση & υμνογραφία.
Σταχυολόγηση:
Ακριτικό: « ...Καλώς ήρτεν ο χάροντας να φα να πιη μιτά μας / Να πιη γλυκόποτον κρασίν που πίνουν φουμισμένοι...».
Πτωχοπροδρομικό: « ... Και να έφαγα τα θρύμματα και να έπια το ζωμίν των, / και χιώτικον να εκότσωσα καν τέσσερα μουχρούτια ...».
Χρονικό του Μορέως: « ... δηνάρια έχετε πολλά, δότε του ταβερνάρη / επάρετε πολύν κρασίν και πίνετε μετ’ αύτους ...»
Κρασοπατερικό: «... ο βούτσος να εβρόντιζεν και να στραπτεν η κούπα / και να ποταμοφόριζεν ο άδολος ο οίνος».
Στον 4ο τόμο «Κρασί από κάθε τρύγο» η Α. Γεωργαντά ανθολογεί τα κείμενα της νεοελληνικής ποίησης.
Κατσούρμπος του Χορτάτση: « ... με το μοσκάτο το γλυκύ και μ’ όμορφη λογάδα / κάθε πουρνό οι φρόνιμοι διώχνουσι την κρυάδα».
Δροσίνης: «Τρυγητής στης νιότης τα μοσχάμπελα / φύλαγα κρασί από κάθε τρύγο. / Τώρα που ήρθες, για δικό σου γιόρτασμα / τα παλιότερα κρασιά μου ανοίγω».
Βάρναλης: «Mες την υπόγεια την ταβέρνα, / μες σε καπνούς και σε βρισές / (απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα) / όλ' η παρέα πίναμ' εψές / εψές, σαν όλα τα βραδάκια / να πάνε κάτου τα φαρμάκια».