29 Αυγ 2013



Παρουσίαση μουσικής
328. Με διώξαν με κλωτσιές απ’ το σχολειό
Ο ΜΙΧΑΛΗΣ Ο ΣΦΥΡΙΧΤΡΑΣ
CBS, 1979

Ο Νίκος Κυπουργός, αγαπημένος κάτοικος της «Μενεστρέλλων Πολιτείας» συνέθεσε το 1979 τη μουσική για την θεατρική παράσταση της παιδικής σκηνής της Ξένιας Καλογεροπούλου «Ο Μιχάλης ο σφυρίχτρας». Ήταν ο 4ος δίσκος του, και από τότε διαφενόταν η μουσική ιδιοφυία του δημιουργού.  Τους στίχους των τραγουδιών έγραψε η Εύα Κυριαζή και έπαιζαν οι μουσικοί: Δημήτρης Βράσκος (βιολί, μαντολίνο), Σπύρος Καζιάνης (φαγκότο), Γιώργος Καραγιάννης (κλαρινέτο), Γεράσιμος Ρουμόνδης (τρομπέτα), Τάσος Σούτης (κοντραμπάσο), Αλέξανδρος Χρηστίδης (κρουστά). Το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Με διώξαν με κλωτσιές απ’ το σχολειό» και αφιερώνεται σε όλα τα πιτσιρίκια που σε λίγο θα ξαναβρεθούν στα σχολεία.
Μας διώχνουν απ’ το σπίτι το παλιό
και πήραμε το έρμο μονοπάτι,
που βγάζει σ’ ένα δρόμο σκοτεινό
κι αφήσαμε στον νοικοκύρη το γινάτι.
Βαλίτσες, καναπέδες και κομό,
ζακέτα κρεμασμένη στην κρεμάστρα.
Κι οι τεντζερέδες λένε τον καϋμό
σ’ ένα κρεβάτι πούχει σκέπασμά του τ’ άστρα.
Θ’ αλλάξουν τα παιδιά τώρα σχολειό,
θα βρούμε και γειτόνους μ’ άλλη φάτσα,
μπακάληδες, μανάβηδες σωρό
και θάναι μακριά του ταξιδιού η πιάτσα.
Με διώξαν με κλωτσιές απ’ το σχολειό
και πήρα τα βιβλία μου στον ώμο
και κάνει θλιβερό το γυρισμό
το παιδομάνι που συνάντησα στον δρόμο.
Θρανία, κιμωλίες και στυλό,
σφενδόνα κρεμασμένη στο ζωνάρι
με χάσανε για πάντα και θρηνώ,
γιατί την τεμπελιά μου πήρανε χαμπάρι.
Ποιός δάσκαλος καλός θα με δεχτεί,
που δε θα συζητάει με χαστούκια,
που θάχει την καρδιά του ανοιχτή
κι όχι κλεισμένη σαν τα γέρικα σεντούκια;

25 Αυγ 2013



Παρουσίαση βιβλίου
Πολύπους ίππος
Κανδηλώρου Καίτη
Προσωπική έκδοση, 2009













Η Καίτη Κανδηλώρου εξέδωσε δύο χρόνια πριν πεθάνει ένα μικρό βιβλίο που περιέχει επιλογή από ποιήματα και στιχάκια που έγραφε κατά καιρούς, από το 1947 ως το 2009.
Το βιβλίο δεν πωλείται επί χρήμασι, αλλά προσφέρεται.
Ακολουθούν μερικά κομμάτια, άλλα σκωπτικά, αλλά τραγικά, αλλά όλα μελαγχολικά.
«Εγώ, ο παλιάτσος».
Ένα θέατρο στήνω στις πλατείες, στους δρόμους,
αιωνόβια όντα με κρατάνε στους ώμους,
μια μάσκα σκεπάζει τον μεγάλο μου πόνο
κι ένα ψεύτικο γέλιο στην μορφή μου καρφώνω.
Δεν ακούγεται ήχος μιας γλυκιάς μελωδίας,
του χορού μόνο λόγια μιας παλιάς τραγωδίας.
Θεατές δεν υπάρχουν και ο χώρος αδειάζει
η δικιά μου η μάσκα τα παιδιά τα τρομάζει.
Παραδίδω τα όπλα και τα χέρια σηκώνω,
ίσως χρέη παλιά μου στα στερνά μου πληρώνω.
Σαν παλιάτσος γελάω, την παράσταση κλέβω,
το δικό μου το πτώμα απ’ την πίστα μαζεύω.
«Οργή λαού»
Στις σκοτεινές  μας μέρες τις φριχτές
Σαν ποδοβολητό αλόγων αφηνιασμένων
Καλπάζει η οργή των πεινασμένων
Στις σκοτεινές  μας μέρες τις φριχτές
Κραυγές και θρήνοι ακούγονταν παντού
Μένουν κλειστά τ’ αυτιά ενός σατράπη
Στον πόνο και τον μόχθο του εργάτη
Κραυγές και θρήνοι ακούγονταν παντού
Σ’ έναν αγώνα άδικο σκληρό
Τραβάει ο φτωχός τον Γολγοθά του
Σφίγγοντας την ελπίδα στη γροθιά του
Σ’ έναν αγώνα άδικο σκληρό
Μα δεν θ’ αργήσει ο ήλιος να φανεί
Κι η λευτεριά μαζί του θ’ ανατείλει
Στην λησμονιά τον τύραννο να στείλει.
Ναι ! Δεν θ’ αργήσει ο ήλιος να φανεί
1947
«Κλείνω τα μάτια και κοιτώ»
Κλείνω τα μάτια και κοιτώ
του κόσμου το σκοτάδι.
Απλώνω χέρια και ψυχή
μες’ στην απέραντη σιωπή
και βρίσκομαι στον Άδη.
Τώρα τη μάσκα μου πετώ,
στα δόντια το μαχαίρι,
σκίζω τους δείκτες του καιρού,
τον ήλιο του καλοκαιριού,
πηγαίνω σ’  άλλα μέρη.
Ζεσταίνετ’ η καρδιά
κι η πούλια βγαίνει.
Έναν παράδεισο
η μοίρα υφαίνει.
1958
«Τίποτα»
Στην άκρη του κενού εστάθηκα,
ξεχάστηκα.
Δεν είχα τίποτα να περιμένω.
Στο άδειο μου το σήμερα εχάθηκα,
Στοχάστηκα,
το αύριο πισθάγκωνα δεμένο.
2009

20 Αυγ 2013



Παρουσίαση μουσικής
327. Paso Doppio Greco
ΕΡΓΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΘΕΤΩΝ ΓΙΑ ΧΑΛΚΙΝΑ ΠΝΕΥΣΤΑ
LEGEND, 2009

Στο διπλό δίσκο με τίτλο "Έργα Ελλήνων Συνθετών για Χάλκινα Πνευστά", το κουιντέτο χάλκινων πνευστών Melos Brass ερμηνεύει έργα Επτανησίων συνθετών, όπως ο Νικόλαος Μάντζαρος, ο Σπύρος Σαμάρας, ο Σπυρίδων Ξύνδας, ο Διονύσιος Λαυράγκας, ο Αντόνιο Λιβεράλης, ο Σπύρος Μαυρόπουλος κι ο Παναγιώτης Στέλιος. Την προσαρμογή στη φόρμα του κουιντέτου χάλκινων πνευστών για ορισμένα έργα έκανε ο συνθέτης, κιθαρίστας και διευθυντής ορχήστρας Βασίλης Τενίδης. Ερμηνεύουν οι μονωδοί: Ρόζα Πουλημένου (σοπράνο) και Παντελής Κοντός (βαρύτονος). Οι συνθέσεις είναι γραμμένες πάνω στα ποιήματα των Διονυσίου Σολωμού, Γεώργιου Δροσίνη, Ιωάννη Πολέμη, Ιωάννη Τσοκόπουλου και Γεράσιμου Μαρκορά. Το κουιντέτο χάλκινων πνευστών αποτελείται από τους εξής σολίστες: Σωκράτη Άνθη (τρομπέτα), Παναγιώτη Καίσαρη (τρομπέτα, πίκολο τρομπέτα), Αντώνη Λάγο (κόρνο), Σπύρο Φαρούγγια (τρομπόνι, ευφώνιο), Νίκο Ζερβόπουλο (τούμπα). Ιδρύθηκε το 1989 στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του Ωδείου Φίλιππος Νάκας. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ένα μαρς και έχει τίτλο: «Paso Doppio Greco». Πρόκειται για σύνθεση του κερκυραίου Ιωσήφ Λιβεράλη. Στον δίσκο αναγράφεται το όνομα του αδελφού του Αντώνιου Λιβεράλη, αλλά πρόκειται μάλλον για μικρό λάθος. Ο Ιωσήφ ήταν μουσικοσυνθέτης δάσκαλος μουσικής, ιμπρεσάριος, σκακιστής και συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων. Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1820 από πατέρα Ιταλό και μητέρα Ελληνίδα, και πέθανε το 1899.  Πήρε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής από τον αδελφό του Αντώνιο & στην συνέχεια από τον Νικόλαο Μάντζαρο. (άλλη μια ανακάλυψη του αγαπητού «Δισκοβόλου» Γιώργου Κωστούλα).

10 Αυγ 2013



Παρουσίαση μουσικής
326. Ο έρωτας σκοτώνει και του πάει
Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ
SONY MUSIC, 2012


Ο Μπάμπης Στόκας είναι Έλληνας τραγουδοποιός και ερμηνευτής, ιδρυτικό μέλος των Πυξ Λαξ (1989-2004), μαζί με τον Μ. Ξυδού και τον Φ. Πλιάτσικα. Στον δίσκο αυτό ερμηνεύει συνθέσεις του σε στίχους Άλκη Αλκαίου.
Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο: «Ο έρωτας σκοτώνει και του πάει»
Ασάλευτα ταξίδια
στο λάκκο με τα φίδια
κάθε κορμί μια γη κι εφτά ουρανοί.
Ο ουρανός τη βρέχει
κι η γη δεν το αντέχει
θα 'μαστε είπες σ' ανοιχτή γραμμή.
Φιγούρες μες στη νύχτα,
που καίγονται σα σπίρτα.
Πώς δένουνε καινούργια και παλιά.
Στο μπαρ με ταλαράκι
θα κάψω το σαράκι
τη μοναξιά θα πιω γουλιά-γουλιά.
Δε τα διαλέγεις άστρο μου όλα τα ταξίδια
σε βλέπω πάλι στου καπνού τα δαχτυλίδια,
πώς ό,τι μας ενώνει μας σκορπάει
ο έρωτας σκοτώνει και του πάει.
Τα φώτα του ανάβει
του πόθου το καράβι.
Σημαία μαύρη σε λευκό ιστό.
Κολλάω σαν το στρείδι
στο τρύπιο το σανίδι,
ανώφελα κι ωραία να σκορπιστώ.

4 Αυγ 2013



Παρουσίαση μουσικής
325. Θυμωμένο Βάλς
ΓΛΥΚΟ ΠΡΩΙ
2013, Phonograph

Τραγούδια που φλερτάρουν με τη φωτεινή πλευρά της τζαζ, η Μαρίζα Ρίζου στο νέο της δίσκο αναμειγνύει όσα αγαπάει ... και καταλήγει με ένα προσωπικό ... κοκτέιλ που σε παρασύρει στον ... ρυθμό του... σου δίνει χαρά και σε γεμίζει αισιοδοξία. Με έναν κρυστάλλινο ήχο από κιθάρες, πιάνο, μπάσο, τύμπανα και 5 πνευστά, σε ενορχήστρωση του Δημήτρη Σιάμπου... τα τραγούδια της Μαρίζας Ρίζου πάλλονται από κέφι κι από ζωντάνια.
(Αποσπάσματα κειμένου του Θωμά Μητσόπουλου music corner).
Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει τίτλο «Θυμωμένο Βάλς» σε μουσική, στίχους και ερμηνεία της Μαρίζας. Πολύ ενδιαφέρον έχουν τα λόγια, που σίγουρα κρύβουν πολλά (δύσκολα ίσως βήματα που έκανε η καλλιτέχνις πριν καταφέρει να επιπλεύσει της μετριότητας που σκεπάζει το σύμπαν; Ποιός ξέρει...)
Κάπου ξέχασα, κάπου θυμάμαι
κάπου πιο κοντά σε όσα θα θελα
ό,τι ονειρεύομαι θα 'μαι
Μέσα στο χάος του αγώνα σωπαίνω.
Δεν θα γίνω άλλος, για να βγω μπροστά,
διαλέγω πιο πίσω να μένω.
Τρέχω να βρω κάτι άλλο απ' αυτό που μου δίνεις.
Ό,τι με ήθελες δε θα 'μαι.
Σ' όσους μου είπανε μην προσπαθείς δε θα γίνεις,
γυρνάω την πλάτη, μη με δουν να τους λυπάμαι.
Είπες πολλά, κράτησα λίγα
κι όλα τα υπόλοιπα ξεμείνανε
μαζί σου στην πίσω σελίδα.
Μάλλον χαζεύω από άλλη γωνία
κι ό,τι εσύ το βρίσκεις τόσο ιδανικό
το λέω θλιβερή παρωδία.