28 Οκτ 2012



Παρουσίαση βιβλίου
Το δέντρο που έδινε
Σελ Σιλβερστάιν
Εκδ. ΔΩΡΙΚΟΣ, 1989













«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά… κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει αυτό το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας.
Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της. Μάζευε τα φύλλα της, σκαρφάλωνε στον κορμό της, έκανε κούνια στα κλαδιά της. Μετά το κρυφτό που έπαιζαν, το αγόρι αποκοιμιόταν στον ίσκιο της. Το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά κι έτσι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Τα χρόνια περνούσαν το αγόρι μεγάλωνε και η μηλιά έμενε πολλές φορές μόνη. Παρόλα αυτά όμως η μηλιά έβρισκε τρόπους να του προσφέρει αδιάκοπα. Κι αυτό την έκανε ευτυχισμένη, μέχρι το τέλος.
Είναι ένα τρυφερό, παραβολικό παραμύθι και συγκινεί όποιον και να τον διαβάσει, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Με λίγα λόγια δίνει ένα μάθημα σε όλους μας. Γιατί το να δίνεις είναι χάρισμα, όπως και να το ανταποδίδεις με την αγάπη σου.
O Sheldon Allan Silverstein (25 Σεπτεμβρίου 1930- 10 Μαΐου 1999), γνωστός ως Σελ Σιλβερστάιν ήταν ένας αμερικάνος ποιητής, τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης, σκιτσογράφος, σεναριογράφος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. (κείμενο Ιωάννας Μπακιρτζή-Μπαμπέτα)
Ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα από άτομα > 6 ετών και < 99.

22 Οκτ 2012



Παρουσίαση μουσικής
288. Νυχτολούλουδο
ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ
2000 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ο δίσκος «Νυχτολούλουδο» περιέχει την μουσική που συνέθεσε ο Θόδωρας Κουτσοβαγγέλης για την παιδική θεατρική φάρσα "Οι φασουλήδες του Κατσιπόρα". Ο συνθέτης βασίστηκε στην κλασική μετάφραση του έργου από την Ιουλία Ιατρίδου (εκδ. Δωδώνη), διασκεύασε αρκετά ποιήματα, ώστε να τους δώσει τη δική του μελοποιήσιμη μορφή. (από την αστείρευτη πηγή του φίλου Δημήτρη Κωστούλα).
Νυχτολούλουδο
Το φεγγάρι ανάβει τις βραδιές του έρωτα λυχνάρι
κι εγώ κάνω τη μορφή σου φως και προσκυνητάρι.
Σα πουλάκι πάνω στο δεντρί λαχταράω ακόμα.
Μελισσάκι που δεν χόρτασε το γλυκό σου στόμα.
Δεν το αντέχω πια τόσο να σ’ αγαπάω 
όπως εγώ μονάχα ξέρω.
Δεν το αντέχω πια τόσο να σ’ αγαπάω, 
τόσο πολύ-πολύ να σ’ αγαπώ.
Τι δε θάδινα να ήμουνα μέσα στ’ όνειρό σου,
ν’ ανασαίνω απ’ την ανάσα σου μέσα στο προσκέφαλό σου.
Σα πουλάκι μέσ’ τη παγωνιά λαχταράω ακόμα.
Νυχτολούλουδο που αιμορραγεί το γλυκό σου στόμα.

14 Οκτ 2012



Παρουσίαση μουσικής
287. Ας αλλάξωμ’ ομιλία
Η ΖΩΖΩ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΤΤΙΚ & ΧΑΙΡΟΠΟΥΛΟΥ
PAN VOX 1978 Δίσκος 33 στροφών

Ο Αττίκ καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Κλέωνα Τριανταφύλλου, που τον ονομάζουν τρουβαδούρο, αν ζούσε τον Μεσαίωνα θα ήταν η χαρακτηριστικότερη περίπτωση Μενεστρέλλου! Το 1930 ξεκίνησε την περίφημη Μάντρα του, ένα πρωτοποριακό εγχείρημα για την εποχή του. Η Μάντρα ήταν τρόπον τινά ένα Καφέ Σαντάν, όπου έδινε στην κυριολεξία παράσταση “One Μan Show”, γιατί εκτός από εξαίρετος πιανίστας, συνθέτης και τραγουδιστής, ήταν ηθοποιός, μίμος και κονφερασιέ. Άλλο ένα χαρακτηριστικό ταλέντο του, για το οποίο ήταν πασίγνωστος, ήταν το περίφημο διπλό σφύριγμα. Συχνά συνόδευε τον εαυτό του στο πιάνο σφυρίζοντας με μοναδική δεξιοτεχνία. Είχε δε τη μοναδική ικανότητα να κελαηδά σφυρίζοντας σε δύο διαφορετικές νότες ταυτόχρονα, σχηματίζοντας εκπληκτικές διφωνίες.
Ο Αττίκ ήταν συνθέτης ευρωπαϊκής μουσικής και τα τραγούδια του δεν έχουν σχέση με την Ελληνική μουσική παράδοση. Οι μουσικές φόρμες που συνέθετε ήταν διανθισμένες με σπάνιες μελωδίες και τα άρτια επεξεργασμένα μουσικά θέματά του, αναδύονταν με εκπληκτική μαεστρία σε κάθε έργο του. Οι στίχοι του όμως ήταν Ελληνικότατοι, λυρικοί, μελαγχολικοί και ερωτικοί, συνθέτοντας με ακρίβεια ευαίσθητες συναισθηματικές καταστάσεις. (αποσπάσματα από κείμενο του «Γιάννη» στην γνωστή ιστοσελίδα http://www.musicheaven.gr).
Το συγκεκριμένο τζαζ κομμάτι ερμηνεύει με την κρυστάλλινη φωνή της η αγαπημένη Ζωζώ Κυριαζοπούλου. Συνοδεύει η ορχήστρα του Τάκη Χαρίτου. Η Ζωζώ Κυριαζοπούλου, φίλη της «Μενεστρέλλων Πολιτείας» από παλιά, είναι αδερφή της γνωστής νεοκυματικής τραγουδίστριας Σούλας Μπιρμπίλη και του Σώτου Κυριαζόπουλου (1ο βιολί της ορχήστρας των Παρισίων) και είναι παντρεμένη με τον πιανίστα Δημήτρη Καψύλη. Μια σπάνια μουσική οικογένεια.

Έχετε δίκιο ας αλλάξωμ’ ομιλία
κι ας πούμε κάτι σχετικό με τον καιρό
ας μείνει μόνο μεταξύ μας μιά φιλία
θα δοκιμάσω και θα δούμε, αν μπορώ
Πρέπει λοιπόν εις το εξής να προσπαθήσω
ούτε μιά φράση ερωτική να μη σας πώ
δόστε μου όμως τον καιρό να συνηθίσω
με την ιδέα πως πιά δεν σας αγαπώ
κι αν μέσ’ τα λόγια τα ψυχρά που θα σας λέω
παρασυρθώ σε κάποια φράση πιό θερμή
κάνετε τάχα πώς δε νοιώσατε ότι κλαίω
σαν να μην ήσασταν εσείς η αφορμή
Αχ, μην ανοίξετε το στόμα
γι’ αυτή τη λέξη τη στεγνή
μην πείτ’ η αγάπη μας ακόμα
πως φιλία πρέπει να γενεί
Έχετε δίκιο ας αλλάξωμ’ ομιλία
και μιά που ήτανε της τύχης μου γραφτό
ας μείνει μόνο μεταξύ μας μιά φιλία
κι ας ήν’ το τέλος του ρομάντσου μας αυτό!

8 Οκτ 2012



Παρουσίαση μουσικής
286. Έχω εν’ αηδόνι στο κλουβί
ΜΕΛΙΝΑ ΚΑΝΑ
LYRA 2001


Στον 7ο προσωπικό δίσκο της Μελίνας Κανά κρύβεται ένα όμορφο τραγούδι σε μουσική του Νίκου Πλάτανου και ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
Ο Νίκος Πλάτανος, όχι εμπορικός συνθέτης δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει «και η πιο λόγια αλλά και η πιο... νυχτερινή αντίληψη της μουσικής».
Εξηγεί την απουσία του από την 1η σειρά των προβεβλημένων : «...προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια  να είμαι ενεργός μουσικά είτε μέσα από το θέατρο, είτε παρουσιάζοντας τη δουλειά μου σε διάφορους χώρους και κυρίως γράφοντας πολύ μουσική. Αλίμονο αν περιμέναμε τις δισκογραφικές για να υπάρξουμε δημιουργικά στη μουσική, δεν θα κάναμε τίποτα. Πάντως νομίζω ότι πρόκειται για μια ασυγχώρητη “πολυτέλεια” να αποκλείονται συνολικά οι πιο απαιτητικές δουλειές με το πρόσχημα ότι είναι αντιεμπορικές, σε μια εποχή που το ελληνικό τραγούδι, που κάποτε υπήρξε το διαμάντι του ελληνικού πολιτισμού, βρίσκεται σε τεράστια κρίση και ένδεια.»
Σεχτικά με την μελοποιημένη ποίηση λέει: «...η ποίηση σ’ ένα τραγούδι είναι αυτό που το μετατρέπει από καταναλωτικό αντικείμενο σε έργο τέχνης, που του προσδίδει μια αξία πέρα από την τρέχουσα εμπορική. Ακόμα και σε τραγούδια που δεν βασίζονται σε στίχους ποιητών, αυτό που μας κάνει να τα αγαπάμε και να τα ξεχωρίζουμε είναι η ποίηση που περιέχουν. Στην πράξη τώρα, θεωρώ ότι τα ποιήματα συνιστούν ένα πρώτης τάξεως υλικό για τραγούδι. Βέβαια είναι πιο δύσκολο να το προσεγγίσεις και ίσως δεν είναι κατάλληλα όλα τα ποιήματα για να γίνουν τραγούδια. Πάντως είμαι σίγουρος ότι όλοι οι ποιητές όταν γράφουν φαντάζονται ότι τραγουδάνε. Το βλέπουμε στο πόσο συχνά χρησιμοποιούν στους τίτλους των ποιημάτων τους την λέξη “τραγούδι”, “άσμα”, “canto”, “song”, “chanson” κλπ. Την αληθινή μουσική που κρύβει ένα ποίημα δεν θα την ανακαλύψουμε ίσως ποτέ. Εκδοχές μόνο και όψεις της θα φωτίζουμε. Μια μελοποίηση είναι κάτι σαν τη σκηνοθεσία ενός θεατρικού κειμένου, μια ανάγνωση, μια ερμηνεία, μπορεί να υπάρχουν και χιλιάδες άλλες, αυτή όμως είναι η δική μας προσέγγιση, σήμερα. Και για να είναι ζωντανό ένα έργο τέχνης απαιτείται μια δική μας προσωπική προσέγγιση, στο σήμερα, διαφορετικά το έργο για μας και για την εποχή μας είναι νεκρό. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Οι ποιητές έχουν εξοβελιστεί στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μας και τα βιβλία τους τα έχει σκεπάσει η σκόνη. Αν όμως σκεφτούμε ότι το ακραίο καταναλωτικό μοντέλο της τελευταίας τριακονταετίας έφτασε στα όριά του και μια νέα πνευματικότητα τείνει να αναδυθεί, μπορούμε σιγά-σιγά να αρχίσουμε να ξεσκονίζουμε αυτά τα ποιητικά βιβλία και τότε μπορεί ανάμεσα στις σελίδες τους να ανακαλύψουμε πράγματα που σημαίνουν πολλά για τη ζωή μας. Να δούμε αυτούς τους ανθρώπους, τους ποιητές, όχι σαν τίποτα αποστειρωμένους λόγιους, άξιους για το σκονισμένο ράφι, αλλά σαν αυτό που κάποτε και στην πραγματική ζωή υπήρξαν: πνεύματα ανεξάρτητα, συνήθως σε ρήξη με το κοινωνικό τους περιβάλλον, κάποιες φορές αλήτες και πλάνητες, τραγουδιστές του έρωτα και της νεότητας, σύγχρονοι προφήτες. Και τότε σας διαβεβαιώνω ότι το πιο αγαπημένο μας οργισμένο ροκ είδωλο θα ωχριά μπροστά σ’ αυτούς τους έκπτωτους αγγέλους.»
(απόσπασμα συνέντευξης του συνθέτη στον Τάσο Π. Καραντή της καλής ιστοσελίδας: www.e-orfeas.g)
Έχω έν' αηδόνι στο κλουβί
κι απ' το καημό του λιώνει
έχω εν' αηδόνι στο κλουβί
και μοίρεται, τ' αηδόνι.
Μου λέει για τις αμυγδαλιές
π' ανθίζουν άσπρο χιόνι,
μου λέει για τις τριανταφυλλιές
και μοίρεται, τ' αηδόνι.
Και παραδέρνει ανώφελα
και τα φτερά τ' απλώνει,
κάθε που φεύγουν τα πουλιά
κι αναριγούν οι κλώνοι.

2 Οκτ 2012

Παρουσίαση μουσικής
285. In Memoriam
ΤΟ ΠΙΣΩ ΔΩΜΑΤΙΟ
MINOS 1982








Το κομμάτι αυτό είναι ένα τραγούδι σε στίχους, μουσική και ερμηνεία Σταύρου Παπασταύρου, που μαζί με άλλα εννέα αποτελούν το "Πίσω Δωμάτιο", το προσωπικό άλμπουμ του συνθέτη, που κυκλοφόρησε μετά τη βράβευσή του στους Α' Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι, το 1981.
Ο γνωστός τραγουδοποιός και φίλος, μόνιμος κάτοικος πια της «Μενεστρέλλων Πολιτείας» Σταύρος Παπασταύρου, μας είπε: «Το "In memoriam" -τίτλος ειρωνικά βαρύγδουπος- είναι αφιερωμένο στη μνήμη όλων εκείνων που έζησαν και πέθαναν στη σκιά: στους νοσηρά ρομαντικούς, που δεν κατάφεραν να ζήσουν μια πραγματική ζωή, στους αυτόχειρες, σ' αυτούς που κάηκαν ζώντας τη ζωή τους με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, στους "συγχυσμένους”, τους άτυχους και τους άτολμους...»
In memoriam
Ο ένας κρεμασμένος στο φεγγάρι,
ο άλλος φυτεμένος μεσ’ τη γη,
τα γράμματα τους χάνονται στο δρόμο,
βρώμικα χόρτα φράξαν τη πηγή.
Σκελετωμένα όνειρα στο βάλτο,
σβησμένα αχνάρια, πύρινη βροχή,
στο δείπνο περισσέψανε τα πιάτα,
σκουριάζουν οι καρέκλες στην αυλή.
Πόσα πουλιά να χάθηκαν απόψε,
πόσα ξεχάσαν που είν’ η ανατολή,
πόσα καήκαν παίζοντας στον ήλιο,
πόσα ξενύχτησαν πάνω στο σκαλί;
Ο ένας κρεμασμένος στο φεγγάρι,
ο άλλος καρφωμένος μεσ’ τη γη,
ονόματα σβησμένα από το κύμα,
τρελός χορός μετά από τη σφαγή.